181004 ΜΑΛΩΜΕΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Πόσες φορές δεν έχουμε μαλώσει…

Υπάρχουν κάποιοι στην παρέα, οι οποίοι, επηρεασμένοι από τα νεανικά μας διαβάσματα και τις συζητήσεις που κάναμε στα αμφιθέατρα, εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως είμαστε θύματα και τίποτε άλλο.

Είτε μιλάμε για την δημόσια εκπαίδευση, είτε για την μόρφωση και την καλλιέργεια γενικότερα, έχουν μίαν επωδό, που μ’ αυτήν δικαιολογούν τα πάντα, στην ουσία τους πάντες: «Έτσι θέλουν να μας κάνουν»!

Υπάρχουν, δηλαδή, κατά τη γνώμη τους, κάποιοι (θα δούμε στη συνέχεια ποιοι) οι οποίοι έχουν οργανώσει και εφαρμόζουν ένα σχέδιο, το οποίο αποβλέπει στον να κρατά τον ελληνικό λαό… έτσι όπως είναι.

Δηλαδή έναν λαό με κακή μόρφωση, με ελάχιστη παιδεία, με χαμηλού επιπέδου ενδιαφέροντα, έναν λαό που κυνηγά μόνο την υλική ευημερία και την κατανάλωση αγαθών, που δεν ασχολείται με τα σημαντικά αυτής της ζωής.

Οι εμπνευστές αυτού του σχεδίου έχουν καταφέρει -πάντα κατά την άποψη των φίλων με τους οποίους μαλώνουμε εδώ και χρόνια- να ελέγχουν κάθε έκφανση της ζωής μας. Από τα σχολεία, μέχρι την τηλεόραση.

Το ότι είναι τέτοια τα αναλυτικά προγράμματα και έτσι τα σχολικά βιβλία, είναι αποτέλεσμα δικών τους ενεργειών. Το ότι τα Πανεπιστήμιά μας βρίσκονται σ’ αυτό το χάλι το χρωστάμε σε δικούς τους σχεδιασμούς.

Τα πάντα, από τα προγράμματα των τηλεοπτικών εκπομπών που παρακολουθούμε, μέχρι τη μουσική που επιλέγουμε να ακούσουμε, είναι αποτέλεσμα δικών τους μεθοδεύσεων, όλων όσων εκείνοι οργανώνουν και εκτελούν.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι; Όσο κι αν τους πιέζουμε, οι φίλοι με τους οποίους μαλώνουμε εδώ και χρόνια, δεν μπορούν να μας αποκαλύψουν. Η πιο συνηθισμένη τους απάντηση είναι, γενικώς και αορίστως, «το σύστημα».

Το σύστημα μας θέλει αποβλακωμένους. Το σύστημα μας θέλει αμόρφωτους. Το σύστημα μας θέλει μη πολιτικά όντα. Το σύστημα μας θέλει καταναλωτές. Το σύστημα μας θέλει άβουλα όργανα… του συστήματος!

Αν τους ρωτήσεις πώς το φαντάζονται αυτό το σύστημα -σαν μια ομάδα ανθρώπων που συνεδριάζουν κρυφά σε σκοτεινές κάμαρες και παίρνουν αποφάσεις για τη δική μας ζωή;- δεν μπορούν να απαντήσουν.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί μαλώνουμε;

Διότι, με την εμμονή τους αυτή, παραβλέπουν πολλά στοιχεία που υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Διότι η θεωρία τους αφήνει κενά, πράγματα τα οποία, μη μπορώντας να τα ερμηνεύσουν, απλώς τα προσπερνάνε.

Για παράδειγμα, δεν μπορεί να ερμηνεύσει τις «ρωγμές» του συστήματος. Πώς γίνεται, ας πούμε, και κάποιοι άνθρωποι… ξεφεύγουν από το, τόσο καλά, κακά οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και αποκτούν καλή μόρφωση;

Πώς γίνεται και, ενώ το σύστημα μας ωθεί… συστηματικά στα χαμηλής ποιότητας τραγούδια, οι πιο πετυχημένοι δημιουργοί, αυτοί με το μεγαλύτερο κοινό σε συναυλίες και (παλαιότερα) σε δίσκους να είναι οι «έντεχνοι»;

(Εδώ έχουν μια απάντηση, υποστηρίζοντας πως και το έντεχνο είναι προϊόν του συστήματος, προκειμένου να μας αποπροσανατολίσει από τα γνήσια λαϊκά ή/και τα πολιτικά τραγούδια που ξυπνούν τον λαό!)

