181001 ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Συγγνώμη, ρε φίλε!»

Είναι φορές που προτιμάς να είναι ο άλλος αγενής. Να δείξει μια γαϊδουρινή συμπεριφορά, ώστε να σου δώσει κι εσένα το δικαίωμα να φερθείς ανάλογα. Δεν λέμε ότι θα το κάνεις, αλλά, τουλάχιστον, να μπορείς.

Όσα φέρνει η ώρα…

Ξεκινάς χαλαρός και αμέριμνος να κάνεις τη σαββατιάτική σου βόλτα, σε μία πόλη μάλιστα που, λόγω της τοπικής αργίας, η κίνηση είναι περιορισμένη. Μπαίνεις  στο αυτοκίνητό σου και φεύγεις...

Κινείσαι σε δρόμο προτεραιότητας, με σχετική προσοχή όμως, διότι εκεί έχουν συμβεί πολλά. Ευτυχώς, το τελευταίο διάστημα, τοποθετήθηκαν ιδιαίτερα τονισμένες, και φωτεινές, σημάνσεις και το κακό έχει περιοριστεί αισθητά.

Είναι όμως η γειτονιά σου. Και από την καθημερινή σου διέλευση, πολλές φορές, έχεις σκεφτεί πως, άμα συμβεί κάτι, δεν θα το καταλάβεις παρά μόνον όταν θα είναι πολύ αργά. Έτσι συμβαίνει πάντοτε.

Έτσι συνέβη και τώρα. Ξεκίνησε και ο άνθρωπος από την Έδεσα, μαζί με τη σύζυγό του, για να έρθουν στη Δράμα να καμαρώσουν το παιδί τους που έπαιρνε μέρος σε αγώνες χάντμπολ. Διέσχισε όλη τη Μακεδονία…

Και έφτασε εκατό μέτρα από το σπίτι σου, για να παραβιάσει με μεγάλη ταχύτητα το STOP και να βρεθεί μπροστά σου ακριβώς όπως το φανταζόσουν. Τη στιγμή που ήταν πολύ αργά για να κάνεις οτιδήποτε.

Η σύγκρουση αναπόφευκτη και σφοδρή. Ευτυχώς, χωρίς θύματα. Είναι το πρώτο που σκέφτεσαι. Δεν έχεις χτυπήσει καθόλου, το ίδιο και το ζευγάρι στο άλλο αυτοκίνητο. Το δεύτερο που σκέφτεσαι είναι το πόσο τυχερός στάθηκες.

Αν βρισκόσουν δυο μέτρα πιο μπροστά, το θηριώδες τζιπ, αντί να βρεθεί, όπως έγινε, μπροστά σου και να το χτυπήσεις στο πίσω πλαϊνό του μέρος, θα σε έβρισκε με όλη τη δύναμή του στην πόρτα του οδηγού.

Και τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ άσχημα για σένα.

Ναι, αλλά αν βρισκόσουν και δυο μέτρα πιο πίσω, θα είχε περάσει από μπροστά σου με ταχύτητα και το μόνο που θα είχε συμβεί θα ήταν να σου κοπούν τα γόνατα.

Τώρα, δεν πρόλαβες ούτε να τρομάξεις! Όμως με τα «αν», λένε, δεν γράφεται ιστορία. Μετά το πρώτο «ευτυχώς», βλέπεις το κατεστραμμένο αυτοκίνητό σου και σκέφτεσαι τον γολγοθά που σε περιμένει.

Το άλλο πουλάκι:

Όσα φέρνει η ώρα…

«Συγγνώμη, ρε φίλε! Πρόσεχα το GPS και δεν είδα καθόλου το STOP!»

Αχ, αυτά τα GPS, που μπήκαν στη ζωή μας χωρίς να είμαστε έστω ελάχιστα προετοιμασμένοι για τη χρήση τους.

