140228 ΤΑΜΑΧΙΑΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Μαζί του θα τα πάρει;»

Πόσες φορές δεν ακούμε αυτή τη φράση, για κάποιον που θεωρείται πλεονέκτης, όπως ο Αχόρταγος Γκιωνάκης στην ομώνυμη ταινία.

Βλέπουμε να συγκεντρώνουν πλούτη που φτάνουν όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για πολλές γενιές απογόνων και μας έρχεται στο νου το γνωστό τραγούδι του Μάρκου «όσοι έχουνε πολλά λεφτά».

Αφού στον άλλονε ντουνιά

λεφτά δεν θα περνάνε

τα ‘χουν και τα θυμιάζουνε

δεν ξέρουν να τα φάνε.

Βεβαίως εδώ έχω μια μικρούλα ένσταση, διότι πιστεύω πως όσοι έχουνε πολλά λεφτά ξέρουν μια χαρά να τα φάνε, ίσως όχι όπως θα τα τρώγαμε εμείς που δεν τα έχουμε, πάντως τα τρώνε, όμως τα άτιμα είναι τόσα που δεν τελειώνουν.

Πώς να φάει δηλαδή τα λεφτά του κάποιος που παίρνει 300 χιλιάδες ευρώ εβδομαδιάτικο;

Τι να αγοράσει; Πώς να διασκεδάσει; Πού να ταξιδέψει, ώστε να φαγωθούν αυτά τα χρήματα και να χρειαστεί ίσως και μια προκαταβολή από την επόμενη εβδομάδα;

Ξέρω τι σκέφτεστε κάποιοι.

Το περίεργο μ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι πως εξακολουθούν και εργάζονται, ενώ έχουν ήδη λεφτά που τους φτάνουν να τρώνε χωρίς να δουλεύουν, για πολλές πολλές ζωές.

Πιθανότατα οι περισσότεροι από εμάς, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμασταν, αν ήμασταν στη θέση τους, θα ήταν πώς να μην ακούσουμε ποτέ πια στη ζωή μας τη λέξη εργασία.

Αυτό δεν έλεγε και η γνωστή διαφήμιση με την «τυχερή» που έπαιρνε τηλέφωνο στη δουλειά και ζητούσε… τον εαυτό της;

Είναι άλλο πράγμα όμως να σου πέφτουν πολλά λεφτά από τον ουρανό, από ένα λαχείο, μια κληρονομιά, και άλλο να τα βγάζεις από τη δουλειά σου, ιδιαίτερα αν αυτή έχει να κάνει με το χώρο της σόου μπιζ!

Τότε εξακολουθείς να εργάζεσαι όχι (μόνο) για το χρήμα, αλλά διότι θέλεις να γίνεις πρώτο όνομα, να γράψεις ιστορία, να αφήσεις πίσω σου κάτι που θα το θυμούνται οι επόμενες γενιές.

Το άλλο πουλάκι:

Μια ενδιαφέρουσα έρευνα.

Θα έχετε παρατηρήσει πως, όσες φορές μιλάμε για έρευνες, είμαστε πολύ προσεκτικοί και, συνήθως, προσπαθούμε να εντοπίσουμε κάποιες αδυναμίες τους. Αυτή τη φορά θα σας πούμε για μια έρευνα πραγματικά αξιόλογη. Έχει να κάνει με το… ταμάχι, την πλεονεξία, που φαίνεται ότι είναι εγγενές γνώρισμα του ανθρώπου.

Επιστημονικά ονομάστηκε «απερίσκεπτη συσσώρευση» και ελέγχτηκε πειραματικά ως εξής:

Οι επιστήμονες ανέθεσαν σε εθελοντές να επιλέξουν αν θέλουν να ακούν μια απαλή κι ευχάριστη μουσική ή έναν ενοχλητικό θόρυβο.

Όσοι προτιμούσαν ή επέλεγαν το δεύτερο, θα κέρδιζαν κομμάτια σοκολάτας, ανάλογα με το χρόνο που θα άντεχαν σ’ αυτό.

Το πείραμα διαρκούσε πέντε λεπτά.

Οι εθελοντές χωρίστηκαν σε «υψηλόμισθους» και «χαμηλόμισθους».

Δηλαδή οι δεύτεροι έπρεπε να υποστούν επί πολύ περισσότερη ώρα τον θόρυβο, προκειμένου να κερδίσουν τα ίδια κομμάτια σοκολάτας με τους άλλους, που τα έπαιρναν σε συντομότερο διάστημα.

Αυτή ήταν η πρώτη φάση, στην οποία αποδείχθηκε ότι το κέρδος είναι σοβαρό κίνητρο προκειμένου κάποιος να δεχτεί να ταλαιπωρηθεί.

Στη δεύτερη φάση όμως βρίσκεται το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι ερευνητές είπαν στους εθελοντές να εκτιμήσουν τόση σοκολάτα μπορούν να καταναλώσουν «επί τόπου». Ο μέσος όρος ήταν 3,75 σοκολάτες.

Μετά τους είπαν ότι μπορούν να επαναλάβουν το πείραμα και όση σοκολάτα κερδίσουν θα μπορούν, αν θέλουν, να τη φάνε εκεί, δεν επιτρέπεται όμως να πάρουν καθόλου μαζί τους φεύγοντας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έγινε χαμός!

Όλοι οι εθελοντές βάλθηκαν να κερδίσουν πολύ περισσότερες σοκολάτες από όσες είχαν δηλώσει ότι μπορούν να φάνε «επί τόπου». Αρκεί να σας πω ότι ο μέσος όρος έφτασε 10,74 σοκολάτες, τη στιγμή που, θυμίζω, είχαν δηλώσει ότι δεν μπορούν να φάνε ούτε τέσσερις.

Δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί δέχτηκαν να υποστούν μια ταλαιπωρία, να ακούν έναν ενοχλητικό θόρυβο, αντί για μια ευχάριστη μουσική, προκειμένου να κερδίσουν κάτι που τους ήταν τελείως άχρηστο.

