170321 ΡΙΓΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μας πρόλαβαν οι εξελίξεις!

Έτσι είναι. Όταν τρέχει η επικαιρότητα και πρέπει να επιλέξεις τι από όλα θα σχολιάσεις, τότε είναι φυσικό να τρέχεις κι εσύ και να μην φτάνεις. Ας ξεκινήσουμε όμως αμέσως, γιατί πάλι δεν θα προλάβουμε να πούμε όλα όσα θέλουμε. Και δεν είναι λίγα.

Όταν παραδόθηκε στο Ελληνικό Δημόσιο το «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» (ΚΠΙΣΝ), σκεφτήκαμε ότι τώρα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την κυβέρνηση που θέλει να λέγεται «αριστερή».

Ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί, όχι απλώς να διαχειριστεί ένα τόσο μεγάλο και σοβαρό Ίδρυμα, αλλά να το κάνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποδείξει σε… εχθρούς και φίλους κάτι: Πως το «όραμα» που διαθέτει για τον πολιτισμό, έχει τη δυνατότητα να το κάνει και πράξη.

Διότι, άλλο είναι να καλείσαι να διαχειριστής κάτι διεφθαρμένο και κατεστραμμένο, όντας μάλιστα δεμένος (οικονομικά) χειροπόδαρα, και άλλο να παραλαμβάνεις κάτι ολοκαίνουριο, σε άριστη κατάσταση και με μπόλικο χρήμα από πίσω.

Στην πρώτη περίπτωση, έχεις χίλιες δυο δικαιολογίες, για κάθε τι που θα πάει στραβά. Η μόνη δικαιολογία που δεν έχεις είναι η αφελής(;) υπόσχεση πως, όχι μόνο θα διορθώσεις τα λάθη των προηγουμένων, αλλά θα αλλάξεις και όλο το σύστημα -εθνικό και διεθνές- που τα δημιούργησε.

(Αν θέλεις να λέγεσαι σοβαρός και όχι καιροσκόπος, θα πρέπει τουλάχιστον να διαθέτεις την ικανότητα να «μετράς» τις δυνάμεις σου και να εκτιμάς το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείσαι να λειτουργήσεις. Διαφορετικά απλώς εκτίθεσαι κάνοντας τα ίδια -στην καλύτερη περίπτωση- με εκείνα που υποτίθεται ότι θα άλλαζες.)

Στη δεύτερη περίπτωση, έχεις όλο το γήπεδο δικό σου. Μπορείς να… «κάνεις παιχνίδι» (Προσοχή, παιχνίδι όχι παιχνίδια!) και να βουλώσεις τα στόματα όλων εκείνων που αμφισβητούν όχι μόνο τις ικανότητες αλλά και τις προθέσεις σου.

Να δείξεις ότι, αν αφεθείς ελεύθερος, μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου και να αποδείξεις ότι, τουλάχιστον στο πεδίο του πολιτισμού, που θεωρείται για σένα προνομιακός χώρος, δεν… παίζεσαι.

Διαθέτεις όχι μόνο το «όραμα», αλλά και τους κατάλληλους ανθρώπους -πολλούς τέτοιους ανθρώπους- με γνώσεις και εμπειρία, που θα κάνουν τους άλλους… να τρίβουν τα μάτια τους, όπως θα έλεγε και ο σύντροφος Αλέκος.

Να τους δείξεις πώς εννοείς εσύ τον πολιτισμό, ως αγαθό που προέρχεται από την κοινωνία και απευθύνεται σ’ αυτήν (όπου «κοινωνία», εσύ μπορείς να βάλεις Λαό). Κυρίως όμως πώς πρέπει να γίνεται η διαχείριση ενός μεγάλου και σπουδαίου πολιτιστικού οργανισμού.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά θέλαμε να πούμε τότε.

Όμως δεν προλάβαμε και ήρθαν οι εξελίξεις να μας βάλουν στη θέση μας. «Πριν αλέκτωρα φωνήσαι», ήρθε η παραίτηση του Γιώργου Κιμούλη από τη θέση του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΠΙΣΝ. Μια παραίτηση συνοδευμένη από καταγγελίες.

«Όταν ρίχνουμε κάποιον εν γνώσει μας στην αρένα, δεν τον αφήνουμε μόνο του να κοιτάζει τι θα δείξει ο αντίχειρας». Έτσι τελείωνε την επιστολή παραίτησής του ο Γιώργος Κιμούλης. Αφήνοντας τους αναγνώστες της να αναρωτιούνται.

