170308 ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα καλά της διαπραγμάτευσης!

Δεν γνωρίζω και πολλά από οικονομία. Και οφείλω να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω ακόμη λιγότερα από διαπραγματεύσεις. Για τις οποίες όμως μπορώ να αντιληφθώ ότι η αξία των διαπραγματευτών εξαρτάται κυρίως από δύο παράγοντες, τον εξής ένα.

Την (οικονομική ή άλλη) ισχύ που διαθέτουν και την ικανότητά τους να συνάπτουν ισχυρές συμμαχίες. Που καταλήγουν και πάλι στην (οικονομική ή άλλη) ισχύ, γι’ αυτό και μίλησα για έναν, στην ουσία, παράγοντα.

Όλα τα χρόνια της κρίσης, και κυρίως με τις υπογραφές των τριών μνημονίων, παρακολουθήσαμε ένα σωρό διαπραγματεύσεις των ελληνικών κυβερνήσεων με τους δανειστές. Ανάλογα την πλευρά από την οποία τις έβλεπε κανείς, άλλες χαρακτηρίστηκαν «στα τέσσερα» και άλλες «υπερήφανες».

Αντίστοιχα κάποια άλλη πλευρά χαρακτήρισε τις πρώτες «ρεαλιστικές», ενώ τις δεύτερες «καταστροφικές» για την οικονομία και τη χώρα. Δεν είμαστε όμως εδώ για να κρίνουμε πόσο δίκιο είχε η κάθε πλευρά. Περί αυτού νομίζω ότι ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σήμερα θα θέλαμε να συζητήσουμε κάποιες «παράλληλες απώλειες» αυτών των διαπραγματεύσεων, κυρίως όμως του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζονται από τους εκάστοτε «δικούς μας» διαπραγματευτές στην ελληνική κοινωνία.

Διότι, αν κάτι έχουμε καταλάβει πολύ καλά όλο αυτό το διάστημα είναι οι προσπάθειες και το ενδιαφέρον των ελλήνων διαπραγματευτών να παρουσιάσουν στο εσωτερικό τους ακροατήριο μια εικόνα της διαπραγμάτευσης που θα τους δικαιώνει… ηθικά.

Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει η άλλη πλευρά να επωμιστεί τον ρόλο του κακού, εκείνου του στυγερού και αιμοδιψούς διαπραγματευτή, που, πατώντας στην ανάγκη του πτωχού πλην τιμίου αντιπάλου του, ζητάει να τον σβήσει από τον χάρτη. (Τίτλος στη νέα εφημερίδα του Χατζηνικολάου: «Θέλει αίμα η Δρακουλέσκου»!)

Δεν είναι λίγοι οι παρατηρητές που προσπαθούν μέσω μιας τέτοιας οπτικής να ερμηνεύσουν και την «αέναη διαπραγμάτευση» της παρούσας κυβέρνησης. Ο όρος είναι του Γιάννη Βούλγαρη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Ο οποίος, στο τελευταίο του άρθρο στο ΝΕΑ, μιλάει για το «μεγάλο κακό» που προξενεί ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύεται η κυβέρνηση και δεν είναι άλλος από το ότι «εμποδίζει την κοινωνία να αποκτήσει συνείδηση της πραγματικής κατάστασης».

Το άλλο πουλάκι:

Έχει και η ήττα τις γλύκες της!

Αρκεί να ξέρεις πώς θα την πουλήσεις στους ανυποψίαστους πολίτες. Διαβάζω από τα Νέα Σαββατοκύριακου που σας λέγαμε πριν: «Έτσι, αν σε κάτι παραπέμπει η τακτική της αέναης και ατελέσφορης διαπραγμάτευσης, είναι το πιο καθαρό εθνικολαϊκό στοιχείο της αριστερής παράδοσης.

Το “αντιστασιακό” στοιχείο κατά των εκάστοτε ξένων και η αποδοχή της ήττας ως μοιραίας αλλά ηθικά ανώτερης κατάληξης ενός άνισου αγώνα». Ελάτε όμως να δούμε πώς όλα αυτά αποτυπώνονται στις απόψεις που εκφράζουν οι πολίτες για κάποια θέματα.