Και μάλιστα σε ποσότητα τρεις περίπου φορές μεγαλύτερη από όση χρειαζόταν ή μπορούσαν να καταναλώσουν.

Φανταστείτε τι γίνεται στην πραγματική ζωή, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούμε να υπολογίσουμε ούτε πόσα ακριβώς μας χρειάζονται, ούτε πόσο θα ζήσουμε, ούτε τις μελλοντικές μας ανάγκες.

Αυτός είναι ο λόγος που μας κάνει όπως ο άλλος, ο ηλικιωμένος ιεράρχης, να βάζουμε στην άκρη κανένα εκατομμύριο, για… τα γεράματα.

Προσέξτε, φίλοι μου.

Το πείραμα για το οποίο μιλήσαμε μπορεί να εξηγεί τη συμπεριφορά μας, όμως δεν τη δικαιολογεί.

Υποτίθεται ότι, ως ανθρώπινα όντα, έχουμε μυαλό, κρίση και μπορούμε να εκτιμούμε καταστάσεις, κυρίως όμως να υπερβαίνουμε το στάδιο του σκύλου που θάβει τα κόκαλα που βρίσκει ή του σκίουρου που μαζεύει καρπούς για τον χειμώνα, που δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει.

Υποτίθεται, έτσι;

Πώς η δουλειά γίνεται δουλεία!

140227 ΔΑΝΤΕΛΕΝΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Κάτω τα χέρια απ’ το βρακί μας!

Θυμάμαι ήμουν παιδάκι, μαθητής του Δημοτικού, όταν μια μέρα τα σχολεία κλείσανε και εμείς πήραμε «εντολή» να κατέβουμε στο μεγάλο συλλαλητήριο που είχαν διοργανώσει διάφοροι φορείς της πόλης, προκειμένου να παραμείνει εδώ το εργοστάσιο της Softex.

Θυμάμαι ακόμη ότι, με δυο τρεις συμμαθητές, δημιουργήσαμε κι ένα πλακάτ, στο οποίο αναγράφονταν το παραπάνω σύνθημα, επειδή τότε έτσι μας έκοψε. Πιστεύαμε ότι το εργοστάσιο ήταν η τελευταία σοβαρή επένδυση, που θα έδινε μια ανάσα σε έναν νομό χωρίς βιομηχανία, χωρίς τουρισμό, χωρίς τίποτα.

Μη φανταστείτε ότι ήμασταν τίποτε παιδιά φαινόμενα, που τα καταλάβαιναν όλα αυτά.

Απλώς, όπως μας είχαν πει οι γονείς μας και ακούσαμε και στο σχολείο, ήταν πολύ σημαντικό για τον τόπο να μη «φύγει» το εργοστάσιο, αφού δεν είχαμε και τίποτε άλλο να δίνει δουλειά στους ανθρώπους, εκτός από τη γεωργία.

Θυμάμαι πάντως ότι το συνθηματάκι μας είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στους διαδηλωτές και κάποια στιγμή το φώναξαν, πράγμα που εμάς μας γέμισε με περηφάνια.

Πού να το φανταζόμουν πως, ύστερα από τόσα χρόνια, θα γινόταν το κεντρικό σύνθημα διαδηλωτριών στο κέντρο της Μόσχας!

Θα έχετε μάθει βεβαίως πως όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Λευκορωσία και στο Καζακστάν, οι γυναίκες διαδηλώνουν με κύρια συνθήματα το… δικό μας και το «ελευθερία στα βρακιά».

Αιτία είναι η απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν να απαγορεύσει τα… μεταξωτά βρακιά, όχι επειδή χρειάζονται, επιδέξιους αποτέτοιους, αλλά για λόγους, όπως θα δούμε, εθνικής οικονομίας.

Την 1η Ιουλίου, τότε που οι Δραμινοί θα γιορτάζουμε τα 101 χρόνια ελευθερίας, μια νέου τύπου «σκλαβιά» ξεκινά για τις Ρωσίδες και γιατί όχι και για τους Ρώσους.

Απαγορεύονται τα δαντελωτά εσώρουχα!

Βεβαίως, οι λόγοι εθνικής οικονομίας που αναφέραμε δεν ομολογούνται ευθαρσώς, ίσως επειδή αυτό θα έχει κάποιες κυρώσεις.

Υποτίθεται ότι οι δαντέλες στα εσώρουχα κάνουν κακό στην υγεία των πολιτών.

Το άλλο πουλάκι:

Κανείς δεν ξέρει.

Ναι, απαντάω στην ερώτησή σας «πώς ακριβώς επηρεάζουν την υγεία των πολιτών τα δαντελένια εσώρουχα».

Την επηρεάζουν, εννοείται, αρνητικά και γι’ αυτό πρέπει να εξοβελιστούν από… τις συρταριέρες των σπιτιών.

Φαντάζεστε τι έχει να γίνει έτσι και ο Πούτιν δεν υποκύψει στις πιέσεις και τις διαμαρτυρίες των διαδηλωτών (διαδηλωτριών) και τελικώς ισχύσει το μέτρο;

Μαύρη αγορά στα δαντελένια εσώρουχα!

Όλοι ξέρουμε πώς λειτουργούν οι απαγορεύσεις σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Το προϊόν μπορεί να μην κυκλοφορεί στην επίσημη αγορά, όσοι όμως επιθυμούν θα το προμηθεύονται στη «μαύρη», πληρώνοντας βεβαίως και το αντίστοιχο αντίτιμο.

Πώς ήταν παλιά, επί σοβιετικού καθεστώτος, που έλεγαν ότι «με ένα καλσόν βγάζεις γκόμενα»;

Ε, φαντάζομαι θα γίνει κάτι αντίστοιχο, όχι όσον αφορά τη «γκόμενα», αλλά, τουλάχιστον, τη ζήτηση που θα υπάρχει.

