181019 (ΞΑΝΑ)ΦΑΓΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πολλά τα ερωτήματα.

Είναι το Μακεδονικό που τρώει υπουργούς των Εξωτερικών (και ρίχνει κυβερνήσεις, εδώ είστε να το δούμε) ή είναι ο Καμμένος που τρώει υπουργούς γενικώς; Και μάλιστα υπουργούς βαρβάτους και δεν εννοώ τον σωματότυπό τους.

Να θέσω ένα ακόμη ερώτημα; Πώς θα χαρακτηρίζατε μια κυβέρνηση, στην οποία, για να παραμείνει κανείς υπουργός, θα πρέπει να τα έχει καλά με τον κύριο Καμμένο, τόσο με τον ίδιο όσο και με τους κολλητούς του;

Ξέρω τι θα μου απαντήσουν κάποιοι: «Ναι, αλλά και οι άλλοι έχουν των Άδωνι». Λυπάμαι, αλλά σ’ αυτούς δεν έχω να πω τίποτε. Θέλω να πιστεύω ότι εδώ κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση, με… σοβαρά μόνον αστεία.

Ο Καμμένος, λοιπόν, το είπαμε και άλλη φορά, ως πολιτική οντότητα, αλλά και ως οντότητα γενικώς, δεν μας ενδιαφέρει, παρά μόνο στον βαθμό που βλάπτει σοβαρά τη χώρα. Και το κάνει όχι μόνον επειδή στηρίζει μια κακή κυβέρνηση.

Την οποία, στο κάτω κάτω, την ψήφισαν οι πολίτες. Είτε επειδή πίστεψαν ότι θα επαναφέρει τη χώρα στις ξένοιαστες μέρες της αστακομακαρονάδας, με το σκίσιμο των μνημονίων, είτε επειδή ήλπισαν ότι θα τη βολέψουν.

Ατομικά, έτσι; «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», για να θυμηθούμε τον ιταλό δάσκαλο Μαρτσέλο ντ’ Όρτα, που μας έκανε τόσο να γελάσουμε με τις εκθέσεις των μαθητών του που εξέδωσε. Τις εκθέσεις, όχι τους μαθητές!

Κάποιοι, λοιπόν, όχι και λίγοι, πίστεψαν ότι όταν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα τη βολέψουν, αφού είχαν φροντίσει να πιάσουν εγκαίρως στασίδι στις πλατείες των αγανακτισμένων, βρίζοντας τους άλλους, εκείνους για τους οποίους έτρεχαν χρόνια.

Υπήρξαν και κάποιοι που ψήφισαν την κυβέρνηση επειδή πίστεψαν ότι θα κάνει «αριστερά» πράγματα. Ότι θα κυβερνήσει δηλαδή εντελώς διαφορετικά από τους προηγούμενους, που ήταν δεξιοί ή σοσιαλδημοκράτες.

Γι’ αυτό και χειροκρότησαν τη συνεργασία με τον Καμμένο, ο οποίος δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλώς στήριζε την «αριστερή κυβέρνηση» και τη βοηθούσε να κάνει «αριστερά» πράγματα, όπως το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Ασχέτως αν τα έκανε χωρίς αυτόν. Για όλους τους παραπάνω, ο Πάνος Καμμένος ήταν ένα πολύτιμο πετράδι στο κυβερνητικό στέμμα. Βοηθούσε και βοηθά να παραμένουν όλοι στις καρέκλες τους, πράγμα καθόλου εύκολο.

Το άλλο πουλάκι:

Ε, όχι και όλοι!

Αυτός είναι και ένας από τους σημαντικότερους λόγους (τον άλλο τον είπαμε, στηρίζει μια κακή κυβέρνηση) που δεν θέλουμε ούτε να τον ξέρουμε: μας έκανε να δούμε με συμπάθεια τόσο τον Φίλη, όσο και τον Κοτζιά!

