170320 ΤΕΤΡΑΨΗΦΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χίλιες και μία αναρτήσεις.

Το ξέρετε καλά, το βλέπετε στο τέλος της σελίδας, ότι εμάς, τα 3πουλάκια, εκτός από τη γνωστή φωλιά μας εδώ, στην τελευταία σελίδα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ, μπορείτε να μας συναντάτε και στο διαδίκτυο.

Εκεί (και εκεί) βρισκόμαστε από τον Ιανουάριο του 2012 και έχουμε συμπληρώσει -σωστά το μαντέψατε- χίλιες και μία αναρτήσεις. Δεν λέμε συνομιλίες, γιατί αυτές είναι πολύ περισσότερες συνολικά, πάνω από τρεις χιλιάδες (!), αφού συζητάμε από τον Σεπτέμβριο του 1999.

Το διαδίκτυο όμως έχει το καλό ότι μπορεί και μετράει αυτόματα και έτσι γνωρίζουμε πόσες ακριβώς αναρτήσεις μπορείτε να βρείτε εκεί. Θυμάμαι σαν τώρα πώς είχαμε ανακοινώσει τον νέο τρόπο επικοινωνίας:

«Από σήμερα θα μπορείτε να μας βρείτε και αλλού. Ξέρω. Θα αναρωτηθείτε πώς γίνεται να βρίσκεται κανείς σε δυο σημεία ταυτοχρόνως. Γίνεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Και σε δυο και σε τρία και σε όσα θέλεις.

3poulakiadramas.blogspot.com Αν πληκτρολογήσετε αυτή τη διεύθυνση, σε οποιοδήποτε κομπιούτερ του κόσμου (που είναι συνδεδεμένο στο διαδίκτυο) θα μας βρείτε μπροστά σας. Με μια συμφωνία όμως. Διότι εμείς δεν “ρίχνουμε” έτσι τους παλιούς φίλους και εκείνους που μας φιλοξενούν τόσα χρόνια.

Εδώ θα είμαστε κάθε πρωί, με το πρώτο φως της ημέρας. Αργότερα, αφού έχετε διαβάσει την εφημερίδα σας, αφού έχετε συζητήσει με τους φίλους σας το περιεχόμενο, αφού έχετε φάει και το μεσημεριανό σας και πιθανότατα έχετε πάρει έναν υπνάκο, θα μπορείτε να μας βρείτε και στη νέα μας φωλιά. […]

Προσοχή! Έτσι και μάθουμε -γιατί θα το μάθουμε- ότι μειώθηκαν έστω και κατά έναν οι αναγνώστες της εφημερίδας μας, θα… σας κόψουμε την καλημέρα μέσω του blog, δηλαδή τα πουλάκια θα πετάξουν και άντε να τα βρείτε».

Το άλλο πουλάκι:

«Ο φόβος!»

Να όμως και ένα από τα πρώτα κείμενα που αναρτήθηκαν εκεί τον Ιανουάριο του 2012 και άρχιζε ακριβώς έτσι. Σας το θυμίζουμε «πανηγυρικά», για να γιορτάσουμε την πρώτη χιλιάδα των αναρτήσεων, αλλά και επειδή το θεωρούμε πολύ επίκαιρο:

«Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι φοβούνται τα παιδιά μας; Ποιοι είναι οι κρυφοί ή φανεροί φόβοι τους, αυτοί που τους παραδέχονται δημοσίως και εκείνοι που διστάζουν να τους ομολογήσουν;

Ας το πάρουμε από την αρχή. Εσείς τι φοβόσασταν όταν ήσασταν παιδιά; Φαντάζομαι κάτι… κλασικό. Όπως όλα τα (τότε) παιδιά του κόσμου. Φοβόσασταν, φοβόμασταν θέλω να πω, το σκοτάδι, το να βρεθούμε μόνοι σε ένα άγνωστο μέρος, τα ακατοίκητα σπίτια της γειτονιάς, τα διάφορα “φαντάσματα”…

Αργότερα οι φόβοι (μας) έγιναν πιο….κατευθυνόμενοι.

Κάποιοι άρχισαν να φοβούνται τα σκυλιά, τους αστυνομικούς που βάζουν τα παιδάκια φυλακή, τους γύφτους που τα παίρνουν και τα πουλάνε, ό,τι τέλος πάντων έβρισκε η κάθε μάνα ή γιαγιά, προκειμένου να υποχρεώσουν τα παιδιά να φάνε το φαγητό τους.

