181030 ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ε, όχι και έτσι…

Είδα μια φωτογραφία στην οποία εικονίζονταν καθισμένοι σε ένα τραπέζι, κουστουμαρισμένοι και χαμογελαστοί, ο Άκης με τον Γιάννο Παπαντωνίου. Φωτογραφία, προφανώς, από τα «καλά χρόνια».

«Καλά» για κάποιους, για τους ίδιους οπωσδήποτε. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις ήταν η λεζάντα που συνόδευε αυτήν την φωτογραφία. Είναι πολύ χαρακτηριστική και θα ήθελα να την κουβεντιάσουμε.

Βλέπετε; Δεν την αποκαλύπτω ακόμη, γιατί θέλω να σας δώσω λίγο χρόνο να σκεφτείτε τι λεζάντα θα βάζατε εσείς. Και είμαι σίγουρος ότι το κάνετε, καθώς προσπαθείτε να μαντέψετε αυτό που προβλημάτισε εμένα.

«Το μισό ελληνικό χρέος»!

Ναι. Έτσι είδε ο άγνωστος σε μένα σχολιαστής το δίδυμο αυτό των υπουργών που γνώρισε από μέσα τα κελιά του Κορυδαλλού. Μπορεί να σας φαίνεται ένα αστείο ή περιπαικτικό σχόλιο, όμως δεν είναι καθόλου τέτοιο.

Ας πιάσουμε το πράγμα από την αρχή, διότι είναι πολύ εύκολο, στις μέρες μας, να παρεξηγηθεί κάποιος και να του κρεμάσουν μια ταμπέλα, καθόλου ταιριαστή, που μετά δύσκολα θα πετάξει από πάνω του.

Όσοι έκλεψαν να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Και μάλιστα, επειδή καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, εκμεταλλευόμενοι τα αξιώματα στα οποία αυτός τους τοποθέτησε, η τιμωρία τους να είναι όσο πιο αυστηρή προβλέπει ο νόμος.

Θέλετε κι άλλο; Επειδή άνθρωποι σε τέτοιες περίοπτες θέσεις αποτελούν, είτε το θέλουν είτε όχι, παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους, θα πρέπει και η τιμωρία τους να είναι… παραδειγματική.

Το ξεκαθαρίσαμε; Πάμε όμως τώρα και πάλι στη λεζάντα της φωτογραφίας. Όχι, απιδιά! Δεν αντικατοπτρίζεται στα φιλάρεσκα, πλατιά χαμόγελα των δύο πρώην υπουργών «το μισό ελληνικό χρέος».

Και αυτό όχι επειδή… δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Διότι, αν ήταν έτσι, με καναδυό ακόμη περιπτώσεις τέτοιων υπουργών, θα «δικαιολογούσαμε» πλήρως, ολόκληρο το χρέος μας και θα ξεμπερδεύαμε. Πράγμα που δεν μπορεί να γίνει.

Ο βασικός λόγος που διαφωνώ με τη λεζάντα και το σκεπτικό που κρύβεται από πίσω της είναι ότι απαλλάσσει εντελώς από ευθύνες ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και τον τρόπο με τον οποίο αυτή έζησε για πολλά χρόνια.

Το άλλο πουλάκι:

Μπορεί να είναι βολικό!

Μπορεί ακόμη να ταιριάζει απόλυτα με τη νοοτροπία μας ή στο αγαπημένο μας εθνικό άθλημα, αυτό της μετακύλισης ευθυνών, στο οποίο έχουμε όλα τα ρεκόρ παγκοσμίως. Όμως δεν είναι αλήθεια.

Και δεν μπορείς να το πάρεις ούτε σαν καλαμπούρι, διότι υπάρχουν ανάμεσά μας πάρα πολλοί πρόθυμοι να το πιστέψουν. Δεν το πιστεύετε; Να το πιστέψετε, διότι έχει συμβεί ήδη. Σας θυμίζω ότι έτσι ήρθε στην κυβέρνηση η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Τι μας έλεγαν; Ότι δεν υπάρχει πραγματικό χρέος και ότι όλο το πράγμα ήταν μια στημένη σκευωρία, προκειμένου να μπορέσουν κάποιοι αετονύχηδες να βάλουν στο χέρι τον πλούτο της χώρας μας.

