181005 ΜΑΛΩΜΕΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Στο ίδιο κλίμα…

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο -προσωπικά, το αποκλείω- όμως οι φίλοι για τους οποίους μιλούσαμε χθες έχουν και άλλα κολλήματα. Ένα από αυτά είναι η αδυναμία τους να διαχειριστούν την πραγματικότητα.

Τι εννοώ, και για να μην τους αδικήσω: Η πραγματικότητα, πέρα από όλα τα άλλα γνωρίσματά της (σκληρή, ενίοτε άδικη, κάποτε ανυπόφορη…) έχει και ένα αδιαπραγμάτευτο∙ πρέπει να ζήσεις μαζί της… πραγματικά.

Δηλαδή, μπορεί στη θεωρία όλα να φαίνονται διαφορετικά, μπορεί στις κουβέντες του καφενείου να «χτίζεις ανώγεια και κατώγεια», μπορεί να έχεις μια πολύ κατασταλαγμένη εικόνα για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος…

Όμως εκείνος, για την ώρα, είναι τελείως διαφορετικός. Και, δυστυχώς (μπορεί όμως και ευτυχώς) πρέπει να τον αντιμετωπίσεις όπως ακριβώς είναι. Και τότε πρέπει να έχεις μια άποψη για το τι θα κάνεις, σε κάθε περίπτωση.

Θα σας πω μια ιστορία, για να καταλάβετε τι σημαίνει διαχειρίζομαι την πραγματικότητα. Κάποτε επισκέφτηκε τη Δράμα ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης, και το βράδυ, μετά τις διάφορες συναντήσεις που είχε, παρακάθισε σε δείπνο.

Εκεί η κουβέντα στράφηκε στην ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική. Άρχισαν οι συνδαιτυμόνες να λένε το μακρύ και το κοντό τους. Να για την απαραίτητη αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, να για την επιδοματική πολιτική…

Κάποια στιγμή, ο καλεσμένος τούς διακόπτει και λέει το εξής: «Ωραία είναι όλα αυτά, ρε παιδιά, όμως εμείς αύριο θα συζητήσουμε την τιμή της ντομάτας και εγώ θα πρέπει να πω ένα νούμερο∙ μόνον αυτό!»

Δηλαδή, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες οι θεωρητικές συζητήσεις, ώστε να έχει κανείς και κάποιο σοβαρό υπόβαθρο, όμως έρχεται στιγμή που πρέπει να διαχειριστεί την πραγματικότητα. Και τότε δεν μπορεί να λέει λόγια.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, καθώς συζητούσαμε για την απόφαση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας να καλέσει τα μέλη της να μην δεχτούν την παραμικρή δωρεά από το ίδρυμα Μποδοσάκη. «Για να μην μπουν οι χορηγοί στα σχολεία».

Διότι η εκπαίδευση είναι συνταγματική υποχρέωση του κράτους. Οπότε αυτό οφείλει να παρέχει όλα τα απαιτούμενα μέσα, ώστε τα σχολεία να λειτουργούν χωρίς πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν το κράτος δεν μπορεί.

Το άλλο πουλάκι:

Ή δεν θέλει, βρε αδελφέ!

Τι γίνεται τότε; Η απάντηση των φίλων, με τους οποίους μαλώνουμε συχνά, είναι τού στυλ «αγώνας, αγώνας διαρκείας». Συμφωνούμε! Γίνεται και μια κινητοποίηση, συμμετέχουν μερικοί εκπαιδευτικοί, όμως το πρόβλημα παραμένει.

Και την επομένη τα παιδιά μας θα πάνε στο σχολείο και δεν θα υπάρχει όλος ο απαραίτητος εξοπλισμός, για να γίνει σωστά το μάθημα. Ας κάνουμε όμως  εδώ μια παρένθεση και ας συζητήσουμε λίγο και αυτή την πονεμένη ιστορία.