Διότι, πιστεύω, ο Πούτιν μπορεί να απαγορεύσει την εμπορία τέτοιων εσωρούχων, όχι όμως και το να τα φοράς, αφού ο καθένας θα μπορεί να ισχυριστεί ότι είχε… στοκ, από την δαντελένια εποχή.

Εκτός κι αν συστήσει ειδικές μονάδες, τάγματα εφόδου, που θα σταματούν τον κόσμο στο δρόμο και θα τον… ξεβρακώνουν ή θα κάνουν αιφνιδιαστικούς ελέγχους στα σπίτια και θα ψάχνουν τις συραρτιέρες, αλλά και κάθε πιθανή κρύπτη.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει πως, την 1^η Ιουλίου, θα πρέπει όλοι να παραδώσουν ό,τι δαντελένιο εσώρουχο διαθέτουν και αυτά να καούν στην πυρά, ώστε να πάψουν να σκανδαλίζουν, δηλαδή να βάζουν σε πειρασμό όσους τα διαθέτουν και να θέτουν έτσι σε κίνδυνο την υγεία τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας σοβαρευτούμε.

Τα εσώρουχα εισάγονται στη Ρωσία σε ποσοστό 80% κι αυτό ενοχλεί πολύ την Ένωση Ρωσικών Επιχειρήσεων Υφασμάτων.

Επιπλέον, η Ρωσία είναι ανάμεσα στις πρώτες χώρες παγκοσμίως στην παραγωγή βαμβακιού.

Ε, αν τα συνδυάσετε όλα αυτά, θα δείτε πώς εξηγείται η πρεμούρα του Πούτιν για τις επιπτώσεις της δαντέλας στην υγεία των υπηκόων του.

Πάντως, αν θέλετε τη γνώμη μας, η ολοκληρωτική απαγόρευση είναι πολύ… ολοκληρωτική και καλό θα ήταν να ακολουθηθεί ένα ενδιάμεσο μοντέλο, όπως, ας πούμε, κάνουμε εμείς εδώ με το κάπνισμα, που επίσης είναι επιβλαβές για την υγεία των πολιτών.

Δηλαδή μπορούν να επιτρέπουν τη χρήση δαντελένιων εσωρούχων σε ειδικές περιστάσεις, ή σε ειδικούς χώρους.

Μη ξεχνάμε ότι αυτά τα εσώρουχα μοιάζουν με το κάπνισμα και σε κάτι άλλο. Υπάρχουν οι ενεργητικοί και οι παθητικοί καταναλωτές τους, αφήστε που καμιά φορά, οι δεύτεροι κινδυνεύουν περισσότερο από καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια.

Ό,τι και να γίνει πάντως, εμείς θα αναμένουμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις και θα σας ενημερώσουμε σχετικώς.

Το θέμα είναι παγκοσμίου ενδιαφέροντος.

Ξέρετε πώς γίνονται μόδα κάτι τέτοια. Δεν το έχουν σε τίποτα οι ξένοι δυνάστες μας με τα ντόπια τσιράκια τους να μας πάρουν και τα (δαντελένια) σώβρακα!

Θέλουν επιδέξιους… Πούτιν!

140226 ΑΘΩΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Όχι, δεν έχουν εκφυλιστεί τα πάντα!

Σε μια εποχή και σε μια χώρα όπου όλες οι αξίες γύρω μας καταρρέουν, υπάρχουν ευτυχώς κάποια ελάχιστα δείγματα ότι δεν χάθηκαν τα πάντα. Ναι, ο πολίτης, αυτός που έχει βάλει στόχο της ζωής του να κάνει σωστά τη δουλειά του, παραβλέποντας τις όποιες αντιξοότητες, μπορεί ακόμη να προσβλέπει κάπου.

Αυτό το αισιόδοξο μήνυμα εισέβαλε σαν φως στη σκοτεινιά, όταν άνοιξα την εφημερίδα και διάβασα, στα ψιλά γράμματα, είναι αλήθεια, μια είδηση που την περίμενα, ούτε λίγο ούτε πολύ, έξι ολόκληρα χρόνια.

Ναι, δυστυχώς, φίλοι μου, τόσο και περισσότερο κάνει πολλές φορές η δικαιοσύνη να λάμψει σ’ αυτό τον τόπο.

Έξι χρόνια και οκτώ αναβολές, που ποιος ξέρει ποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετούσαν, χρειάστηκαν για να φτάσουμε στην αλήθεια.

Είναι προφανές ότι τα συμφέροντα αυτά ήταν αντεθνικά, προερχόμενα από ξένα κέντρα, δεν αποκλείεται όμως, όπως συμβαίνει πάντοτε, να διέθεταν και τους ντόπιους πράκτορές τους, οι οποίοι δρουν κατόπιν συγκεκριμένων εντολών, με σκοπό –τι άλλο;- να βλάψουν τη χώρα και να τη μειώσουν στα μάτια εχθρών και φίλων.

Παρασύρθηκα όμως και δεν σας είπα για ποιο πράγμα μιλάω, πού αναφέρομαι.

Μιλάω για την αθωωτική απόφαση, με την οποία απαλλάχτηκαν από κάθε κατηγορία ο προπονητής και οι αθλητές της εθνικής ομάδας άρσης βαρών.

Θυμόσαστε όλοι την υπόθεση.

Παραμονές ολυμπιακών αγώνων στο Πεκίνο και της έρχεται ξαφνικά της WADA να πραγματοποιήσει αιφνιδιαστικό έλεγχο –σε ποιους;- στην ομάδα που έχει σαρώσει τα μετάλλια στην προηγούμενη ολυμπιάδα της Αθήνας.

Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Ο έλεγχος βρήκε θετικούς τους 11 από τους 13 αθλητές μας και, όπως ήταν φυσικό, το γεγονός σοκάρισε ολόκληρη την ελληνική αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη.