Έλεγαν ακόμη πως, μόλις φύγει το «παλιό» (εννοούσαν όλοι εκείνοι που καταχράστηκαν και έκλεψαν) και έρθει το «νέο», δηλαδή αυτοί που θα αντισταθούν σε όλους τους πειρασμούς που θέτει η εξουσία, η χώρα θα μπει στον ίσιο δρόμο.

Οι ψηφοφόροι «τσίμπησαν». Όχι μόνο γιατί ήταν δελεαστικό και ευκολοχώνευτο το δόλωμα, αλλά και επειδή οι άλλοι έλεγαν «μαζί τα φάγαμε». Εδώ και τέσσερα χρόνια όμως ζούμε τα αποτελέσματα της αποκάλυψης πως όλα ήταν «αυταπάτες». 

Υπήρχε (και υπάρχει) χρέος το οποίο μάλιστα δεν δημιουργήθηκε επειδή κάποιοι, καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα. (Αν και η «μίζα» δεν είναι ακριβώς κατάχρηση, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)

Υπήρχε (και υπάρχει) χρέος το οποίο δημιουργήθηκε εξαιτίας της στρεβλής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, για την οποία τεράστια ευθύνη έχουν ΚΑΙ οι δυο υπουργοί της φωτογραφίας μας.

Όπως έχουν και πάρα πολλοί άλλοι. Όπως έχουν και οι πολίτες που έδωσαν την εξουσία σε ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα σε μια «ζωή» σαν να μην υπήρχε αύριο. Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε κι άσε τα παιδιά μας να πληρώνουν!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το μισό ελληνικό χρέος!

Ξέρετε πόσο είναι ολόκληρο το ελληνικό χρέος; Λίγο μεγαλύτερο από 323 δισ. ευρώ. Αν δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε το νούμερο να το πω αλλιώς. Τριακόσιες είκοσι τρεις χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ.

Χρειάζονται δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες καταχραστές των πεντακοσίων χιλιάδων και του ενός εκατομμυρίου, για να συγκεντρωθεί το ποσό. Να το θέσω διαφορετικά; Πρέπει ένα εκατομμύριο πολίτες (οικογένειες) να έχουν «φάει» από τριακόσιες χιλιάδες ευρώ. 

Δεν κατέχουμε και πολλά από οικονομικά θέματα, όμως μπορούμε να καταλάβουμε πέντε απλά πράγματα. Και μπορεί να τα καταλάβει ο καθένας, αν πράγματι θέλει να καταλάβει και δεν πάει να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του.

Ξέρετε, για παράδειγμα, πόσοι Έλληνες θα βρεθούν, έτσι και τους γίνει έλεγχος, που δεν θα μπορέσουν να δικαιολογήσουν ποσά όπως αυτά για τα οποία μπήκε φυλακή ο Γιάννος Παπαντωνίου;

Και αυτά όμως είναι… μέρος της ελληνικής οικονομίας, στον βαθμό που οι ιδιοκτήτες τους τα κρατούν στη χώρα και δεν τα στέλνουν σε φορολογικούς παραδείσους ή σε «ασφαλείς» τράπεζες του εξωτερικού.

Είπαμε. Καλό είναι να υπάρχει έλεγχος, η παρανομία να λογοδοτεί και οι ένοχοι να τιμωρούνται όπως τους αξίζει. Ας μην βαυκαλιζόμαστε όμως ότι, έτσι και περιοριστεί το φαινόμενο θα ξαναγυρίσουμε στις παλιές καλές μέρες.

Διότι οι παλιές καλές μέρες ήταν ακριβώς αυτό το φαινόμενο.

 Να μοιραστούμε (μόνο) τη  ζημιά;