Ποιοι… τον ρίξανε; Ποια ακριβώς είναι η αρένα και ποιοι οι μονομάχοι μέσα σ’ αυτήν; Τίνος τον αντίχειρα αφέθηκε να κοιτάζει μόνος;  Κάτι υπονοεί στην επιστολή του. Διαβάζουμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε:

«Η τελική αποκρυστάλλωση όμως της διοικητικής έκφρασης, προϊόν αναίτιων πολυήμερων “εσωκομματικών διαπραγματεύσεων”, απεδείχθη στην πράξη κατώτερη των περιστάσεων.

Παρά το συμφωνημένο πλαίσιο, ο διορισμένος εκ του Υπουργείου Οικονομικών διευθύνων σύμβουλος κ. Μανωλόπουλος -πρώην Διευθυντής του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών- υποκαθιστά στην ουσία όλο το Διοικητικό Συμβούλιο εκμεταλλευόμενος τις εύθραυστες εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος στις οποίες αρνούμαι να συμμετέχω».

Ώστε έτσι! Εσωκομματικές διαπραγματεύσεις και εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος! Σε έναν τόσο σοβαρό (και, επαναλαμβάνω, κρίσιμο για την εικόνα της κυβέρνησης) πολιτιστικό οργανισμό.

Σημασία έχει όμως να δούμε και το «συμφωνημένο πλαίσιο» για το οποίο ο καταγγέλλων κάνει λόγο. Διότι, αν διαβάσουμε το Πρακτικό Συνεδρίασης του Δ. Σ. με θέμα «Ανάδειξη γενικών εξουσιών και αρμοδιοτήτων εκπροσώπησης του Οργανισμού», θα δούμε τι αποφασίστηκε ΟΜΟΦΩΝΑ, δηλαδή με την υπογραφή και του Γ. Κιμούλη:

Ο ρόλος του Προέδρου του Δ. Σ. -περιγράφεται σε λίγες παραγράφους- είναι περίπου διακοσμητικός, αφού όλες οι αρμοδιότητες (όπως συνηθίζεται σε περιπτώσεις τέτοιων οργανισμών) ανατίθενται στον Διευθύνοντα Σύμβουλο.

Ο οποίος υποτίθεται ότι έχει προσληφθεί ως -αλλά και είναι- ο πλέον ειδικός στο θέμα. Τον οποίο μάλιστα ο Γ. Κιμούλης «δείχνει» ως… πρώην Διευθυντή του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών! Δηλαδή τι; Κάποιος που υπηρέτησε στους… άλλους, άρα δεν μπορεί να είναι και… σ’ εμάς;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κρίμα και πάλι κρίμα!

Ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς αυτή η ιστορία. Προσωπικές φιλοδοξίες, καταγγελίες για ίντριγκες, «συμφωνίες» που δεν τηρήθηκαν, ανταλλαγή επιστολών και «αδειάσματα» από (υποτιθέμενους) συνεργάτες…

Θα κλείσω με κάτι που πέρασε ασχολίαστο, τουλάχιστον δεν υπέπεσε στη δική μου αντίληψη κάποιος σχολιασμός. Πρόκειται για ένα σημείο στην επιστολή παραίτησης του Γ. Κιμούλη, όπου υποστηρίζει -κι εγώ τουλάχιστον τον πιστεύω- πως δεν κυνήγησε την καρέκλα:

«Οι δημόσιες θέσεις δεν είναι επισφράγιση κοινωνικής αποκατάστασης ούτε κάλυψη κάποιου υπαρξιακού κενού. Ναι μεν στήριξα δημοσίως τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έκρινα πως ήταν η μοναδική λύση εκείνη την περίοδο για τη χώρα μου, αλλά δεν το έκανα για να εγκατασταθώ σε κάποια θέση.

Ούτως ή άλλως έχει κατά κόρον γραφτεί πως έχω αρνηθεί αρκετές προτάσεις στο παρελθόν για θέσεις ιδιαίτερα σημαντικές». 

Πολύ σωστά! Όμως αυτό το… «εκείνη την περίοδο» τι ήθελε και το έβαλε, και μάλιστα… αυτή την περίοδο;

 Άλλη μια ευκαιρία χαμένη!