Ποιος το περίμενε; Ποιος το φανταζόταν;

Το άλλο πουλάκι:

Οργανωμένη καλά σκευωρία!

Διότι, εντελώς συμπτωματικά, η εθνική μας ομάδα είχε παραγγέλλει από την Κίνα μια παρτίδα… Καοτόνικ ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, που το τρως πρωί με το γάλα σου και δυναμώνεις.

Κάτι εντελώς αθώο και απολύτως νόμιμο.

Όπως όμως αποδείχθηκε στη δίκη, κάποιος Κινέζος ονόματι Λι έκανε λάθος -εμένα μου λες;- και τη δεύτερη φορά, αντί για Καοτόνικ έβαλε μέσα στα κουτιά ουσίες απαγορευμένες τις οποίες, εν πλήρει αγνοία και πλήρει αθωότητι, κατανάλωσαν οι αθλητές μας, λίγες μέρες πριν από τον συμπτωματικό -τάχαμου, τάχαμου- έλεγχο.

Για να είμαι απολύτως δίκαιος, εδώ βρίσκω ένα φταίξιμο στον προπονητή και τους αθλητές μας.

Πρώτον δεν έπρεπε να δείξουν τυφλή εμπιστοσύνη στους Κινέζους, όμως έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Πιστεύουμε πως και οι άλλοι είναι το ίδιο άδολοι μ’ εμάς.

Έπρεπε όμως να τους υποψιάσει και το γεγονός πως, όσο να ‘ναι, αυτές οι απαγορευμένες ουσίες κάποια επιπλέον κιλά θα προσέθεταν στις επιδόσεις τους. Διαφορετικά γιατί να τις παίρνουν οι αδύναμοι αθλητές που θέλουν να διακριθούν, χωρίς να το αξίζουν.

Και πάλι όμως υπάρχει η δικαιολογία πως, παραμονές αγώνων, αρχίζουν και αποδίδουν τόσο η σωματική προετοιμασία, όσο και η ψυχολογική υποστήριξη που δέχονται επί μακρόν.

Ίσως έτσι να εξηγήθηκαν οι μεγαλύτερες επιδόσεις και να μην προβλημάτισαν όσο έπρεπε την ομάδα μας.

Αυτό ήταν και το λάθος τους, διότι έτσι έπεσαν στην παγίδα που τους έστησαν όσοι επεδίωκαν να τους θέσουν εκτός μάχης και, συγχρόνως, να συκοφαντήσουν τη χώρα μας.

Και όχι μόνο αυτό αλλά και κάτι πολύ χειρότερο.

Να βάλουν στο μυαλό όλων το μικρόβιο της καχυποψίας πως και οι προηγούμενες επιδόσεις των αθλητών μας ήταν αποτέλεσμα… πλάγιων μέσων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η δικαιοσύνη όμως έλαμψε!

Ξέρω ότι δεν είναι σωστό να σχολιάζουμε τις αποφάσεις της, όμως θεωρώ ότι αυτό ισχύει μόνο για αρνητικούς σχολιασμούς. Εγώ μόνο καλά λόγια έχω να πω.

Και, φυσικά, στο δύσκολο έργο της αναζήτησης της αλήθειας, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναγνωρίσουμε την τεράστια συμβολή των δύο εξαίρετων συνηγόρων υπεράσπισης του κυρίου Κούγια και του κυρίου Δημητρακόπουλου.

Φαντάζομαι πως δική τους ιδέα ήταν και η επίκληση e-mail που στάλθηκε από τον κύριο Λι, με το οποίο ζητούσε συγνώμη για το λάθος του να βάλει μέσα στα κουτιά του Καοτόνικ διάφορες απαγορευμένες ουσίες.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε τώρα να κινηθούν κατά όλων εκείνων που έστησαν τη σκευωρία και έγιναν η αιτία να στερηθούν οι αθλητές και η χώρα μας τόσα μετάλλια.

Ας είναι!

Το σημαντικό βρίσκεται αλλού. Στο γεγονός ότι όχι μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά ένα ολόκληρο άθλημα αποδόθηκε άσπιλο στην κοινή γνώμη.

Τώρα μπορούν ήσυχοι οι γονείς να στέλνουν τα παιδάκια τους να γυμνάζονται, αφού θα είναι βέβαιοι πως εκεί, στην άρση βαρών, μπορεί να υπάρχει μπόλικη αφέλεια, δεν υπάρχει όμως τίποτε το παράνομο ούτε και το επικίνδυνο.

Μόνο που τρέμω στην ιδέα, αντί για αναβολικά, αυτός ο Λι να είχε βάλει μέσα στα κουτιά που μας έστειλε… ποντικοφάρμακο!

Δεν μασάμε. Μόνο τα καταπίνουμε!

140225 ΜΗΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Ας έρθουμε στην πιο σοβαρή περίπτωση.

Κι εδώ ίσως χρειάζεται να πούμε «σοβαρή», σε εισαγωγικά, διότι, όπως θα δείτε, η σοβαρότητα θέλει τεράστια προσπάθεια για να κτιστεί, αρκούν όμως ελάχιστα για να σωριαστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

(Καλά, αυτό το τελευταίο έτσι και το έγραφα σε έκθεση γυμνασίου το είχα το 20άρι στην τσέπη μου. Με δεδομένη την ευκολία που μπαίνουν τα 20άρια σήμερα.)

Θυμίζω, σε όσους ήρθαν τώρα στην παρέα μας, όπως λένε και στα Ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, ότι μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι ειδήσεις, κάποιες ειδήσεις, στο διαδίκτυο και όχι μόνο.

Παράλληλα εξετάζουμε και την ουσία της υπόθεσης χρηματοδότησης των ΜΚΟ τόσο στο σημείο που μας αφορά άμεσα, όσο και γενικότερα.

