181016 ΚΑΤΟΧΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ελευθερία!

Παρακολούθησα την περασμένη εβδομάδα κάποια από τα αφιερώματα των κρατικών καναλιών στην απελευθέρωση της Αθήνας από τους κατακτητές, τον Οκτώβριο του 1944. Φυσικά, μόνο στα κρατικά κανάλια…

Γιατί, αν περιμένεις από τα ιδιωτικά, θα τρελαθείς στα τηλεπαιχνίδια και σε κάθε είδους ανοησίες. Αλήθεια, ρε παιδιά, έχετε προσέξει ότι, για άλλη μια χρονιά, ολόκληρη η Ελλάδα «παίζει»;

Και δεν εννοώ τον τζόγο, γιατί αυτός είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα που τείνει να καταστεί η κύρια απασχόληση κάθε πικραμένου, που δεν έχει να περιμένει κάτι από πουθενά αλλού, πλην της τύχης.

Όχι ότι «παίζουν» με την τύχη (τους) μόνο όσοι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, αλλά, λέμε τώρα. Διότι έχω δει και ανθρώπους που δεν ξέρουν τι έχουν (και το κυριότερο πώς να τα φάνε) να τζογάρουν μανιωδώς.

Στην ιδιωτική τηλεόραση όμως βλέπεις σχεδόν αποκλειστικά «παιχνίδια». Τώρα βάζουν στο κόλπο και μικρά παιδιά, μην τυχόν και τους ξεφύγει κανένας τηλεθεατής και χάσουν καμιά διαφήμιση.

Παιδάκια, που, για να τα βγάλουν μια φωτογραφία οι δάσκαλοι στο Σχολείο, ή να μαγνητοσκοπήσουν κάποια εκδήλωση και να την ανεβάσουν στη σχολική ιστοσελίδα, ζητούν εκατό υπογραφές από τους κηδεμόνες τους.

Οι οποίοι, όταν είναι να εκτεθεί το βλαστάρι τους στην τηλεόραση, όχι μόνον δεν έχουν καμιά αντίρρηση, αλλά σπεύδουν να… φιλήσουν κατουρημένες ποδιές. Κι ας είναι ποδιές που φοράνε σεφ-τηλεοπτικοί σταρ.

Μου έλεγε ένας δάσκαλος: «Παλαιότερα, όταν κάποιος γονιός έλεγε στο παιδί του κοίτα να μάθεις γράμματα, εκείνο δεν υπήρχε περίπτωση να τον ρωτήσει γιατί. Η μόρφωση θεωρούνταν αξία από μόνη της.

Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, αν ο γονιός πει στο παιδί του κοίτα να τα καταφέρεις να βγεις στην τηλεόραση. Εκείνο δεν πρόκειται να ρωτήσει γιατί, όπως πολλά παιδιά κάνουν αν τους πεις να σπουδάσουν.

Η έκθεση στην τηλεόραση είναι ένας πρωταρχικός στόχος στη ζωή πολλών νέων, ασχέτως από το τι είδους θα είναι αυτή. Ακόμη κι αν πρόκειται για κάτι εντελώς εξευτελιστικό, που προσβάλλει την προσωπικότητά σου».

Δεν έχει σημασία, αρκεί να σε δείξει το γυαλί. Εναλλακτικά, και μέχρι να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, μπορείς να εκθέτεις άφοβα τον εαυτό σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπου κανείς δεν σε εμποδίζει να εξευτελίζεσαι επίσης.

Το άλλο πουλάκι:

Τα ιδιωτικά κανάλια…

Η σύγκριση, βεβαίως, δεν γίνεται για να καμαρώσουμε την κρατική τηλεόραση. Έχει κι αυτή τις παθογένειές της, για τις οποίες θα μιλήσουμε αύριο. Έχει όμως και τις πολύ καλές της στιγμές, όπως τα αφιερώματα στην απελευθέρωση.

