181026 ΕΝΕΡΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού είναι…;

Αν αφήσουμε έτσι, μισοτελειωμένη τη φράση, νομίζω ότι η συνέχεια που έρχεται αβίαστα στο μυαλό μας είναι …«το κράτος». Αυτό «ζητάμε» σε κάθε δύσκολη στιγμή, είτε είναι πράγματι αρμόδιο, είτε όχι.

Εξαρτάται όμως! Μπορεί να πούμε και «πού είναι ο Δήμος», όταν, για παράδειγμα, έχουμε να κάνουμε με θέματα της δικής του αρμοδιότητας, όπως τα αδέσποτα ή την παράνομη κατάληψη πεζοδρομίων.

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Ποιος είναι ο λόγος που ζητάμε –απαιτούμε τις περισσότερες φορές- από το κράτος ή τον Δήμο να μας συντρέξουν και να κάνουν και πράγματα που μπορεί να είναι δική μας δουλειά;

Λένε κάποιοι που ξέρουν ότι το φαινόμενο έχει ψυχαναλυτική βάση. Ότι είμαστε από παιδιά κακο(μαθημένοι) να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα και να μην αναλαμβάνουμε την παραμικρή ευθύνη για κάτι.

Ότι πάντοτε βρίσκεται ένα βήμα πριν από εμάς κάποιος, συνήθως η μητέρα μας, η οποία φροντίζει να μαντεύει τις ανάγκες μας, πριν ακόμη τις συνειδητοποιήσουμε οι ίδιοι. Και να τις ικανοποιεί, πριν καν το ζητήσουμε.

Σας θυμίζω ένα χαρακτηριστικό, σχετικό αστείο: «Τι είναι το ζακετάκι; Είναι κάτι που το παιδί πρέπει να φορέσει, μόλις η μανούλα αισθανθεί λίγη ψύχρα». Ε, αυτό ξεκινάει από τα μικρά μας χρόνια και μας ακολουθεί…

Βέβαια, με τον Δήμο και το… κράτος τα πράγματα διαφοροποιούνται λίγο. Εκεί θεωρούμε υποχρέωσή τους την παροχή οποιασδήποτε βοήθειας, επειδή… τους πληρώνουμε. Ακόμη και όταν δεν τους πληρώνουμε καθόλου!

Δηλαδή, αυτοί που φωνάζουν μπορεί να είναι πολίτες που αποφεύγουν να πληρώσουν φόρους -και δεν εννοώ την «φυσιολογική» φοροδιαφυγή που κάνουμε όλοι, ας πούμε μη κόβοντας ή μη ζητώντας αποδείξεις.

Μπορεί ακόμη να είναι δημότες από τους χιλιάδες εκείνους που έχουν να πληρώσουν λογαριασμό του νερού από τότε που το Δημαρχείο ήταν στην πλατεία. Στο παλιό κτήριο. Και όμως, απαιτούν να έχουν σωστές υπηρεσίες.

Ωραία όλα αυτά. Τι γίνεται όμως όταν, πέρα από τις δημόσιες –με την ευρεία έννοια- απαιτούμε να έχουμε και τις υπηρεσίες φορέων που είναι… ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και με ποιους φορείς συμβαίνει αυτό;

Το άλλο πουλάκι:

«Πού είναι η Οικολογική Κίνηση;»

Υπάρχουν πολίτες που φαντάζονται ότι η Οικολογική Κίνηση (Δράμας) είναι ένας φορέας ή μια υπηρεσία η οποία υποχρεούται να «τρέχει» κάθε φορά που κάποιος ζητά τη βοήθειά της. Το «υποχρεούται» τονισμένο, παρακαλώ.

Αυτή την υποχρέωση την αισθάνεται πολύ έντονα και απαιτεί την παρέμβαση της Οικολογικής Κίνησης, όταν -κατά κανόνα- το πρόβλημα βρίσκεται δίπλα στο σπίτι του. Αν είναι δυο βήματα παραπέρα, δεν τον αφορά.

Φαντάζεται δηλαδή την Οικολογική Κίνηση σαν μια υπηρεσία, δημόσια, η οποία αποτελείται από επαγγελματίες τού είδους. Επαγγελματίες με την έννοια ότι δεν κάνουν άλλη δουλειά και ότι έτσι ζουν τις οικογένειές τους.