Κάποιοι φόβοι των παιδικών μας χρόνων εξελίχτηκαν σε φοβίες.

Διαβάζοντας βιβλία ανακαλύψαμε την υψοφοβία, την κλειστοφοβία, την αγοραφοβία και άλλους επιστημονικούς όρους που δικαιολογούσαν στα μάτια μας και στα μάτια τρίτων στάσεις και συμπεριφορές για τις οποίες ντρεπόμασταν. […]

Τα χρόνια πέρασαν. Έτυχε να παρακολουθήσω προχθές μια παιδική ταινιούλα, γυρισμένη από τους μαθητές της ΣΤ΄ τάξης ενός σχολείου της Αθήνας.

Στην ταινία τα παιδιά μιλούσαν για τους φόβους τους. Δεν πίστευα σ’ αυτά που έβλεπα. Παιδιά, δώδεκα ετών να δηλώνουν πως φοβούνται ότι, όταν μεγαλώσουν, δεν θα βρίσκουν δουλειά.

Άλλα πάλι, παιδιά μεταναστών, έλεγαν πως φοβούνται μήπως υποχρεωθούν να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους, αφού εδώ δεν υπάρχουν πλέον δουλειές για τους γονείς τους.

Σκέφτηκα αμέσως αυτό που έλεγαν οι παλιοί. Πως οι δύσκολες καταστάσεις (μιλούσαν κυρίως για τον πόλεμο) κάνουν τα παιδιά να μεγαλώνουν γρήγορα. Τους στερούν την παιδική τους ηλικία.

Έτσι και τώρα. Έβλεπες σ’ αυτές τις μικρές συνεντεύξεις παιδιά που μιλούσαν σαν μεγάλοι. Τα έβλεπες να μιλούν για ένα θέμα, την ενδεχόμενη ανεργία, που θα το αντιμετωπίσουν, αν το αντιμετωπίσουν, μετά από δέκα, δεκαπέντε χρόνια, όταν θα βγουν στην αγορά εργασίας.

Ευτυχώς που υπήρχε κι ένα παιδί που φοβόταν μήπως, όταν μεγαλώσει,  δεν μπορέσει να γίνει αστρονόμος».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Να οι παράπλευρες απώλειες της κρίσης.

Αυτά τα παιδιά πιθανότατα να ζήσουν σε μια εποχή που τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα απ’ ό,τι σήμερα. Η απειλή όμως της ανεργίας, που ζουν καθημερινά στο σπίτι τους ή τη βλέπουν από τα ΜΜΕ, έχει σκοτεινιάσει τις ψυχούλες τους.

Φοβούνται ό,τι φοβόμαστε κι εμείς οι μεγάλοι. Μεγαλώνουν πριν την ώρα τους. Αντί να νοιάζονται για τα παιχνίδια και τα μαθήματά τους, κάνουν και δικά τους τα προβλήματα των μεγάλων, των γονιών τους.

Είναι τραγικό. Σε παλαιότερες εποχές, τα παιδιά στερούνταν πολύ περισσότερα πράγματα κι απ’ ό,τι τα σημερινά, τα παιδιά της κρίσης. Είχαν όμως όνειρα. Μεγάλωναν με τη βεβαιότητα πως θα ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο στη δημιουργία του οποίου θα συμβάλουν και εκείνα.

Με τις σπουδές τους, με τη δουλειά τους, θα έφτιαχναν μια ζωή καλύτερη, με περισσότερα υλικά αγαθά αλλά και πολλές ηθικές αξίες. Ξέρετε κάτι; Τέτοια παιδιά ήταν οι γονείς μας, αλλά ήμασταν κι εμείς.

Όχι μόνο εσείς κι εγώ, ολόκληρη η γενιά μας, που τώρα έχει τον κόσμο στα χέρια της. Εξαιτίας των δικών μας έργων τα παιδιά μας, αντί τού μην τους ξεχάσει ο Άγιος Βασίλης, φοβούνται… την ανεργία.

Σας λέει τίποτε αυτό;

Μήπως κάναμε κάτι λάθος;

 Ο φόβος τού… φόβου!