181010 ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το κράτος είναι εδώ!

Και είναι πρόθυμο να βοηθήσει τους πολίτες του, ιδίως όταν η βοήθεια αυτή δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για το ίδιο, αλλά την πληρώνουν άλλοι πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν την τύχη να… ατυχήσουν.

Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα από την καθημερινότητα, την όχι και τόσο παλιά. Συμβαίνει και σήμερα, αλλά λόγω των αριθμών προτεραιότητας που παίρνουμε για τις ουρές, το φαινόμενο έχει περιοριστεί.

Βεβαίως εμφανίστηκαν άλλα, όμως δεν θα το συζητήσουμε τώρα. Στην ουρά αναμονής, λοιπόν, στέκεται κάποιος στις πρώτες θέσεις και βλέπει έναν φίλο του να έρχεται και να μπαίνει τελευταίος.

Τότε ο πρώτος κάνε μια «θυσία»! Τον καλεί να πάρει τη θέση του και ο ίδιος, αντί να πάει στη δική του, τελευταίος, πηγαίνει μια θέση παραπίσω! Στην ουσία, δηλαδή του προσφέρει και τις θέσεις όλων όσων βρισκόταν ανάμεσά τους.

Έτσι κάνει και το κράτος. Όταν θέλει να ευνοήσει μια κοινωνική ομάδα, ψάχνει να βρει έναν τρόπο που να έχει την ελάχιστη επιβάρυνση για το ίδιο. Στην περίπτωση αυτή όμως την πληρώνουν κάποιοι άλλοι πολίτες.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι (μόνον) αυτό. Δείτε, για παράδειγμα τι έγινε με τους πληγέντες στη Μάνδρα. Το (πανταχού απών) κράτος θέλησε να σταθεί (κατόπιν εορτής) δίπλα στους πλημμυροπαθείς. Και καλά έκανε.

Ανάμεσα στα άλλα μέτρα για την ανακούφισή τους, έκανε και μια ευνοϊκή διάταξη για την εισαγωγή στα ΑΕΙ των μαθητών από την περιοχή αυτή. Και ρωτάω: αυτό τι κοστίζει στο κράτος; Μήπως το πληρώνουν άλλοι υποψήφιοι;

Βλέποντας όμως τη διάταξη αυτή οι δήμαρχοι και οι τοπικοί άρχοντες άλλων περιοχών, που επίσης υπέστησαν καταστροφές, όχι βέβαια στην έκταση που αυτό συνέβη στη Μάνδρα, έρχονται να διεκδικήσουν και αυτοί τα ίδια.

Οπουδήποτε, λοιπόν, είχαμε έντονα καιρικά φαινόμενα ή «θεομηνίες», οι τοπικοί άρχοντες προωθούν αιτήματα του τύπου «γιατί εκείνοι και όχι και εμείς». Ευτυχώς που βάζουν και το «και»˙ μεγάλη παραχώρηση!

Στην αρχή το υπουργείο κάνει τον δύσκολο, επικαλούμενο ότι «εκεί είχαμε τόσους νεκρούς», όμως μην είστε βέβαιοι ότι η αντίσταση θα κρατήσει μέχρι το τέλος, ιδιαίτερα φέτος που βρισκόμαστε σε προεκλογική χρονιά.

Το άλλο πουλάκι:

Ο αιώνιος Έλλην!

Δεν είναι όμως μόνο το γεγονός των ευνοϊκών ρυθμίσεων προς τους (απανταχού, τελικά) πληγέντες. Είναι που οι δικαιούχοι, ξαφνικά, αυξάνονται και πληθύνονται και κατακυριεύουν τη χώρα.

Διότι, όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας, άρχισαν να εμφανίζονται ένα σωρό επιπλέον υποψήφιοι, οι οποίοι δηλώνουν ως τόπο κατοικίας τη Μάνδρα. Το κατήγγειλε, αλλά δεν μας είπε τι έκανε.

