181012 ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ…

Κάποιοι ίσως να έχουν παρεξηγήσει τον στίχο του γνωστού τραγουδιού και να φαντάζονται ότι κάπου, στο ντουλαπάκι, ας πούμε του αυτοκινήτου, υπάρχει ένα 45άρι, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει ο οδηγός σε ώρα ανάγκης.

Εγώ το βλέπω κάπως διαφορετικά. Το όπλο, με το οποίο κυκλοφορούμε όλοι μας, είναι το ίδιο το αυτοκίνητό μας. Αυτό μπορεί να σκοτώσει∙ και πολύ συχνά το κάνει: χιλιάδες είναι τα θύματα κάθε χρόνο στους δρόμους.

Μπορεί να σκοτώσει κι εμάς τους ίδιους, όπως ο δύστυχος κυνηγός που σκοτώθηκε από την ίδια του την καραμπίνα. Δυστυχώς, δεν το συνειδητοποιούμε και εξακολουθούμε να κυκλοφορούμε και να οπλοφορούμε αμέριμνοι.

Σήμερα όμως δεν θα ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό το πρόβλημα κυκλοφορίας, αλλά για κάτι πιο καθημερινό, για τον τρόπο με τον οποίο είναι αυτή οργανωμένη μέσα στην πόλη. Και πώς την αντιμετωπίζουμε.

Ας ξεκινήσω από κάτι που βλέπω ότι άρχισε να μας γίνεται καλή συνήθεια, αλλά, όπως συμβαίνει συχνά, ώρες ώρες το παρακάνουμε. Ερώτηση: Ποιος έχει προτεραιότητα; Το όχημα ή ο πεζός;

Ξέω τι θα μου απαντήσετε. Το όχημα πρέπει να σταματά για να περάσουν οι πεζοί, ιδίως όταν εκείνοι κινούνται σε διάβαση. Όπως είπα, το βλέπω να γίνεται ολοένα και πιο συχνά. Οι οδηγοί δείχνουν την απαραίτητη ευγένεια.

Το ερώτημα που ακολουθεί όμως είναι «γιατί;» Γιατί είναι ευγενικό να σταματά το όχημα προκειμένου να περάσει ο πεζός και όχι το αντίθετο; Εξάλλου, όλοι ξέρουμε ότι ένα αυτοκίνητο σταματά (και ξεκινά) πολύ πιο δύσκολα.

Όταν υπάρχει μια μεγάλη ουρά από οχήματα, ή πολύ γρήγορη και επικίνδυνη διέλευση αυτοκινήτων, το καταλαβαίνω. Δεν είναι σωστό να περιμένει ο άλλος στην άκρη του δρόμου με τις ώρες, ιδίως αν είναι άνθρωπος με δυσκολία στην κίνηση.

Όταν όμως διασταυρώνονται ένας πεζός με ένα όχημα, γιατί πρέπει να σταματάει εκείνο και όχι ο πεζός; Αφήστε που είναι πολύ… αντιοικολογικό. Ξέρετε πόση ενέργεια και τι επιβάρυνση προς το περιβάλλον συνεπάγεται αυτό;

Το άλλο πουλάκι:

Σταμάτα, ξεκίνα…

Και κάνε κύκλους στο κέντρο, μέχρι να βρεις μέρος να παρκάρεις. Μέρος που να επιτρέπεται το παρκάρισμα, και όχι εκεί που παρκάρουμε όλοι, στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις, δίπλα σε άλλους…

Το πρόβλημα ξεκινάει –το ξέρουμε όλοι- από την κακή νοοτροπία μας, η οποία έχει τις ρίζες της στον καιρό… των Κολοκοτρωναίων. Σαν εκείνους τους ένδοξους προγόνους μας, θέλουμε να πηγαίνουμε παντού «καβάλα».

Το κακό είναι ότι αυτό φαίνεται να το θέλουν και εκείνοι που θα έπρεπε να δυσανασχετούν. Λέτε να χαίρονταν ο παπάς, κάθε που έμπαινε κάποιος Κολοκοτρώνης στην εκκλησιά να πάρει αντίδωρο, καβάλα στο άλογο;

Οι καταστηματάρχες όμως της Δράμας αυτό ακριβώς θέλουν. Ο καθένας να έχει μπροστά στο μαγαζί του ένα μικρό πάρκινγκ, ώστε να σταματούν οι… καβαλάρηδες για «να αφήσουν ή να πάρουν κάτι», όπως λένε στο έγγραφό τους προς τον Δήμο.