Πώς παρουσιάστηκε το θέμα από ένα έγκυρο Μέσο, την Ελευθεροτυπία, στην ιστοσελίδα της;

Διαβάστε τίτλο και βγάλτε το πρώτο συμπέρασμα:

«Ψάχνουν 450.000 που… έχασε ΜΚΟ της Δράμας».

Δεν χρειάζεται να ξέρεις συντακτικό και να κάνεις ανάλυση για να καταλάβεις ότι το υποκείμενο στο «έχασε» είναι η «ΜΚΟ της Δράμας», δηλαδή η γνωστή σε όλους μας Οικολογική Κίνηση.

Και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να σκεφτείς πως, για να χάσει κάποιος κάτι, σημαίνει ότι το είχε στην κατοχή του, που το έδωσαν, που το χάρισαν, του το εμπιστεύτηκαν, πάντως ήταν στα δικά του χέρια και τώρα πια δεν είναι.

Αυτό ισχύει στην περίπτωσή μας;

Αν διαβάσει κανείς το σύνολο του άρθρου, διαπιστώνει πως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Για να μη σας κουράζω (όποιος θέλει άλλωστε μπορεί να το βρει ολόκληρο) θα σας δώσω μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα.

Το πρώτο:

«Από τα ταμεία του υπουργείο βγήκαν 532.000 ευρώ, αλλά η ΜΚΟ χάριν της οποίας φέρεται να εκταμιεύτηκαν τα χρήματα, έλαβε μόνο τις 84.000 ευρώ».

Ήδη βλέπουμε πως το τοπίο διαφαίνεται πολύ διαφορετικό από εκείνο του τίτλου!

Το άλλο πουλάκι:

Πού να δείτε παρακάτω.

Δεύτερο απόσπασμα:

«Η τύχη» του υπόλοιπου χρηματικού ποσού, δηλαδή των 448.500 ευρώ, τα οποία είχαν χρεωθεί στη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Οικολογική Κίνηση Δράμας», είναι πλέον ένα από τα αντικείμενα μεγάλης εισαγγελικής έρευνας…»

Θέλετε και τρίτο;

«…προσήλθε και κατέθεσε σχετικά χθες στην εισαγγελέα ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Αργύρης Ντινόπουλος, καθώς, ύστερα από έρευνα που διενήργησε, προέκυψε, όπως υποστηρίζει, ότι η Οικολογική Κίνηση Δράμας ουδέποτε έλαβε το ποσό των 532.500 ευρώ, όπως λένε τα στοιχεία που έδωσε ο υπουργός εξωτερικών, Δημ. Δρούτσας».

Πάρτε κι ένα τελευταίο:

«Η αρμόδια εισαγγελέας καλείται τώρα να διερευνήσει τι κρύβεται πίσω από τη χρηματική διαφορά των 448.500 ευρώ που χάθηκαν στο δρόμο».

Εδώ, λοιπόν, για να θυμηθούμε πάλι λίγο τον Τζάρτζανο και το συντακτικό του, βλέπουμε ότι τα χρήματα δεν τα έχασε κάποια ΜΚΟ αλλά «χάθηκαν στο δρόμο», εννοείται, πάλι εσφαλμένα, προς αυτήν.

Ας θυμηθούμε λίγο την ιστορία του πράγματος, η οποία ξεκινά στα τέλη του 2010 με μια επερώτηση στη Βουλή σχετικά με τις χρηματοδοτήσεις του ΥΠΕΞ προς ΜΚΟ της χώρας. Στην απάντηση του υπουργού, Δήμητρη Δρούτσα, φαινόταν πως μέσα σε μια μεγάλη λίστα Οργανώσεων, υπήρχε και η Οικολογική Κίνηση Δράμας η οποία σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου, είχε χρηματοδοτηθεί 532.00 ευρώ.

Αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο μέχρι τη στιγμή που η εν λόγω λίστα δημοσιεύτηκε από τον Ελεύθερο Τύπο.

Μόλις τα μέλη και το διοικητικό συμβούλιο της Οικολογικής Κίνησης αντιλήφθηκαν το δημοσίευμα αντέδρασαν, αρχικώς, εναντίον της εφημερίδας, διότι θεώρησαν ότι επρόκειτο περί αδιασταύρωτου δημοσιεύματος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Κάλεσαν στη Δράμα τον ίδιο το δημοσιογράφο και του έδωσαν όλα τα παραστατικά και τα στοιχεία, από όπου αποδεικνυόταν ότι η χρηματοδότηση, για δύο πολύ μεγάλα προγράμματα που όντως είχαν υλοποιηθεί, σε συνεργασία με οικολογικές κινήσεις όλων των Βαλκανικών χωρών, ανέρχονταν στις 105.000 ευρώ, από τα οποία όμως, κατά παράβαση και των υπογεγραμμένων συμφωνιών, στην οργάνωση δόθηκαν μόνο 84.000 ευρώ.

Η τελευταία δόση, με διάφορες προφάσεις και γραφειοκρατικά προσκόμματα, δε δόθηκε ποτέ. Μάλλον δόθηκαν μόνο 8.105, συνολικά, δηλαδή, 91.105 ευρώ.

Η άμεση αντίδραση της Οικολογικής Κίνησης, καθώς και το ευτύχημα ότι στο αρχείο της υπήρχαν όλα τα παραστατικά, ανέδειξε το θέμα των «χαμένων χρημάτων», το οποίο, με αφορμή την πρόσφατη διερεύνηση, ο κύριος Ντινόπουλος το έθεσε υπόψη της εισαγγελέως.

Αυτό είναι το θέμα.

Τώρα, πώς γίνεται από τη στιγμή που εσύ ανέδειξες όλο το ζήτημα, να σε παρουσιάζουν ότι «ελέγχεσαι», ότι σε «ερευνούν», ή ότι «έχασες» τα χρήματα, ε, αυτό ας το σκεφτεί ο καθένας μας μόνος του.

