181003 ΟΠΙΣΘΟΒΑΡΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Μπροστά σε ερωτήματα…

Δεν είναι λίγες οι φορές που εμείς, οι άνθρωποι που θέλουμε να έχουμε δημόσιο λόγο, που μας αρέσει, δηλαδή, να συζητάμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ανοιχτά, δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα.

Ερωτήματα του τύπου «έχουμε, βέβαια, το δικαίωμα να εκφράζουμε τις απολύτως προσωπικές μας προτιμήσεις, σε ποιο βαθμό όμως μπορούμε να αναφερόμαστε σε προσωπικά ζητήματα ή εμπειρίες που ζήσαμε οι ίδιοι;»

Ερωτήματα όπως «υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα του κοινού μας βίου που μπορούν να μας απασχολούν ή έχουμε το ελεύθερο να μιλάμε για οποιοδήποτε θέμα, ακόμη κι αν αυτό θεωρείται… περιθωριακό;»

Και, για να συνθέσουμε τα δύο αυτά ερωτήματα, «είναι υποχρεωμένος ένας σχολιαστής να ακολουθεί την επικρατούσα ατζέντα, αναφερόμενος σε ότι (βλέπει να) απασχολεί την κοινωνία, ή μπορεί και να… ξεφεύγει;»

Παρ’ όλο που συζητάμε καθημερινά μαζί σας, σχεδόν είκοσι χρόνια, και τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί «εν τοις πράγμασι», ωστόσο δε έχουν πάψει να μας απασχολούν σοβαρά και να τα βρίσκουμε κάθε τόσο μπροστά μας.

Το πρώτο το απαντήσαμε τη Δευτέρα και, εν μέρει, χθες. Ναι, πιστεύουμε ότι δεν είναι κακό να φέρνει κανείς στη συζήτηση και προσωπικές του ιστορίες, στον βαθμό που κρίνει ότι έχουν γενικότερο ενδιαφέρον.

Ότι δεν τις λέει, δηλαδή, απλώς για να πρωταγωνιστήσει κι αυτός σε μια  δημόσια κουβέντα, αλλά επειδή έτσι δίνεται η αφορμή να θιγούν ζητήματα που απασχολούν περισσότερους στην καθημερινότητά μας.

Κατά τα άλλα, υπάρχει ένα σοβαρό θέμα με το ποια είναι, από ποιους και με ποιον τρόπο τίθεται η καθημερινή ατζέντα της επικαιρότητας. Γιατί θα πρέπει η γκάμα των θεμάτων που συζητάμε να προέρχεται από ένα συγκεκριμένο… χρωματολόγιο;

Πρώτα πρώτα, αν παρακολουθούμε αποκλειστικά την τρέχουσα ειδησεογραφία, και μάλιστα εκείνη των μεγάλων τίτλων, είναι βέβαιο ότι θα μας ξεφύγουν ένα σωρό μικρά αλλά ουσιαστικά ζητήματα.

Έπειτα, γιατί, βρε αδελφέ, να μην έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να συζητήσουμε και κάτι άλλο, χαμηλότερου επιπέδου, να κάνουμε κι εμείς μια φορά μια κουβέντα λιγότερο σοβαρή, μια κουβέντα του… κwλου;

Το άλλο πουλάκι:

Μπι μπι ελ!

BBL, για να το πούμε όπως ακριβώς προφέρεται, και αποτελεί τη νέα μόδα της εποχής. (Για να είναι νέα μόδα, θα είναι της εποχής -τι άλλο;- αλλά μας ξεφεύγουν κι εμάς κάτι νόστιμα ώρες ώρες.)

Τα τρία γράμματα του αγγλικού αλφαβήτου προέρχονται από τα αρχικά των λέξεων Brazilian Buttock Lift, που σημαίνει βραζιλιάνικο ανασήκωμα των γλουτών. Ή, αν προτιμάτε, επέμβαση στους γλουτούς ώστε αυτοί να γίνουν… βραζιλιάνικοι.