Το οποίο παρκάρισμα να είναι, φυσικά, ελεύθερο, ώστε να μην επιβαρύνεται ο πελάτης, και να μπορείς, εννοείται, να διπλο-τριπλο-παρκάρεις, όταν η πρώτη θέση είναι κατειλημμένη από κάποιον άλλο.

Ο οποίος άλλος είναι συχνά ο ίδιο ο ιδιοκτήτης τού πάρκινγκ, συγνώμη, του καταστήματος ήθελα να πω, ο οποίος αφήνει το αυτοκίνητό του ακριβώς μπροστά, ακόμη κι αν απαγορεύεται, και, όταν χρειαστεί, το μετακινεί λίγο.

Πότε χρειάζεται; Όταν περάσει κάποιο όργανο και σφυρίξει (κλέφτικα, αυτό καταλαβαίνουμε εμείς οι Κολοκοτρωναίοι) ώστε να ειδοποιηθούμε οι παραβάτες να μετακινήσουμε τα οχήματά μας, μην κοπεί καμιά κλήση και χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Αποτέλεσμα; Επειδή ακριβώς κανείς από τον Δήμο δεν θέλει να χαλάει καρδιές, προϊούσης μάλιστα της προεκλογικής χρονιάς, αποφάσισαν να βάλουν τάξη με άλλο τρόπο. Με πλαστικά φωσφορίζοντα κολωνάκια.

Ή με κράσπεδα που φράζουν τους χώρους διπλο-τριπλο-παρκαρίσματος, πράγμα όμως που έκανε τους μαγαζάτορες να εκφράσουν την αντίθεσή τους. «Είμαστε σε κρίση, δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα, μην μας χτυπάτε κι εσείς».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας κάνουν μια βόλτα…

Υπάρχουν μέρες, όπως της Αγίας Βαρβάρας ή της απελευθέρωσης της πόλης, που η αγορά της είναι κλειστή. Τότε καλό θα είναι να κάνουν μια βόλτα σε κάποια από τις πόλεις των οποίων το κέντρο έχει πεζοδρομηθεί.

Εκεί θα μπορέσουν να συνομιλήσουν με συναδέλφους τους και να δουν πόσο έχει αυξηθεί η κίνηση, από τότε που απαγορεύτηκε η κυκλοφορία. Μια ιδέα, εξάλλου, μπορούν να πάρουν και από καταστήματα της πόλης μας.

Έχουμε κι εμείς πεζόδρομους∙ της κακιάς ώρας βέβαια, αλλά έχουμε. Για τη δημιουργία των οποίων υπήρξαν εντονότατες αντιδράσεις. Θυμάμαι πώς ξεσήκωναν τον κόσμο κάποιοι καταστηματάρχες στην οδό Ζερβού.

Εκεί, λοιπόν, δεν μπορείς να πας με το αυτοκίνητό σου, μέχρι την πόρτα του καταστήματος, «για να αφήσεις ή να πάρεις κάτι». Τι λέτε; Έχουν μικρότερη αγοραστική κίνηση τα καταστήματα αυτά;

Ή μήπως οι πελάτες μπορούν πολύ πιο άνετα να περπατήσουν, να χαζέψουν στις βιτρίνες, να σταθούν και να συνομιλήσουν, να ρωτήσουν τη γνώμη ενός φίλου τους για κάτι που σκέφτονται να αγοράσουν…

Καταλαβαίνω. Υπάρχει, εδώ και χρόνια, η «αντιπαλότητα» με τα πολυκαταστήματα εκτός κέντρου, όπου μπορείς να παρκάρεις δωρεάν όση ώρα θέλεις. Αυτά όμως δεν θα αντιμετωπιστούν με  τη δημιουργία αντίστοιχων πάρκινγκ στο κέντρο.

Εκεί χρειάζονται άλλα «όπλα», ένα από τα οποία είναι η ελεύθερη, χαλαρή βόλτα των πολιτών μπροστά από τα καταστήματα.

 Μισό λεπτό θα κάνω…