Ποιος είναι ο απαραίτητος εξοπλισμός για να γίνει σωστά το μάθημα; Ξέρετε, ας πούμε, ότι στις συντριπτικά περισσότερες αίθουσες των Δημοτικών Σχολείων υπάρχει υπολογιστής και βιντεοπροβολέας, πράγμα που συμβαίνει σε ελάχιστα σχολεία «αναπτυγμένων χωρών»;

Που πάει να πει ότι δεν είναι και «απολύτως απαραίτητα», όπως κάποιοι ισχυρίζονται, αφού οι άνθρωποι κάνουν κι εκεί μια χαρά το μάθημά τους. Ας το αφήσουμε όμως αυτό και ας ξαναγυρίσουμε στην κουβέντα μας.

Τι γίνεται όταν το κράτος, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν είναι εντάξει απέναντι σε όλες τις υποχρεώσεις του, και τότε βρίσκεται κάποιος ιδιώτης να καλύψει ένα μέρος των εξόδων για να λειτουργήσει αξιοπρεπώς το σχολείο;

Οι φίλοι με τους οποίους μαλώνουμε συχνά, αλλά και η ΕΛΜΕ Μαγνησίας, λένε όχι. «Έξω οι χορηγοί από τα σχολεία. Το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του». Εκεί αυτοί! Έλα όμως που δεν τις αναλαμβάνει…

Ξέρω ποια είναι η απάντηση, την ξέρουν και οι ίδιοι, αλλά δεν την λένε ευθαρσώς. Η απάντηση είναι να ξυπνήσει ο λαός και να φέρει στην εξουσία μιαν άλλη κυβέρνηση (με εκλογές ή με επανάσταση, καλύτερα με το δεύτερο).

Μια κυβέρνηση οποία θα έχει ως προτεραιότητα τις εκπαιδευτικές ανάγκες του λαού και θα φροντίζει να μην λείπει τίποτε από τα σχολεία. Ωραία, μέχρι να γίνει αυτό όμως, δεν πρέπει αυτά να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν τους ενδιαφέρει!

Έτσι είναι! Τελικά βγαίνει αυτό το συμπέρασμα. Διότι η εσχατολογική αντίληψη που έχουν για τον κόσμο λέει πως «αξίζει τώρα να δοκιμαστούμε, προκειμένου κάποτε να έρθει η βασιλεία των ουρανών, δηλαδή ο (υπαρκτός) σοσιαλισμός».

Αν είναι να επεμβαίνουν διάφοροι ιδιώτες χορηγοί και να διορθώνουν τα στραβά τού «συστήματος», τότε δεν κάνουμε δουλειά. Διότι έτσι ποτέ δεν θα βρεθεί ο λαός σε τόσο απελπιστική κατάσταση, ώστε «να πάρει τις τύχες του στα χέρια του».

Γι’ αυτό και οι χορηγοί, οι δωρητές, οι ευεργέτες είναι πρόσωπα εχθρικά προς το λαϊκό κίνημα. Αφήστε που με τις δωρεές τους «ξεπλένουν διάφορες αμαρτίες», οικονομικού -και όχι μόνον- χαρακτήρα, που έχουν διαπράξει.

Εχθροί, λοιπόν, του Λαού και της Επανάστασης, και ο Ζάππας, και ο Μαρασλής, και ο Τοσίτσας, και Ζαρίφης, και ο Στουρνάρας, και ο Ζωσιμάς, και ο Σίνας, και ο Ζωγράφος, και ο Συγγρός, και ο Παπάφης, και ο Καυταντζόγλου…

Εχθροί∙ κι ας μορφώθηκαν στα υπέροχα ιδρύματα που αυτοί κληροδότησαν στο φτωχό μας κράτος χιλιάδες παιδιά του λαού. Εχθροί, διότι, χωρίς τις δικές τους δωρεές, η Επανάσταση θα μπορούσε να είχε έρθει ήδη.

Τώρα, είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε λίγο... «να ωριμάσουν οι συνθήκες»!

 Το λες και αχαριστία!