181009 ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Πρέπει να απαγορευτούν…»

Η φράση αυτή χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο μεγάλες κατηγορίες -με πολλές ενδιάμεσες… αποχρώσεις, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Σε εκείνους που είναι γενικώς υπέρ των απαγορεύσεων, και στους άλλους.

Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε; Είναι χρήσιμες, και σε τι, οι απαγορεύσεις; Μπορούμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο απόλυτης ελευθερίας, όπου ο κάθε συνετός πολίτης θα θέτει όρια και περιορισμούς στον εαυτό του;

Και αν -λέμε, τώρα- βρεθούν και δυο τρεις… λιγότερο συνετοί; Τι θα τους κάνουμε; Θα τους αφήσουμε να αλωνίζουν, ελπίζοντας πως θα παραδειγματιστούν και θα προσαρμοστούν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα;

Από την άλλη, τι συμβαίνει όταν για το κάθε τι υπάρχουν λεπτομερείς περιορισμοί και απαγορεύσεις; Όταν δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς να πέσεις πάνω σε κάτι που, προληπτικά,  ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ;

Τι γίνεται και όταν το αίτημα για περισσότερες απαγορεύσεις στοχεύει στην προστασία των πολιτών από τον ίδιο τον εαυτό τους; Έχει νόημα κάτι τέτοιο; Σας λέω εκ των προτέρων ότι δεν μιλάω για το κάπνισμα, τη ζώνη ή το κράνος.

Πριν συνεχίσουμε την κουβέντα μας, αφήστε με να σας περιγράψω ένα από τα πιο δυνατά σκίτσα του μεγάλου Αργεντίνου, του QUINO, όπως είναι γνωστός ο Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο, ο διάσημος δημιουργός τής Μαφάλντα.

Του μικρού τετραπέρατου, αναρχικού κοριτσιού, με τον απύθμενο σαρκασμό, που μάγεψε όλο τον κόσμο και έφτασε να επιλεγεί από την UNICEF εκπρόσωπος για τα δικαιώματα του παιδιού. Μια φιγούρα κόμικ!

Σ’ αυτό το σκίτσο τού QUINO, λοιπόν, βλέπουμε ανθρώπους να κυκλοφορούν σε μια μικρή πλατειούλα, ενώ υπάρχουν και πολλοί αστυνομικοί, οι οποίοι μοιάζουν να θέλουν, αλλά να μην μπορούν να προβούν σε ελέγχους.

Οι πολίτες, από την άλλη, έχουν όλοι ένα απορημένο και συγχρόνως τρομοκρατημένο βλέμμα, ενώ, είτε εργάζονται, είτε βαδίζουν, είτε οδηγούν, ακόμη και ένα παιδάκι με τη μπάλα του, κοιτάζουν προς το κέντρο της πλατείας.

Εκεί υπάρχει ένας αστυνομικός που κρατάει μια σκάλα, στην οποία είναι ανεβασμένος ένας τεχνίτης, ο οποίος κρεμάει, με τρόπο που να φαίνεται από παντού, μια επιγραφή που λέει: «ΜΑΝΤΕΨΤΕ ΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ».

Το άλλο πουλάκι:

Τρόμος!

Με ένα σκίτσο, ο σπουδαίος δημιουργός μάς δείχνει τι συμβαίνει όταν δεν είναι καθορισμένα και σαφή τα όρια μέσα στα οποία μπορούμε να κινηθούμε, όταν το πλαίσιο «μπάζει» και αφήνει μεγάλα περιθώρια για αυθαιρεσίες.

Και, αδικίες! Δείτε, για παράδειγμα τι συμβαίνει με τους (ελληνικούς) νόμους οι οποίοι ισχύουν και… δεν ισχύουν. Τι γίνεται με το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους, τι γίνεται με το παρκάρισμα στην πόλη…

Δείτε τι γίνεται με τις αυθαίρετες καταλήψεις κοινόχρηστων χώρων, με την τήρηση των ωρών κοινής ησυχίας, ακόμα και με τις καταπατήσεις δημοσίων εκτάσεων… Κάποια σαΐνια κάνουν ό,τι τους καπνίσει, ενώ οι νομοταγείς πολίτες πληρώνουν αυτό τους το «κουσούρι».