Και, αυτό ΕΙΝΑΙ πρόβλημα! Διότι, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η κυβέρνηση αυτή έχει, και δίνει, την εντύπωση ότι κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για τις τύχες του τόπου και όχι η ίδια.

Μεταφέρω τα λόγια του υπουργού: «Θα σας πω και για τη Μάνδρα κάτι που δεν μας τιμά πολλές φορές ως κοινωνία. Προχωρήσαμε στην ευνοϊκή διάταξη. Ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν αλλαγές μόνιμης κατοικίας-υποψηφίων.

 Άνθρωποι που ήταν αλλού στα καλά καθούμενα εμφανίζονται σε μόνιμη κατοικία στη Μάνδρα. Λέω, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα ποσοστό στην κοινωνία μας που κάθε φορά προσπαθεί να εκμεταλλευθεί μια διάταξη που ο πυρήνας της είναι σωστός».

Καταλάβατε; Ανακαλύψεις, διαπιστώσεις και… ευχολόγια. Δεν μας τιμά… υπάρχουν… προσπαθούν… Αυτοί πολύ καλά κάνουν, κύριε υπουργέ. Εσείς τι κάνατε από τη στιγμή που τους πήρατε είδηση;

Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα! Ο ίδιος υπουργός ανακάλυψε ότι «υπάρχουν και στην Ελλάδα νόμιμες εταιρείες, που διαφημίζονται σε πολλά εκπαιδευτικά sites, όπου έναντι κάποιας αμοιβής μπορούν να σου γράψουν είτε εργασίες, είτε διπλωματική master».

 Ξαναλέω. Αυτό δεν το ανακάλυψε ο τελευταίος άσχετος πολίτης, αλλά ο υπουργός Παιδείας της χώρας. Ο οποίος αναφώνησε «δεν είναι παίξε γέλασε αυτό». Σοβαρά; Και τι αποφάσισε να κάνει για την πάταξη του φαινομένου;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αποφάσισε να… το συζητήσουμε!

Διότι, «από την άλλη σου λένε διάφοροι ότι εγώ κάνω μια εταιρεία. Εγώ λέω προσφέρω αυτό και αν έρθει κάποιος και μου το ζητήσει θα το κάνω. Αυτά είναι σημαντικά να τα συζητήσουμε. Είναι προβλήματα στα οποία εμπλεκόμαστε όλοι».

Το έχουμε ξαναπεί, φίλοι μας. Υπάρχει μια πολύ σοβαρή μέθοδος… συζήτησης τέτοιων θεμάτων που λέγεται πάταξη. Πρώτα τιμωρούμε παραδειγματικά τους πονηρούς και μετά συζητάμε όσο θέλετε.

Το θέμα είναι να μην περάσει από τον νου του άλλου η ιδέα να τολμήσει να εξαπατήσει το κράτος. Να ξέρει πολύ καλά πως, αν το κάνει και πιαστεί, η τιμωρία θα είναι τέτοια που δεν αξίζει τον κόπο να το ρισκάρει.

Αν ξέρει, και το ξέρουμε όλοι καλά, ότι η αποκάλυψη της απάτης του δεν θα είναι παρά… ένα θέμα για συζήτηση, τότε γιατί να μην δοκιμάσει; Μήπως επειδή θα κινδυνέψει να… γίνει ρεζίλι στη λαχαναγορά;

Αν ήταν να συγκινούμαστε από κάτι τέτοια, οι κάθε λογής απάτες εις βάρος του κράτους έπρεπε να είχαν πάψει από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση και μπήκαμε στα μνημόνια. Βλέπετε όμως ότι συνεχίζονται «σαν και πρώτα».

Είναι πλέον βεβαιωμένο ότι η νοοτροπία δεν αλλάζει ΜΟΝΟ με συμβουλές, με επιβράβευση καλών πρακτικών και με φιλικά «εάν το ξανακάνεις…» Χρειάζεται ΚΑΙ κάτι άλλο, κάπως πιο δραστικό.

Θέλουμε;

 Όσοι πονηροί προσέλθετε!