Ακολουθώντας το, ο άνθρωπος βρέθηκε, από την νότια είσοδο της πόλης, ερχόμενος από Έδεσα, και πηγαίνοντας για το κλειστό γυμναστήριο, να παραβιάζει το STOP στη διασταύρωση Κωστή Παλαμά με Ιουστινιανού!

Την παλιά καλή εποχή, θα σταματούσε κάπου στο κέντρο, θα ρωτούσε έναν περαστικό ή κάποιον περιπτερά, και θα έφτανε στον προορισμό του χωρίς περιπέτειες. Και, κυρίως, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

«Συγγνώμη, ρε φίλε, σου έκανα μεγάλη ζημιά!»

Τι λέγαμε προχθές; Ούτε τον διάολο να δεις, ούτε τον σταυρό σου να κάνεις. Έρχεται όμως η στιγμή που αυτός πετάγεται μπροστά σου με τη μορφή ενός SUV.

Ευτυχώς, αντιδράς πολιτισμένα. Το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα, και αυτό σε κάνει λίγο περήφανο, μια και τη στιγμή εκείνη λειτουργεί ο «αυτόματος πιλότος», δηλαδή βγαίνει στην επιφάνια, χωρίς να το καταλαβαίνεις, ο μέσα σου εαυτός.

Βέβαια, το ξαναλέω, βοήθησε και η στάση τού άλλου οδηγού. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι σαν τον ανόητο περαστικό που εμφανίστηκε μετά από λίγο και άρχισε να μας αναπτύσσει τις προσωπικές του απόψεις περί… προτεραιότητας!

Βοήθησαν και οι δικοί σου άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί από την πρώτη στιγμή, είτε ως περαστικοί -το καλό να τρακάρεις στη γειτονιά σου, δίπλα στο σπίτι σου- είτε καλεσμένοι από τα κινητά τηλέφωνα που, κάτι τέτοιες ώρες, κάνουν δουλειά.

Βοήθησε και η άγνωστη κυρία, η οποία πλησίασε και σου είπε χαμηλόφωνα «σας καταλαβαίνω απόλυτα· έπαθα πρόσφατα το ίδιο και ξέρω πώς αισθάνεστε». Τι ωραίο και παρήγορο να ξέρει κάποιος πώς αισθάνεσαι, όταν ο ίδιος αδυνατείς!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού είναι το κράτος;

Το κράτος ήταν εκεί, σε ελάχιστα λεπτά, με τη μορφή ενός ευγενέστατου δικυκλιστή τής Τροχαίας και του ασθενοφόρου που κατέφτασε τάχιστα, καθώς ειδοποιήθηκε περισσότερο για προληπτικούς λόγους.

Το κράτος ήταν επίσης εκεί με τη μορφή των πυροσβεστών που ήρθαν για να καλύψουν με πριονίδι τα λάδια που χύθηκαν στο οδόστρωμα, μη τυχόν και γίνουν αιτία κανενός άλλου τροχαίου ατυχήματος.

Ήταν εκεί και ο ιδιωτικός τομέας, ο εκπρόσωπος της ασφαλιστικής σου εταιρίας, ένας ικανότατος νέος που ήρθε όχι απλώς να καταγράψει το συμβάν, αλλά και να σου «σηκώσει» το άχρηστο πλέον αυτοκίνητο για να το μεταφέρει στο συνεργείο.

Τέλος καλό;

Όσο πιο καλό μπορούσε να είναι, δεδομένης της κατάστασης. Αργότερα, απολαμβάνοντας ένα μεσημεριάτικο ουζάκι με δυο φίλους, τα συζητάς όλα αυτά και σκέφτεσαι  τις δύσκολες μέρες που σε περιμένουν.

Βλέπετε, η εξάρτησή μας από το αυτοκίνητο έχει γίνει τέτοια που αδυνατούμε να σκεφτούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτό. Ευκαιρία όμως να αποδείξουμε -εκόντες άκοντες- ότι υπάρχει και ζωή χωρίς τους τέσσερις τροχούς.

Τουλάχιστον για ένα διάστημα.

 Μπαμ, και κάτω!