181017 ΟΛΟΙΔΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Όλα τριγύρω αλλάζουνε…

Όπως όμως πολύ σωστά επεσήμανε ο Μανώλης Ρασούλης, κι όλα τα ίδια μένουν. Το σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, καθώς διάβαζα τη διαμάχη που ξέσπασε πάλι, αυτή τη φορά με άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά, σχετικά με τη λειτουργία της ΕΡΤ.

Εμείς τη γνώμη μας την έχουμε πει πολλές φορές. Και θεωρούμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να εκφέρουμε γνώμη, όχι απλώς διότι, ως φορολογούμενοι πολίτες, χρηματοδοτούμε τη λειτουργία της.

Αλλά και διότι είμαστε από τους πλέον φανατικούς των προγραμμάτων της, τόσο των τηλεοπτικών, όσο και των ραδιοφωνικών. Σήμερα όμως, με αφορμή τη νέα, έντονη διαμάχη μεταξύ κυβερνητικών στελεχών, ελάτε να γυρίσουμε λίγο πίσω.

Αρχικά στο 2013, τότε που η ΕΡΤ λειτουργούσε ακόμη υπό το καθεστώς κατάληψης και εξέπεμπε προγράμματα τα οποία αποτελούσαν μια πρόγευση για ό,τι θα ακολουθούσε, όταν οι «καταληψίες» έπαιρναν την εξουσία.

Ας θυμηθούμε τι σχολιάζαμε με αφορμή δημοσιεύματα σαν αυτό: «Η κατειλημμένη ΕΡΤ έδωσε το πρότυπο λειτουργίας και πλουραρισμού για έναν δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, που θα λειτουργεί ως ενημερωτικός δίαυλος και όχι ως μηχανισμός προπαγάνδας».

Σας έλεγα, λοιπόν τότε: «Πρώτα πρώτα, από το λίγο που παρακολούθησα το πρόγραμμα της κατειλημμένης ΕΡΤ, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι, επιτρέψτε μου να έχω κάποιες επιφυλάξεις τουλάχιστον για τον πλουραλισμό.

Ο πλουραλισμός, όπως τον έχω εγώ στο μυαλό μου, υποτίθεται πως επιτρέπει την έκφραση όλων, εν πάση περιπτώση των περισσότερων, κατά το δυνατόν, απόψεων. Από την “ελεύθερη ΕΡΤ” ακούγαμε μόνο μια φωνή, αυτή κατά του μνημονίου και της κυβέρνησης, που δεν είναι η μόνη στην κοινωνία.

Εκτός, αν το δούμε συνδυαστικά. Όλοι οι άλλοι προβάλλουν τη μια άποψη (που δεν το κάνουν) επομένως η ΕΡΤ προβάλλει την άλλη, ώστε να επέλθει ισορροπία.

Ας μη γελιόμαστε, φίλοι μου. Αυτό που λέμε “ελεύθερη και δημοκρατική δημοσιογραφία” μπορεί να υπάρχει, συνήθως μέσα στο μυαλό μας σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι αντικειμενική, ούτε και οφείλει εξάλλου, αφού κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρχει επίσης μόνο μέσα στο μυαλό μας.

Μας αρκεί μια δημοσιογραφία που εκφράζει τις απόψεις τού κάθε δημοσιογράφου, ο οποίος όμως τις δημοσιοποιεί χωρίς να του τις επιβάλλει κάποιος και να περιμένει από αυτό συγκεκριμένη οφέλη.

Μας αρκεί οι απόψεις να εκφράζονται ειλικρινά, νηφάλια, με επιχειρήματα, και η ζητούμενη “αντικειμενικότητα” θα προέλθει μέσα από την αντιπαράθεση πολλών διαφορετικών θέσεων, καθώς και την σύγκριση και την ανάλυση που θα κάνει ο κάθε πολίτης που επιθυμεί να ενημερωθεί σωστά».