Κι ας είναι πολύ καχύποπτος, κάθε φορά που διαβάζει στο διαδίκτυο, και όχι μόνο, μια είδηση. Περισσότερο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε όλοι όσοι μπαίνουμε στον κόπο του σχολιασμού ή της αναπαραγωγής τέτοιων ειδήσεων.

Μπορεί να πάρουμε κοσμάκη στον λαιμό μας.

Και ξέρετε ότι, ειδικά στο διαδίκτυο, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει.

Πτυχές του ψέματος!

140224 ΜΗΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Το κυνήγι της είδησης

Για να είμαστε σωστοί, θα πρέπει να βάλουμε τη λέξη σε εισαγωγικά και να πούμε της «είδησης».

Παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες πώς διεξάγεται αυτό το κυνήγι, στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου.

Θα θέλαμε να σας δώσουμε ένα παράδειγμα, χωρίς να απλωθούμε πάρα πολύ, αφού ο χρόνος μας δεν είναι απέραντος. (Ξέρω τι λέω.)

Γιατί, τώρα; Πώς μας ήρθε;

Όπως ίσως  θα διαπιστώσατε κι εσείς, τις τελευταίες μέρες η πόλη μας έγινε και πάλι θέμα στα ΜΜΕ, εξαιτίας της συζήτησης που αναζωπυρώθηκε, με αφορμή έρευνα για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τη χρηματοδότησή τους.

Το τηλεφώνημα έφτασε από χώρα του εξωτερικού, αργά το βράδυ της περασμένης Τετάρτης: «Στις ειδήσεις του ΣΚΑΪ λένε για την Οικολογική Κίνηση Δράμας».

Εμείς βέβαια την ξέραμε την ιστορία από χρόνια. Πιστεύαμε ότι η παρεξήγηση είχε λυθεί, τουλάχιστον όσο αφορά την Οικολογική Κίνηση, και πως έπρεπε να γίνουν έρευνες προς τη μεριά του Υπουργείου Εξωτερικών.

Άντε όμως να το πεις αυτό στους διάφορους κυνηγούς των «ειδήσεων». Το πρωί της επόμενης μέρας η αναζήτηση στο διαδίκτυο έφερε εξαιρετικά αποτελέσματα.

Όχι για το θέμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά για το πώς κυκλοφορεί στο διαδίκτυο η κάθε ανεύθυνη πληροφορία και πώς πολλαπλασιάζεται και μεγεθύνεται, μολύνοντας, στην ουσία, την αλήθεια.

Ξεκινώ να σας διαβάσω ενδεικτικά κάποιες σελίδες. Πρώτα από το Fileto.gr: Τίτλος: «Η ΜΚΟ Οικολογική Κίνηση Δράμας ελέγχεται σύμφωνα με το ΒΗΜΑ».

Σε ένα κειμενάκι ογδόντα λέξεων διαβάζεις πως η Οικονομική Αστυνομία ελέγχει το θέμα με τις αποναρκοθετήσεις, κάποιες άλλες περιπτώσεις, και στην τελευταία σειρά, διαβάζεις και για τη «δική μας» οργάνωση.

Αν πας όμως να ψάξεις στο ΒΗΜΑ τι γράφει γι’ αυτή την υπόθεση θα δεις ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, για να είμαστε ακριβείς δεν είναι… καθόλου!

Η μόνη αναφορά στην εφημερίδα είναι ένα ρεπορτάζ που είχε δημοσιευτεί στις 14 Απριλίου του 2012, όπου αναφερόταν επί λέξει: «Ύποπτες κρατικές επιχορηγήσεις ερευνώνται σε άλλες τρεις οργανώσεις και συγκεκριμένα στο ελληνικό παράρτημα -ιδρύθηκε το 2004- του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας, στο Ίδρυμα Αγά Χαν και στην Οικολογική Κίνηση Δράμας…»

Το άλλο πουλάκι:

Σε αναζήτηση της διαδρομής!

Διάβασε το Fileto το ΒΗΜΑ; Μάλλον όχι.

Πιθανότατα διάβασε την προηγούμενη μέρα τη «δημοκρατική της Ρόδου», όπου σε ένα τεράστιο κείμενο δύο χιλιάδων πεντακοσίων λέξεων γίνεται αναφορά στις τρέχουσες έρευνες.

Στο τέλος όμως του κειμένου, η «δημοκρατική» αναφέρεται στο δημοσίευμα του ΒΗΜΑτος και τελειώνει ακριβώς με τη φράση που σας διαβάσαμε παραπάνω.

Ε, το πήρε το «Fileto της ενημέρωσης», το έκανε ογδόντα λέξεις και, εντελώς συμπτωματικά τελειώνει με την ίδια, επί λέξει, φράση, από την οποία όμως σήκωσε και τον τίτλο του.

Ξέρω τι θα μου πείτε.

Σιγά το πράγμα και πολύ άσχημα κάνεις που ασχολείσαι με διάφορες ηλεκτρονικές «φυλλάδες».

Δεν είναι καθόλου έτσι, για δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως οι «φυλλάδες» αυτές βγήκαν πρώτες στην ηλεκτρονική αναζήτηση σχετικά με το θέμα.

Προφανώς και όποιος άλλος είχε ακούσει τις ειδήσεις στο ΣΚΑΪ και ήθελε να το ψάξει, θα έπεφτε πάνω στις ίδιες «ειδήσεις».

Ο δεύτερος είναι πιο σοβαρός. Διότι, προφανώς δεν μείναμε εδώ και το ψάξαμε σε πιο έγκυρα «έντυπα», δηλαδή ηλεκτρονικές σελίδες ειδήσεων.

Έτσι έχουμε άλλα δυο παραδείγματα που, αν προλάβουμε θα τα δούμε σήμερα, διαφορετικά θα αφήσουμε το σοβαρότερο (δηλαδή τη σοβαρότερη κατά την άποψή μας περίπτωση) για αύριο.