Στην καλύτερη περίπτωση τη φαντάζεται σαν μια παρέα αργόσχολων πολιτών, ίσως συνταξιούχων, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να «τρέχουν» μόλις αυτός εντοπίσει -είπαμε, δίπλα στο σπίτι του- ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα.

Για το οποίο ο ίδιος δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη, ούτε καν προσπαθεί να απευθυνθεί στις αρμόδιες αρχές, παρά περιμένει να το κάνει η Οικολογική Κίνηση, την οποία ειδοποιεί με ένα τηλεφώνημα, κάποτε ανώνυμο.

Εκεί εξαντλείται η δική του «ευαισθησία». Στο να ειδοποιήσει τους «εργολάβους», γιατί κάπως έτσι, σαν εργολαβία, αντιλαμβάνεται την προσφορά των πολιτών που δραστηριοποιούνται μέσα από την Οικολογική Κίνηση.

Όμως η Οικολογική Κίνηση Δράμας –γι’ αυτήν μιλάμε- δεν είναι κάτι τέτοιο. Τα μέλη της, που «τρέχουν» χρόνια τώρα, είναι, κατά κανόνα, οικογενειάρχες και εργαζόμενοι άνθρωποι, που διαθέτουν μέρος από τον ελεύθερο χρόνο τους στην υπόθεση αυτή. 

Επιπλέον, θεωρούν, και πολύ καλά κάνουν, ότι η… ενεργοποίηση κάθε πολίτη δεν πρέπει να εξαντλείται στην αναφορά ενός προβλήματος και την ανάθεση της λύσης του στους «ειδικούς», ενώ ο ίδιος παρακολουθεί από το σπίτι του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να κάνουμε κάτι κι εμείς!

Και, αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με άλλο τρόπο, τουλάχιστον μπορούμε να συμβάλουμε με μια μικρή οικονομική βοήθεια. Και μη ρωτήσετε τι ανάγκη από χρήματα μπορεί να έχει μια Οικολογική Κίνηση.

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι πρέπει να συντηρήσει ένα τεράστιο οίκημα, το κτήριο «Κυριάκος Δοματζόλου», στο οποίο συστεγάζονται και πολλές άλλες ομάδες και σύλλογοι της πόλης. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό.

Από έξοδα ΕΝΦΙΑ, μέχρι φως, νερό και θέρμανση, χώρια οι επισκευές κάθε τόσο. Επιπλέον, ένα σωρό άλλα έξοδα, όπως, ας πούμε, η διοργάνωση εκδηλώσεων, ή η αποστολή τραυματισμένων ζώων και πτηνών για θεραπεία.

Να βοηθήσουμε, λοιπόν, αλλά… πώς; Πολύ απλά. Αγοράζοντας το Ημερολόγιο της Οικολογικής Κίνησης που κυκλοφορεί ήδη. Όσοι το είδαν λένε ότι φέτος, που είναι αφιερωμένο στις καλλιέργειες του νομού μας, είναι ιδιαίτερα καλαίσθητο..

Με αξιόλογες φωτογραφίες φωτογράφων, συμπολιτών μας, τις οποίες χαίρεσαι να διακοσμούν τον χώρο σου. Ένα ημερολόγιο που μπορεί να προσφερθεί και ως δώρο, ή να σταλεί σε φίλους μακριά από τη Δράμα. 

Πέντε ευρώ, που, νομίζω, για έναν τέτοιο σκοπό, μας περισσεύουν όλους! Όπως μπορούμε ακόμη να πληρώσουμε και μια συνδρομή μας εφημερίδα «Καλημέρα κυρα-Γη», είκοσι ευρώ για να ενημερωνόμαστε έναν ολόκληρο χρόνο.

Ας τα έχουμε, λοιπόν, αυτά στον νου μας, κι ας μην περιμένουμε να περάσει έξω από το παράθυρό μας το επόμενο περιβαλλοντικό πρόβλημα, για να φωνάξουμε «πού είναι η Οικολογική Κίνηση».

 «Ενεργοί πολίτες», με ένα ασήμαντο ποσό.