Το άλλο πουλάκι:

Πώς εξελίχτηκε η ιστορία;

Το είδαμε όλοι˙ το βλέπουμε καθημερινά. Την επίσημη ενημέρωσή μας ανέλαβαν άνθρωποι που όχι μόνον επιθυμούν διακαώς να πουλήσουν εξυπηρέτηση στην κυβέρνηση (περιμένοντας ανταλλάγματα;) αλλά είναι και παντελώς ανίκανοι.

Προχθές ο άλλος, διαβάζοντας στους τίτλους εφημερίδας για την απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβριο του 1944, από τον ΕΛΑΣ, είπε ότι την Αθήνα ελευθέρωσε η… Ελληνική Αστυνομία! Αριστερός άνθρωπος!

Ελάτε όμως να γυρίσουμε και πάλι λίγο πίσω, αυτή τη φορά στο 2015, όταν η ΕΡΤ ξαναλειτούργησε και άρχισε να μας δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής, για ό,τι θα επακολουθούσε. Τότε σας μεταφέραμε την άποψη του γνωστού (και για την πολιτική του τοποθέτηση) δημοσιογράφου Παντελή Μπουκάλα:

«Τα όμορφα στοιχήματα εύκολα καίγονται. Από το στοίχημα να αποκτήσουμε επιτέλους μια δημόσια τηλεόραση που να τιμά μέχρι κεραίας το χαρακτηρισμό της και τις συνταγματικές επιταγές κρίνονται πολλά.

Πολύ περισσότερα απ’ όσα είναι διατεθειμένοι να αντιληφθούν όσοι, για δικούς τους λόγους, θα επιλέξουν να εμφανιστούν συριζικότεροι του ΣΥΡΙΖΑ», έλεγε τότε ο έγκριτος δημοσιογράφος, προβλέποντας το μέλλον.

Και συνέχιζε: «Οι πρώτες ώρες της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ […] τα είχαν όλα αυτά. Ειδικά η μέχρι τώρα παρουσία κυβερνητικών στελεχών έδωσε την εντύπωση μιας αποπληρούμενης οφειλής, αν όχι μιας μικρής ρεβάνς».

Και έκλεινε το σχόλιό του με μια πρόταση: «Για να κερδηθεί το στοίχημα, η δημόσια τηλεόραση οφείλει να κόψει τον πνιγηρό ομφάλιο λώρο που την έδενε με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, καταντώντας την άθυρμα στα χέρια και των τρίτης διαλογής στελεχών του, που διόριζαν ή απαιτούσαν προβολή.

Οφείλει επίσης όχι απλώς να ανέχεται την κριτική αλλά να την επιζητεί. Φυσικά, λοιπόν, και έχει το δικαίωμα της επίκρισης η Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι η δημοκρατία. Αν έλεγε κι ένα “συγνώμη”, ακόμα καλύτερα. Για την ίδια».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν άντεξε στο τέλος.

Δεν είχε όμως και άδικο. Καλό θα ήταν η Νέα Δημοκρατία να πει μια συγγνώμη για το «μαύρο», καλύτερο όμως θα ήταν να κάνει κι αυτή, μαζί με το ΠαΣοΚ, την αυτοκριτική της για τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε η ΕΡΤ.

Διότι το πρόβλημα δεν είναι των τελευταίων τριών ετών. Οι τωρινοί διαχειριστές όμως έχουν επίσης τεράστιες ευθύνη, διότι τους δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξουν πως «μια άλλη ραδιοτηλεόραση είναι εφικτή».

Και δεν το έκαναν! Απεναντίας, έδειξαν και απέδειξαν πως τα προβλήματα λειτουργίας της ΕΡΤ είναι εγγενή και έτσι έδωσαν το δικαίωμα σε πάρα πολλούς ανθρώπους να φωνάζουν πως «καλή ΕΡΤ είναι η κλειστή ΕΡΤ».

Που δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση. Το πρόβλημα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης είναι οι δημοσιογραφικές της εκπομπές. Τα υπόλοιπα ίσως μπορούν να λυθούν, με κατάλληλους χειρισμούς, ελέγχους και ικανά στελέχη.

Πώς όμως θα καταπολεμηθεί η νοοτροπία ότι η ΕΡΤ αποτελεί λάφυρο του εκάστοτε νικητή των εκλογών;

 Εκ των έσω…