Ελάτε, λοιπόν, να ανοίξουμε τη σελίδα COSMO.GR για να δούμε επίσης έναν τίτλο που προβληματίζει, όμως δεν λέει καθόλου την αλήθεια:

«Έρευνα σε ΜΚΟ για χρηματοδότηση».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αξίζει να διαβάσουμε λίγο παρακάτω:

«Φάκελο (sic) με τη χρηματοδότηση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Οικολογική Κίνηση Δράμας για χρηματοδότηση 532.500 ευρώ τη χρονική περίοδο 2002-2003 παραδόθηκε στην Εισαγγελέα στο πλαίσιο των ερευνών για τις χρηματοδοτήσεις ΜΚΟ από το δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση το διάστημα 1997-2010».

Αν διαβάσεις παρακάτω το ρεπορτάζ, θα δεις ότι καθόλου δεν ερευνάται η ΜΚΟ, όπως αναφέρει ο τίτλος.

Απεναντίας, λέει πως ο δημοσιογράφος κ. Ντινόπουλος, που είχε ψάξει το θέμα, παρέδωσε τον φάκελο με τις συμβάσεις που είχε υπογράψει η Οικολογική Κίνηση Δράμας και από τις οποίες προκύπτει ότι η χρηματοδότηση άγγιξε τις 105.000 ευρώ.

Τονίζει μάλιστα ότι η ΟΚΔ εισέπραξε μόνο τα 84.000 ευρώ, επειδή δεν της δόθηκε ποτέ η τρίτη συμφωνημένη δόση.

Η έρευνα, λοιπόν, δεν αφορά την Οικολογική Κίνηση Δράμας, αλλά το ΥΠΕΞ απ’ όπου φαίνεται ότι δόθηκαν χρήματα, τα οποία δεν εισπράχτηκαν. Άντε όμως να το καταλάβει κανείς αυτό από τον τίτλο του δημοσιεύματος.

Είδατε, δεν προλάβαμε. Θα τα πούμε και αύριο.

Έρευνα σε βάθος… χρόνου!

140221 ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Πέσαμε να το φάμε!

Για το πρωτογενές πλεόνασμα λέω.

Ακόμα δεν αποφασίσαμε πόσο ακριβώς είναι και μαλώνουμε για τη μοιρασιά. Όπως στο ανέκδοτο εκείνο το παλιό, που κάποιος βρήκε ένα τάλιρο κι έκανε όνειρα με τη γυναίκα του για το πώς θα το αξιοποιήσουν.

Τελικά αποφάσισαν ότι το καλύτερο είναι να αγοράσουν μια κατσίκα, για να έχουν τουλάχιστον το καθημερινό γάλα.

«Θα κάνουμε και γιαούρτι», είπε η σύζυγος, «να πηγαίνω λίγο και στην καημένη τη μάνα μου».

Τι ήθελε και το είπε; Μόλις ο σύζυγος άκουσε ότι από το τάλιρο που βρήκε θα έχει μικρό μεν μερίδιο δε και η πεθερά του, πήγε και το «ήπιε» όλο στο καφενείο, κερνώντας την παρέα.

Το ανέκδοτο, πέρα από το γεγονός ότι μας διδάσκει πως δεν πρέπει να κάνουμε σχέδια, αλλά πρώτα να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που έχουμε, μας δίνει κι ένα παράδειγμα αξιοποίησης του πλεονάσματος, άλλο αν στο τέλος ο ιδιοκτήτης του άλλαξε γνώμη.

Δηλαδή, τα όποια χρήματα βάλαμε στην άκρη με τεράστιους κόπους και αιματηρές θυσίες, καλό είναι να αξιοποιηθούν σε κάτι παραγωγικό, να επενδυθούν με κάποιον τρόπο, ώστε να φέρουν κι άλλα χρήματα.

Αντί αυτού, ακούμε ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να τα φάει στο προεκλογικό καφενείο, κερνώντας κάποιους «φίλους» της, από τους οποίους αναμένει να της το ανταποδώσουν σε ψήφους.

Κάτι ακούγεται, για «πασχαλιάτικο δώρο» (λέγε με προεκλογικό) που θα πάρουν οι ένστολοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι.

Το ερώτημα είναι το κλασικό και αιώνιο ερώτημα της… κολοκυθιάς. Γιατί αυτοί κι όχι, ας πούμε, οι άνεργοι ή οι ανασφάλιστοι.

Βεβαίως και οι ένστολοι επλήγησαν σοβαρά από τις περικοπές που έγιναν λόγω της κρίσης και των υποχρεώσεων του μνημονίου.

(Βλέπετε; Πιάνω όλες τις περιπτώσεις για να μη λέτε ότι είμαι μονόπλευρος.) Γιατί όμως οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι δικαιούνται τη μικρή έστω αυτή βοήθεια περισσότερο από άλλους που έχασαν τη δουλειά τους;

Το άλλο πουλάκι:

Ας μη παίξουμε την κολοκυθιά.

Το θέμα δεν είναι σε ποιους θα πάνε τα λεφτά (ακόμα δεν τα είδαμε, θυμίζω) αλλά με ποιο σχέδιο ή, αν θέλετε, με ποια νοοτροπία θα γίνει αυτή η ανακατανομή.

Αν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω στις ξένοιαστες εποχές των παροχών, τότε μπορούμε να πούμε ότι η κρίση δεν μας δίδαξε τίποτε.

Μετά από όσα τραβήξαμε, εξακολουθούμε να βλέπουμε το κράτος σαν τη μητέρα που πρέπει να φροντίζει για τα παιδιά της, ακόμα κι όταν αυτά ενηλικιωθούν και κάνουν δικές τους οικογένειες.

Μια άδικη όμως μητέρα, η οποία δίνει σ’ εκείνους που φωνάζουν ή απειλούν, άλλοτε στους μεν, άλλοτε στους δε, καλλιεργώντας (η λέξη δεν είναι καθόλου τυχαία) τη νοοτροπία πως, έτσι και βγεις με τα τρακτέρ στις πλατείες, κάτι θα πάρεις κι εσύ.

