181015 ΒΑΣΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Αραβοχιπί!»

Είναι μερικά πράγματα που σου μένουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θυμάμαι πολύ καλά πότε άκουσα για πρώτη φορά αυτή τη «λέξη». Και τη συγκράτησα. Παρ’ όλο που δεν μπορείς να πεις ότι την χρησιμοποιούμε τακτικά.

Την προηγούμενη εβδομάδα επανήλθε στη μνήμη μου συνειρμικά. Τι σου είναι το μυαλό! Παίζει παιχνίδια που δεν φαντάζεσαι. Μπορεί να ξεκινήσει από ένα σημείο και να φτάσει σε κάποιο άλλο τελείως άσχετο∙ φαινομενικά.

Το «αραβοχιπί» (ή μήπως το πιο σωστό θα ήταν αραβιοχιπί;) μου ήρθε στον νου καθώς άκουγα τον υπουργό Άμυνας να προτείνει στους φίλους μας Αμερικάνους να σκεφτούν το άνοιγμα και νέων βάσεων ανά τη χώρα. 

Θύμωσα μάλιστα, διότι, ακούγοντας τα ονόματα των πόλεων που πρότεινε (θέλω να ελπίζω ενδεικτικά) έμεινε και πάλι έξω η Δράμα. Και είπα: «Καλά, έξω από τα Πανεπιστήμια, έξω ΚΑΙ από τις βάσεις;»

Ποιοι; Εμείς; Που έχουμε τέτοια εμπειρία, αλλά και προϋπηρεσία στον αραβοχιπί; Κάπως έτσι, γύρισε ο νους μου στα παλιά, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν, μαθητής του Λυκείου άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη.

Ήταν ένα πρωί Πέμπτης, ημέρα μεγάλης κίνησης στην αγορά της Δράμας λόγω του περίφημου παζαριού της, όταν γέμισε η πλατεία με κάτι «Αρειανούς», κάτι στρατιώτες ντυμένους και εξοπλισμένους πολύ περίεργα.

Όπως έγινε αργότερα γνωστό, επρόκειτο για στρατιώτες της γειτονικής αμερικάνικης Βάσης, οι οποίοι έκαναν, λέει, μιαν άσκηση «αραβοχιπί». Ρωτώντας μάθαμε ότι «λέξη» σχηματίζεται από τα αρχικά ΑΡΒΧΠ.

Που σημαίνουν Ατομικός ΡαδιοΒιοΧημικός Πόλεμος! Πού να ξέραμε εμείς τότε; Παιδιά ακόμη, το μόνο που γνωρίζαμε ήταν το σύνθημα «έξω οι βάσεις του θανάτου», το οποίο λέγαμε… εκτός τόπου και χρόνου.

Μπορεί να ήμασταν αρκετά «πολιτικοποιημένοι» για την ηλικία μας (τρόμαρα μας) όμως το σύνθημα αυτό το φωνάζαμε, εντελώς αυθόρμητα, όποτε βλέπαμε κάποιο κορίτσι «δικό μας», να φλερτάρει με αμερικάνο στρατιώτη.

Είπαμε να τους παραχωρήσουμε εθνικό έδαφος για τις βάσεις τους. Είπαμε να τρομάζουν τους ανυποψίαστους πολίτες με τις ασκήσεις τους, όχι όμως να μας… παίρνουν και τα καλύτερα κορίτσια μας!

Το άλλο πουλάκι:

Έξω οι βάσεις!

Μιλάμε για μια εποχή που ο κόσμος ήταν σαφώς διαχωρισμένος σε καλούς και κακούς. Κακοί ήταν πάντοτε οι –και φονιάδες των λαών αποκαλούμενοι- Αμερικάνοι. Όπως κακό ήταν οτιδήποτε προέρχονταν από εκεί.

Εκτός βέβαια από τη μουσική τους και το ΝΒΑ! Βέβαια, η μουσική που ακούγαμε εμείς ήταν μεν αμερικάνικη, όμως ήταν, υποτίθεται, κατά του συστήματος. Οπότε ήταν καλή. Δεν φτάναμε στο σημείο να το ψάξουμε λίγο περισσότερο.