Λίγο το έχετε; Είναι ένα σπάνιο «χάρισμα». Να κάνεις τους άλλους να βλέπουν με καλό μάτι ανθρώπους που, αν δεν στεκόταν δίπλα σου ή αν δεν κοντράρονταν μαζί σου, θα ήταν πρώτοι στη λίστα με τους αντιπαθείς πολιτικούς.

Και τώρα τους βλέπεις με συμπάθεια και λες «οχού, τα καημενούλια, μωρέ, τι έπαθαν τα κακόμοιρα!» Και περιμένεις να δεις ποιος θα είναι ο επόμενος που θα πάρει (ή θα του δώσει ο Αλέξης) το καπελάκι του και θα φύγει.

Ο οποίος Αλέξης να δείτε που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να αναλάβει ένα ένα όλα τα χαρτοφυλάκια και να κυβερνά στο τέλος μόνο με τον Παπά και τον Καμμένο. Διότι, αφού μπορεί να τα καταφέρει στην Εξωτερική Πολιτική, μπορεί παντού.

Ακούστηκε, βέβαια, και μια άλλη εκδοχή, ότι ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών επειδή δεν υπήρχαν άξια στελέχη να το αναλάβουν, όμως αυτό δεν μου φαίνεται και πολύ σοβαρό επιχείρημα.

Θέλω να θυμίσω σε όλους αυτούς ότι, υπό τον κύριο Κοτζιά, υπηρετούσαν δύο αξιολογότατοι υφυπουργοί, ο κύριος Κατρούγκαλος και ο κύριος Κουίκ. Και οι δύο έχουν να παρουσιάσουν αξιοσημείωτο και ζηλευτό έργο.

Ο πρώτος με έναν νόμο που φέρει το όνομά του, πράγμα που έχουν καταφέρει ελάχιστοι πολιτικοί άνδρες (και γυναίκες, «νόμος Διαμαντοπούλου») και ο οποίος θα είναι στο επίκεντρο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Για τον δε δεύτερο, δεν έχετε παρά να ρωτήσετε τη γνώμη των απανταχού της γης ομογενών, για το πόσο ευχάριστος άνθρωπος είναι και τι καλαμπούρια έχει διηγηθεί, στα εκατοντάδες γεύματα που έχουν παρατεθεί προς τιμήν του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στελέχη υπάρχουν!

Γι’ αυτό και η αυστηρή προειδοποίηση του Αλέξη Τσίπρα ότι στο εξής δεν θα ανεχτεί «καμία διγλωσσία και καμία προσωπική στρατηγική στην εθνική γραμμή της χώρας». Ούτε κάτι που «να διαταράξει την ομαλή πορεία της χώρας στην έξοδο από τα μνημόνια».

Παρένθεση – ερώτηση: Αυτή η πορεία δεν έχει ολοκληρωθεί με το διάγγελμα της Ιθάκης; Τι υποκρύπτει η δήλωση του Πρωθυπουργού; Ότι πιθανόν να έχουμε και τίποτε άλλα μνημόνια από τα οποία θα εξέλθουμε στο μέλλον;

Κλείνει η παρένθεση και λέμε ότι εκτός από τα στελέχη που υπάρχουν και μάλιστα είναι και έμπειρα και ικανά (βλέπε Φλαμπουράρης υπεύθυνος για το τραπεζικό σύστημα της χώρας, της δικής μας χώρας) υπάρχουν και οι γονείς των στελεχών.

Αν παραστεί ανάγκη, έτσι; Εξ ου και η δήλωση Τζανακόπουλου ότι «όποιος αισθάνεται δυσαρεστημένος και δεν θέλει να ακολουθήσει μέχρι το τέλος της διαδρομής μπορεί να κατέβει από το τραίνο». 

Για να σοβαρευτούμε όμως, φίλοι μου, πείτε μου αν αυτό που παρακολουθούμε είναι εικόνα αξιόπιστης κυβέρνησης και, το κυριότερο, αξιόπιστης χώρας. Και φανταστείτε πώς αισθάνονται και τι σκέφτονται «εχθροί και φίλοι».

Που έχουν κάθε είδους δούναι - λαβείν μαζί μας.

 Ο θίασος!