Είδατε που, όταν λέγαμε για «κουβέντα του… κwλου», κυριολεκτούσαμε; Τώρα, το πώς ακριβώς είναι οι βραζιλιάνικοι γλουτοί δεν ξέρω, φαντάζομαι όμως ότι όλοι έχουμε μια κάποια ιδέα, κυρίως χάρη στο καρναβάλι.

Το γιατί είναι επίσης στη μόδα και τόσο επιθυμητοί από τις κυρίες που απευθύνονται στους πλαστικούς χειρουργούς μπορούμε να το μαντέψουμε, ιδίως εμείς που ζούμε σε περιοχές με έντονο το ποντιακό στοιχείο.

Οι γιατροί που έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες «περιπτώσεις» υποστηρίζουν πως οι αιτίες τής απουσίας των βραζιλιάνικων γλουτών είναι από τη μια ο νόμος της βαρύτητας και από την άλλη οι συνεχείς δίαιτες.

Οι οποίες μπορεί να έχουν ως επιθυμητό αποτέλεσμα την απώλεια βάρους, τα κιλά όμως έχουν ένα χούι. Ακόμη κι όταν καταφέρουμε να τα διώξουμε, δεν φεύγουν από εκεί που θέλουμε εμείς.

Έχουν έναν δικό τους, αυτόνομο τρόπο να αποφασίζουν από ποια σημεία θα φύγουν πρώτα και από ποια στη συνέχεια. Σημεία που, κατά διαβολική σύμπτωση, είναι τα αντίθετα από εκείνα που σχεδιάζαμε εμείς.

Πέρα όμως από τα παραπάνω, πιστεύω πως καθοριστικό ρόλο στο να έρθει στη μόδα το BBL παίζουν και οι νέες τηλεοπτικές εκπομπές με επίδοξα μοντέλα. Εκείνο το… «γυρίστε τώρα και από την άλλη μεριά», που λένε οι κριτές.

Διότι μπορεί το τάργκετ γκρουπ, το κοινό στο οποίο στοχεύουν αυτές οι εκπομπές να είναι κάτι γεροξεκούτηδες που ξερογλείφονται και ανεβάζουν τα νούμερα τηλεθέασης, τις βλέπουν όμως και πολλές γυναίκες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ό,τι βλέπεις το θέλεις!

Είναι το χαρακτηριστικό του ανώριμου και του ανασφαλούς ανθρώπου. Και μπορεί να λέει η Λίνα Νικολακοπούλου πως «δεν γιατρεύονται με φράγκα οι ανασφάλειες», όποιος όμως τα έχει, είναι σίγουρο ότι θα το επιχειρήσει.

Το κακό είναι ότι το επιχειρούν και εκείνοι που δεν τα έχουν κι έτσι γεμίσαμε από πανάκριβα κινητά τηλέφωνα, των οποίων οι ιδιοκτήτες χρησιμοποιούν συνήθως μόνο… την εμφάνιση και το όνομα του κατασκευαστή.

Ε, και, όταν το σώμα και η εμφάνιση είναι το κύριο «κόνσεπτ» σε τόσο πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, πολύ θέλει μια γυναίκα (για τη γυναικεία εμφάνιση μιλούν, μην μας πουν και σεξιστές) να μπει στον πειρασμό να μοιάσει στα μοντέλα;

Και αφού τώρα είναι στη μόδα τα βραζιλιάνικα οπίσθια, τρέχουν στους χειρουργούς οι οποίοι θα τους αφαιρέσουν λίπος από άλλα σημεία του σώματός τους και θα το προσθέσουν στους γλουτούς.

Θα μου πείτε, καλά, η τηλεόραση δεν παρουσιάζει και γυναίκες του πνεύματος, της επιστήμης και της τέχνης; Γιατί (και) εκείνες να μην αποτελούν πρότυπα, αλλά μόνον όσες θέλουν να κάνουν καριέρα με την εμφάνισή τους;

Μη με ρωτάτε, είναι μια πονεμένη ιστορία. Καλύτερα να μιλήσουμε γι’ αυτά αύριο.

 Πρότυπα και πρωτότυπα!