170313 ΣτΕ-ΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάθε λέξη του Συντάγματος…

Κι όμως, η πραγματικότητα άλλα λέει. Ο ένας μετά τον άλλο κρίνονται αντισυνταγματικοί μερικοί από τους πιο σημαντικούς νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση της «κάθε λέξης». Και λέω πιο σημαντικούς με την έννοια ότι σ’ αυτούς στήριξαν τις ελπίδες τους να παρουσιάσουν και… κάτι αριστερό.

Το Σύνταγμα όμως (κι αυτό) άλλα λέει. Και έρχεται να επιβεβαιώσει ότι δύο τινά συμβαίνουν. Ή οι άνθρωποι δεν ξέρουν να νομοθετούν, ή -για να παραφράσω τη Γραφή- η βασιλεία τους δεν είναι του… Συντάγματος τούτου.

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, πιο πιθανό είναι να συμβαίνει το δεύτερο. Διότι, αν δεν ξέρεις να νομοθετείς, μπορείς να προσλάβεις συμβούλους -εννοώ συμβούλους συμβούλους και όχι… «λαϊκά παιδιά» που έχουν βγάλει το πανεπιστήμιο της ζωής.

Μπορείς ακόμη να ακούσεις όλους εκείνους -ήταν πάρα πολλοί- που σε προειδοποιούν ότι τα εν λόγω νομοθετήματά σου δεν έχουν καμιά πιθανότητα να αντέξουν σε έναν έλεγχο συνταγματικότητας.

Ας πούμε όμως ότι αυτοί είναι ταξικοί εχθροί, εκπρόσωποι του κατεστημένου, και δουλεύουν για να ξανάρθει στην εξουσία το σύστημα διαπλοκής. (Το παλιό!) Επομένως, εκείνοι που σου απομένουν είναι οι δικοί σου, σπουδαγμένοι -σε κανονικά πανεπιστήμια- σύμβουλοι.

Οι οποίοι όμως, ως… δικοί σου, είναι του ιδίου ιδεολογικού φυράματος, δηλαδή διακατέχονται από τις ίδιες ιδεοληψίες, γεγονός που μας επιστρέφει στη δεύτερη περίπτωση που λέγαμε πριν: Η βασιλεία σας δεν είναι του Συντάγματος τούτου.

«Βασιλεία», με την έννοια της (λαϊκής) εξουσίας, έτσι; Μην παρεξηγηθούμε κιόλας! Δεν μπορεί η εξουσία αυτή να χωρέσει στο στενό κουστούμι του παρόντος Συντάγματος, απαιτείται μια διαφορετική κοσμοαντίληψη, η οποία προφανώς μπορεί να αντικατοπτριστεί μόνο σε ένα διαφορετικό Σύνταγμα.

Αυτό το διακρίνει κανείς και στα σχόλια διαφόρων (πικραμένων) υποστηρικτών του νόμου για την εκλογή Διευθυντών στα Σχολεία, που κρίθηκε προχθές αντισυνταγματικός, οι οποίοι, όταν δεν τα βάζουν με τους Συμβούλους Επικρατείας, τα βάζουν με το ίδιο το Σύνταγμα.

«Το ΣτΕ δεν είναι ένα αντικειμενικό δικαστήριο, αλλά ένας κατασταλτικός μηχανισμός», γράφει κάποιος, ο οποίος προφανώς θεωρεί αντικειμενικά τα («λαϊκά») δικαστήρια που στήνονταν στην Πλατεία Συντάγματος.

Ενώ ένα άλλος, θεωρώντας «πρόβλημα του κοινοβουλευτισμού» το γεγονός ότι το Σύνταγμα το ψηφίζουν οι βουλευτές, ζητά να το αλλάξουμε αμέσως, «ξαναψηφίζοντάς το, άρθρο άρθρο, με δημοψήφισμα».

Το άλλο πουλάκι:

Για να έρθουμε στο προκείμενο…

Πού ακριβώς εντοπίστηκε η αντισυνταγματικότητα του νόμου που προέβλεπε εκλογή Διευθυντών με μυστική ψηφοφορία; Εντοπίστηκε στα προβλήματα που προκύπτουν από αυτή την μυστική ψηφοφορία…

Η οποία δεν είναι απλώς μια έκφραση της προτίμησης προς κάποιον από τους υποψηφίους, αλλά κάτι άλλο, πολύ πιο σοβαρό. Η απόφαση του ΣτΕ επισημαίνει ακριβώς τι πρέπει να αποτιμάται με την εν λόγω ψηφοφορία, όπως το προβλέπει ο ίδιο ο νόμος.