Πού θέλω να καταλήξω. Καλές και άγιες οι απαγορεύσεις, αρκεί να γίνονται σεβαστές από όλους, πράγμα για το οποίο, βέβαια, είναι υπεύθυνη η πολιτεία. Αυτό βοηθά πρωτίστως τους ανθρώπους… χαμηλών τόνων.

Εννοώ εκείνους που δεν διαθέτουν το θράσος, ούτε έχουν τις «πλάτες» που τους επιτρέπουν να αγνοήσουν νόμους και διατάξεις, οι οποίοι εφαρμόζονται «όποτε και εάν», εκτάκτως, δηλαδή, και κατά περίπτωση.

Απαγορεύσεις, λοιπόν, μέχρι ποιου σημείου όμως; Είναι δυνατόν να απαγορευτούν οι σέλφι φωτογραφίες, όπως ζητούν πολλοί; Μη βιάζεστε, δεν εννοούμε όλες τις σέλφι παρά εκείνες που θέτουν σε  κίνδυνο τη ζωή των σέλφιερ!

Μιλάμε δηλαδή για εκείνους που σκαρφαλώνουν σε επικίνδυνα σημεία, που στέκονται μπροστά σε επερχόμενα αυτοκίνητα ή τρένα, ακόμη και κοντά σε άγρια θηρία, προκειμένου να βγάλουν μια σέλφι.

Πολλοί, σε μια τέτοια προσπάθεια, χάνουν τη ζωή τους. «Πρωταθλητές» στους θανάτους είναι οι Ινδοί, ενώ από το 2011 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί περισσότερα από διακόσια πενήντα περιστατικά σε όλο τον κόσμο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος τους φταίει;

Το ερώτημα θέτει τη μία πλευρά του ζητήματος. «Αν ο άλλος είναι τόσο ανόητος που πάει και σκοτώνεται, προκειμένου να κερδίσει μερικά λάικ, τότε είναι άξιος της μοίρας του». Υπάρχει όμως και η άλλη.

Εκείνη που λέει ότι ένα σωστό κράτος οφείλει να φροντίζει για τη ζωή ακόμη και εκείνων των πολιτών του που… δεν στέκουν καλά. Και πέφτουν. Από ουρανοξύστες, από χαράδρες, από γκρεμούς…

Αφήστε που τα περισσότερα θύματα είναι τουρίστες και μάλιστα νέοι άνθρωποι. Έτσι, υπάρχουν πολλοί που ζητούν να απαγορευτούν οι σέλφι σε σημεία μεγάλης επικινδυνότητας, όπως είναι…

Έλα, ντε! Ποιο σημείο μπορεί να θεωρηθεί μεγάλης επικινδυνότητας. Και για ποιους; Διότι, ακόμη και σε ένα ασφαλές σημείο, μπορεί να βρεθεί ο ανόητος που θα κάνει το παραπάνω βήμα και θα κινδυνεύσει.

Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και οι σταθμοί του μετρό είναι σημεία μεγάλης επικινδυνότητας; Όταν όμως εσύ πας να φωτογραφηθείς με την αμαξοστοιχία να έρχεται πίσω σου, τότε γίνονται. Ποιος θα το αποφασίσει αυτό;

Ίσως η λύση να είναι κάπου στη μέση. Στη Ρωσία, για παράδειγμα, η αστυνομία έχει εκδώσει ενημερωτικά φυλλάδια, όπου αναγράφεται «μια πετυχημένη σέλφι μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή».

Διαφορετικά, θα πρέπει να υπάρχει τμήμα στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, όπου θα ψάχνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θα ρίχνει πρόστιμα στους παραβάτες σέλφιερ. Το φαντάζεστε;

«Σέλφντεθ», που θα έλεγε και ο Αλέξης!