Ελευθερία! Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου να μου λέει πως όποιος δεν το έζησε δεν μπορεί να κατανοήσει το συναίσθημα αυτό. «Ελευθερωθήκαμε! Μετά την Κατοχή, μετά τον θάνατο, την πείνα, τον φόβο…»

Παρ’ όλο που δεν μπορεί να πει κανείς ότι η απελευθέρωση συνέβη ξαφνικά, υπήρχαν τα σημάδια που έδειχναν ότι για τον Άξονα είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και ότι η νίκη των Συμμάχων ήταν πλέον βέβαιη.

Ωστόσο το συναίσθημα πρέπει να ήταν συγκλονιστικό. Ανάσταση, «πατήθηκε ο θάνατος», που θα έλεγε και ο καθηγητής Γιανναράς. Κάτι αντίστοιχο με ό,τι νιώσαμε τη μέρα που βγήκαμε από τα μνημόνια, θα πρόσθετα εγώ.

Μη γελάτε, κάπως έτσι θα έπρεπε να πανηγυρίσουμε και εκείνη τη μέρα, όμως μας τα χάλασαν οι θάνατοι και οι καταστροφές που προηγήθηκαν. Διαφορετικά θα είχαμε κι εμείς να λέμε για την απελευθέρωση, όπως ο πατέρας μου.

Το είδα και στα αφιερώματα της ΕΡΤ. Ο Τίτος Πατρίκιος, έφηβος τότε, να περιγράφει πως κάθε μέρα είχε στην Αθήνα μια διαδήλωση. Και πως το απόγευμα ετοίμαζαν τη διαδήλωση της επομένης.

Τα βράδια όμως δεν κοιμόταν κανείς, αφού γινόντουσαν συνεχώς γλέντια και πάρτι, όπου οι νέοι ξεφάντωναν και απολάμβαναν όσο μπορούσαν την ελεύθερη κυκλοφορία. Όλα αυτά βεβαίως δεν κράτησαν πάρα πολύ…

Δεν άργησε να εκδηλωθεί το προαιώνιο προτέρημα της φυλής μας, που θέλει, μόλις αντιμετωπίζουμε έναν εξωτερικό εχθρό, να αρχίζουμε την μεταξύ μας φαγωμάρα, μη τυχόν και έρθουν καλύτερες μέρες στο τόπο και πάθουμε τίποτε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ελευθερία από την Κατοχή.

Δεν νομίζω να το ξεχάσατε. Υπήρχαν πάρα πολλοί, τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, που αρέσκονταν να λένε ότι η χώρα μας ζει μια ακόμη κατοχή. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μιλούσαν μεταφορικά, για την απουσία εθνικής κυριαρχίας.

Αυτό θα μπορούσε να το καταλάβει κανείς, δεδομένης της εκχώρησης στους δανειστές κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφού, προκειμένου να μην βρεθούμε σε άτακτη χρεοκοπία, δεχτήκαμε την επιβολή μνημονίων.

Δεν μιλούσαν όμως γι’ αυτό. Συγκρίνανε οι αθεόφοβοι τις περικοπές που επιβλήθηκαν και τις απολύσεις που γινόταν με όσα πέρασε ο κοσμάκης στην Κατοχή. Το έλεγαν δηλαδή κυριολεκτικά.

Γι’ αυτό, μετά τις εκλογές, βγήκαν να πανηγυρίσουν όπως οι γονείς και οι παππούδες μας τις όμορφες εκείνες μέρες του 1944. Κάποιοι δεν είχαν απολύτως άδικο. Ήταν εκείνοι για τους οποίους άρχιζε το ξέφρενο πάρτι, που έλεγε και ο Τίτος Πατρίκιος.

Οι υπόλοιποι όμως, ο πολύς κόσμος, δεν άργησαν να δουν πως… επέσανε θύματα, πως ξεγελάστηκαν τόσο σε σχέση με το ότι ζήσαμε μια νέα κατοχή, όσο και με το ότι ήρθαν οι ελευθερωτές που θα έδιωχναν κάθε κατακτητή.

Είδατε τι μας θύμισε η κυβερνητική ΕΡΤ;

 Να ξέρουμε τι γιορτάζουμε!