Πώς γίνεται και το κατ’ εξοχήν όργανο του συστήματος, η κρατική τηλεόραση, να έχει τις πιο ποιοτικές εκπομπές, εκπομπές λόγου και τέχνης, σημαντικές ελληνικές και ξένες σειρές, σπουδαίες ταινίες και πολλά ντοκιμαντέρ;

Αυτές και άλλες πολλές είναι οι αδυναμίες του οικοδομήματος που έχουν κατασκευάσει, προκειμένου να…

Εδώ είναι το σημείο για το οποίο γίνεται ο μεγαλύτερος καβγάς μας. Προκειμένου να μην δεχτούν την προσωπική ευθύνη.

Την ευθύνη που έχει ο καθένας από εμάς να αναζητήσει και να διεκδικήσει, τουλάχιστον για τον εαυτό του και τα παιδιά του, μια καλύτερη ποιότητα ζωής, πέρα από εκείνη που το «σύστημα» προσφέρει ως λύση.

Ποιος μας υποχρεώνει να βλέπουμε ό,τι πιο ανόητο έχει η τηλεόραση, τη στιγμή που κάποιο άλλο κανάλι προβάλλει κάτι ποιοτικό; Ποιος μας επιβάλλει να αγοράζουμε τις κουτσομπολίστικες φυλλάδες και όχι τις σοβαρές εφημερίδες που κρέμονται δίπλα;

Ποιος μας υποχρεώνει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με δεκάδες φτηνιάρικα και ανούσια παιχνίδια και όχι με λίγα και ποιοτικά; Να μην τους αγοράζουμε βιβλία, να μην τα πηγαίνουμε στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στα μουσεία…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το σύστημα;

Οι φίλοι δεν μπορούν να απαντήσουν, προσπαθούν μόνο να περισώσουν τη θεωρία τους, υποστηρίζοντας πως το σύστημα είναι τόσο πονηρό, που σου αφήνει και την ψευδαίσθηση των επιλογών.

Δεν απαντούν όμως στην αντίφαση πώς οι ίδιοι κατάφεραν να ξεφύγουν και να αναπτύξουν έναν τρόπο σκέψης και δράσης, όχι μόνο εκτός του συστήματος, αλλά και εναντίον του. Τους το επέτρεψε για… ξεκάρφωμα;

Όπως δεν απαντούν και στην άλλη μεγάλη αντίφαση: Πώς είναι δυνατόν να θεωρούνται οι λαοί δρώντα υποκείμενα της ιστορίας, την οποία καλούνται να αλλάξουν προς το συμφέρον τους, τη στιγμή που άγονται και φέρονται από το κάθε «σύστημα»;

Πέρα από την πλάκα φίλοι μου, ακόμη κι αν υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα, και πάλι η προσωπική ευθύνη του καθενός απέναντι στη μοίρα του είναι καθοριστική. Το να επιλέγεις πάντα αυτό που σου προσφέρεται έτοιμο έχει το κόστος του.

Κανείς δεν σε εμποδίζει να ψάξεις λίγο παραπέρα, να προσπαθήσεις να ανοίξεις τους ορίζοντές σου, να ξεφύγεις από την πεπατημένη, να θέσεις τις δικές σου προτεραιότητες, να ορίσεις τις δικές σου αξίες στη ζωή…

Το σύστημα δεν είναι παρά «μια βολεμένη ευφυής δικαιολογία», για να θυμηθούμε τον Άσιμο, που το έλεγε για την επανάσταση, αλλά, τελικά, είναι το ίδιο!

Ένα πρόσχημα να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας.

 Συστήματα… ανασφαλείας!