«Η προσωπικότητα, το ήθος, η εντιμότητα, το αίσθημα δικαιοσύνης, η δημοκρατική συμπεριφορά, η επαγγελματική ανάπτυξη και συνέπεια, καθώς και οι ικανότητες του υποψηφίου (όπως: ικανότητα επικοινωνίας και συνεργασίας, ικανότητα ανάπτυξης πρωτοβουλιών και επίλυσης προβλημάτων, ικανότητα δημιουργίας κατάλληλου παιδαγωγικού περιβάλλοντος).

Δηλαδή με τον τρόπο αυτό αποτιμάται τόσο η προσωπικότητα του υποψηφίου όσο και προσόντα του, τα οποία δεν περιλαμβάνονται μεταξύ των προσόντων που συνεκτιμώνται κατά την μοριοδότηση των λοιπών προβλεπόμενων κριτηρίων».

Επομένως, ο Σύλλογος Διδασκόντων, ψηφίζοντας για Διευθυντή, στην πραγματικότητα λειτουργεί ως ένα Συμβούλιο Επιλογής Στελεχών, που μοριοδοτεί ή απορρίπτει με την ψήφο του την ύπαρξη ή την απουσία πολύ συγκεκριμένων προσόντων.

Αυτό όμως, λέει τώρα το ΣτΕ, δεν διασφαλίζεται με την μυστική ψηφοφορία, αφού αυτή δεν συνοδεύεται από αιτιολόγηση της επιλογής, η οποία μάλιστα έπρεπε να αποτυπώνεται και σε κάποιο σχετικό πρακτικό που θα συντάσσονταν γι’ αυτόν τον λόγο.

«Η έλλειψη αιτιολογίας […] καθιστά την επίδικη διαδικασία, αντίθετη στις αρχές της ισότητας και της αξιοκρατίας και δη στην αρχή της ελεύθερης προσβάσεως και σταδιοδρομίας κάθε Έλληνα στις δημόσιες θέσεις κατά τον λόγο της προσωπικής του αξίας και ικανότητας».

Όχι μόνο «δεν εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις αξιοκρατικής κρίσεως», αλλά επιπλέον, λέει πάντοτε το ΣτΕ, «δεν καθίσταται γνωστή στους υποψήφιους και ελέγξιμη από τον ακυρωτικό δικαστή η αξιολόγηση των υποψηφίων ως προς το μνησθέν κριτήριο».

Δηλαδή, λόγω της μυστικής ψήφου, δεν μπορούν να κάνουν ένσταση και να δικαιωθούν (ή όχι), όταν κρίνουν ότι αδικήθηκαν από την επιλογή που έκανε κάποιο μέλος του Συλλόγου Διδασκόντων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί όμως όλα αυτά;

«Εδώ εκλέγουμε με μυστική ψηφοφορία κυβερνήσεις, εκλέγουμε δημοτικές και περιφερειακές αρχές και είναι αντισυνταγματικό να εκλέξουμε τον Διευθυντή ενός Σχολείου;», αναρωτήθηκε κάποια εκπαιδευτικός.

Το απαντάει το ίδιο το ΣτΕ στην απόφασή του, που η εκπαιδευτικός δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει ή/και δεν κατάλαβε: «Η διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας ως διαδικασία αναδείξεως οργάνων εν γένει διοικήσεως προσιδιάζει σε αυτοδιοικούμενες μονάδες ή είναι πρόσφορη σε περίπτωση αναδείξεως εκπροσώπων στα όργανα αυτά».

Οι εκπαιδευτικοί ενός Σχολείου δεν ψηφίζουν (ψήφισαν) έναν εκπρόσωπό τους, επιλέγουν ένα στέλεχος διοίκησης. Ακούστε το σκεπτικό τού ΣτΕ, και θα κλείσω, όπως λένε κάποιοι ομιλητές, με αυτό:

«Στις σχολικές μονάδες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως οι οποίες, κατά τα προαναφερθέντα, ανήκουν εκ του Συντάγματος στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Κράτους (ως αδιαίρετου και ενιαίου), η διοίκηση […] πρέπει να αναδεικνύεται στο πλαίσιο διαφανούς και αντικειμενικής διαδικασίας, κατάλληλης για την διασφάλιση της ενιαίας και ομοιόμορφης εφαρμογής των οριζομένων κριτηρίων».

 Άλλοι παπάδες ήρθανε, 

άλλα Ευαγγέλια φέρανε!