Ο «οργανισμός έρευνας και ανάλυσης διαΝΕΟσις» πραγματοποίησε την δεύτερη μεγάλη έρευνά του για τις απόψεις των Ελλήνων πάνω σε μια σειρά από σημαντικά θέματα, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο.

Θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε πολλά αξιόλογα ευρήματα, όμως εμείς σήμερα θα δούμε μόνο εκείνα που ενδιαφέρουν το θέμα το οποίο συζητάμε. Πώς ο τρόπος διαπραγμάτευσης διαμορφώνει τις αντιλήψεις των πολιτών. Ελάτε να δούμε το ερώτημα:

Η Ελλάδα συμπλήρωσε 35 χρόνια από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Θεωρείτε ότι η συνολική αποτίμηση από τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι…»

Το 45% των ερωτηθέντων απάντησα «αρνητική» και «μάλλον αρνητική»! Σχεδόν ο ένας στους δύο, δηλαδή, Έλληνες πιστεύουμε πως η χώρα μας κακώς εντάχθηκε στη ευρωπαϊκή οικογένεια, αφού η ένταξη αυτή δεν είχε θετικά αποτελέσματα.

Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι, τον Απρίλιο του 2015, το ποσοστό που είχε την ίδια γνώμη μεταξύ των ερωτηθέντων ανέρχονταν (μόνο) στο 30,6%! Σε λιγότερο από δύο χρόνια δηλαδή, το ποσοστό των ευρωσκεπτικιστών αυξήθηκε κατά 50%!

Τι μεσολάβησε στο διάστημα αυτό; Πιστεύω ότι ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η εικόνα που προσπαθεί να δώσει η αενάως διαπραγματευόμενη κυβέρνηση προς τους πολίτες, εκείνη των κακών Ευρωπαίων που δεν την αφήνουν να υλοποιήσει τα φιλολαϊκά της σχέδια, να κάνει διορισμούς (ημετέρων) και αν μοιράσει (δανεικό) χρήμα στις ευπαθείς (κατά την κρίση της) ομάδες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι πρόβλημα υπάρχει με αυτό;

Θα το καταλάβουμε αν δούμε κάποια επιμέρους, πολύ ενδιαφέροντα όμως, στοιχεία της έρευνας. Ποιες είναι οι κατηγορίες των πολιτών στους οποίους ο «ευρωσκεπτικισμός» αποτελεί πλειοψηφική τάση;

Έχουμε και λέμε: Οι λιγότερο μορφωμένοι, όσοι έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα, οι αγρότες, οι άνεργοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες τεχνικών επαγγελμάτων και όσοι αυτοτοποθετούνται στην «κατώτερη τάξη». Μαζί τους όσοι τοποθετούν πολιτικά τον εαυτό τους στην «άκρα αριστερά», την «αριστερά», αλλά και την (σωστά το μαντέψατε) «άκρα δεξιά».

Δηλαδή σε πολίτες που βρίσκονται στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, αλλά και σε εκείνες τις ομάδες στις οποίες κυρίως (σύμφωνα με πολλές άλλες έρευνες) τα κόμματα αυτών των άκρων αναζητούν την εκλογική τους πελατεία.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι καθαρά πολιτικό. Έχουν συναίσθηση οι άνθρωποι της κυβέρνησης πόσο επικίνδυνο, όχι πλέον οικονομικά, αλλά πολιτικά, είναι το παιχνίδι που παίζουν με την «αέναη αποτυχημένη διαπραγμάτευση» στην οποία επιδίδονται;

Έχουν αναλογιστεί ποια κόμματα του πολιτικού φάσματος θα βγουν κερδισμένα από αυτό το παιχνίδι, με δεδομένη πλέον την αδυναμία του δικού τους (μνημονιακού) κόμματος να βρει αρκετούς πρόθυμους ακροατές του παραμυθιού με τον κακό ευρωπαίο δράκο;

Τουλάχιστον, μπορούν να διαβάσουν και να ερμηνεύσουν σωστά τις αλλαγές που συντελούνται στο ευρωπαϊκό τοπίο, ναι, εκείνο το οποίο οι ίδιοι, με την εκλογή τους, θα άλλαζαν;

 Σκεφθείτε πριν διαπραγματευθείτε!