Πόσο, ας πούμε, κατά του συστήματος μπορεί να είναι ένας ροκ σταρ, ο οποίος ζει σε υπερπολυτελείς σουίτες, μετακινείται με λίμο, ταξιδεύει με ιδιωτικά τζετ, και ανεβαίνει στη σκηνή για… να στηλιτεύσει τον αμερικάνικο τρόπο ζωής.

Όσο για το ΝΒΑ, το θεωρούσαμε πολύ καλό διότι αποτελούσε έναν σημαντικό μοχλό κοινωνικής ανέλιξης των μαύρων, οι οποίοι ήταν εξ’ ορισμού, μαζί με τους Ινδιάνους, οι καλοί Αμερικάνοι, από την εποχή ακόμη του μπαρμπα-Θωμά.

Αφήστε που μας χάριζε υπερθέμα, το οποίο το θεωρούσαμε δευτερεύον στοιχείο στις πολιτικές (ξανά τρομάρα μας) αναλύσεις μας. Διότι υπερθέαμα παρείχε και το αμερικάνικο σινεμά, όμως εμείς ούτε να το ακούσουμε.

Στα φανερά! Διότι, στα κρυφά βλέπαμε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της εποχής και, αν μας έπαιρνε κανένα μάτι στη σκοτεινή αίθουσα, αρχίζαμε την αρνητική κριτική για το χαμηλό επίπεδο του αμερικάνικου κινηματογράφου.

Σε σχέση με τον ευρωπαϊκό νεορεαλισμό και, φυσικά, τη ρώσικη πρωτοπορία! Τα οποία προσπαθούσε να μιμηθεί και ο περίφημος «νέος ελληνικός κινηματογράφος», ο οποίος κατά τον σοφό Σαββόπουλο…

Οδήγησε «μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά». Έτσι ήταν, έπρεπε όμως να είσαι Νιόνιος για να τολμήσεις να το παραδεχτείς δημοσίως. Ή Τζιμάκος, που τραγούδησε το περίφημο «Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ένας κόσμος διχασμένος.

Όλα τα κακά προέρχονταν από την Αμερική, ιδίως τα όπλα της, τα οποία ήταν όλα επιθετικά, σε αντίθεση με τους καλούς σοβιετικούς πυραύλους, οι οποίοι ήταν κατασκευασμένοι μόνο για να αμύνονται!

Όπλα τα οποία στοιβάζονταν στις εν Ελλάδι κακές αμερικάνικες βάσεις, οι οποίες, ως γνωστόν, έφυγαν από τη χώρα χάρη στην περήφανη διαπραγμάτευση του Ανδρέα Παπανδρέου και τη «συμφωνία απομάκρυνσης» που εκείνος πέτυχε.

Για να έρθει τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να επαναφέρει το καθεστώς των (καλών, τώρα πια) βάσεων, με επίσημη πρόσκληση του υπουργού Άμυνας της χώρας. Ξέρω, θα μου πείτε ότι πρόκειται για προσωπικές του κινήσεις. 

Τις οποίες όμως καταπίνουν αμάσητες οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο για να μην γίνουν εκλογές και έρθει ο κακός Μητσοτάκης και κόψει τις συντάξεις. Γι’ αυτό τα υπομένουν όλα, για το καλό των συνταξιούχων!

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, φίλοι μου, ότι έχουμε χάσει τελείως το μέτρο. Ότι φτάσαμε σε έναν εντελώς μεταμοντέρνο δικομματισμό (θυμόσαστε επίσης πόσο κακό πράγμα ήταν αυτό;) με χαρακτηριστικά… σχιζοφρένειας.

Διότι, τι άλλο είναι η συνεργασία με την άκρα δεξιά, μόνο και μόνο για… να μην έρθει η δεξιά; Τι άλλο είναι η πρόσκληση από μια κυβέρνηση της Αριστεράς προς τους Αμερικάνους να ανοίξουν και νέες βάσεις στη χώρα;

Παρεμπιπτόντως, είναι αλήθεια ότι η φετινή πορεία θα ξεκινήσει από την αμερικάνικη Πρεσβεία και θα καταλήξει στο Πολυτεχνείο; Διότι πολύ ακούγεται!

 Πού ήσουν νιότη…