Έτσι όμως φίλοι μου, με παροχές εδώ κι εκεί, προεκλογικές παροχές, το ξαναλέω, δεν παράγεται πλούτος, απλώς ικανοποιούνται προσωρινά κάποιοι «δικαιούχοι».

Ικανοποιούνται είπα; Ίσως η λέξη είναι ανακουφίζονται.

Όμως δεν μπορείς να βρίσκεις κάθε μέρα κι από ένα τάλιρο στο δρόμο, ούτε να δημιουργείς κάθε χρόνο πλεόνασμα συμπιέζοντας μισθούς, απολύοντας κόσμο, φορολογώντας ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, μη πληρώνοντας τις υποχρεώσεις σου προς τους πολίτες…

Κάποια στιγμή το ξεζούμισμα φτάνει στα όριά του και τότε τέρμα τα πλεονάσματα και οι προεκλογικές παροχές, εκτός κι αν επιστρέψουμε πάλι στο γνωστό κόλπο του δανεισμού.

Το μυστικό είναι η κατσίκα του ανέκδοτου. Πρέπει κάποιος να παράγει κάτι σ’ αυτό το σπίτι και μια καλή αρχή θα ήταν τα λεφτά (που ακόμα δεν τα είδαμε) του πλεονάσματος να πάνε σε δημόσιες επενδύσεις ή σε τομείς που θα ανακουφίσουν συνολικά την κοινωνία, όπως άρση κάποιων φορολογικών βαρών, τα χρήματα των οποίων θα διοχετευτούν στην πραγματική οικονομία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά, μετά τις εκλογές.

Τώρα έχουμε να ικανοποιήσουμε κάποιους ένστολους, στους οποίους, στο κάτω κάτω, επιβλήθηκαν και αντισυνταγματικές περικοπές.

Αυτό με τη συνταγματικότητα καλό είναι να το δούμε λίγο γιατί έχει να κάνει και με το μεγάλο θέμα της διάκρισης των εξουσιών.

Ασφαλώς και δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει αντισυνταγματικοί νόμοι και διατάξεις να περνάν απαρατήρητοι. Όταν όμως έχει να κάνει με τη… συνταγματικότητα περικοπών, αυτό πρέπει να το προσέχουν όλοι ιδιαιτέρως, ώστε να βρίσκεται ένας τρόπος αυτές να γίνονται σύννομα και όχι να αίρονται εντελώς.

Διαφορετικά, φτάνουμε στο σημείο να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τον τρόπο κατανομής του δημόσιου πλούτου, αφού τις περικοπές που δεν γίνονται σε κάποιους κλάδους τις πληρώνουν κάποιοι άλλοι.

Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, διότι λειτουργεί πολύ απλά, ακόμη κι αν δεν είναι εμφανές.

Όταν δεν πληρώνουν, για παράδειγμα, οι αγρότες κάτι για τα χωράφια τους, αυτό το πληρώνουν, ας πούμε, οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, ή οι κάτοχοι ΙΧ. Όταν παίρνουν πίσω τις κρατήσεις τους οι ένστολοι, αυτό το πληρώνουν οι συνταξιούχοι ή οι άλλοι μισθωτοί.

Εκτός εάν… υπάρχουν λεφτά κάπου που εμείς δεν το γνωρίζουμε, ή τα πληρώσει όλα η… πλουτοκρατία κι εμείς τη βγάλουμε στο τζάμπα.

(Ξανα)πάρε, κόσμε!

140220 ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Προστατευτισμός!

Γενικώς, είμαστε κατά του προστατευτισμού, γενικότερα όμως δεν είμαστε δογματικοί. Κι αυτό είναι δόγμα.

Ο προστατευτισμός στην οικονομία είναι κακό πράγμα, περισσότερο επειδή, μακροπρόθεσμα, καταστρέφει εκείνους που πάει να προστατέψει.

Αυτό σε περιπτώσεις που έχουν να ανταγωνιστούν όμοια επαγγέλματα, προϊόντα ή υπηρεσίες που προσφέρονται από χώρες του εξωτερικού. Όταν μιλάμε για την ελληνική αγορά, τότε μακροπρόθεσμα αλλά και βραχυπρόθεσμα «καταστρέφονται» οι καταναλωτές και θησαυρίζουν οι… προστατευμένοι επαγγελματίες.

Εδώ όμως μιλάμε για ειδική περίπτωση.

Προλαβαίνω την ένστασή σας. Όλες οι περιπτώσεις στη χώρα μας είναι ειδικές, έχουν μια μοναδικότητα, η οποία πρέπει να προστατευτεί.

Δεν μιλάμε για επαγγέλματα, αλλά για λειτουργήματα. Δεν μιλάμε για προϊόντα, αλλά για αγαθά. Δεν μιλάμε για παροχές υπηρεσιών, αλλά για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.

Ο καθένας μας θεωρεί ότι το επάγγελμά του είναι ιδιαίτερο και πως ο ίδιος είναι σπάνιος και αναντικατάστατος. Επομένως, το κράτος έχει υποχρέωση να τον προστατεύει, δηλαδή να του εξασφαλίζει –βρέξει, χιονίσει- ένα σταθερό, μεγάλο και, συνήθως, αφορολόγητο εισόδημα.

Όπως είπα και πριν, αυτό βαίνει εις βάρος του, όταν εκτίθεται στον διεθνή ανταγωνισμό.

Ο λόγος είναι ότι η ασφάλεια του προστατευτισμού τον κάνει συνήθως αραχτό και εφησυχασμένο και την ώρα που οι άλλοι ψάχνουν νέους τρόπους και νέους τόπους για να αναπτύξουν τις δραστηριότητές τους, αυτός ψάχνει για νέες πολιτικές συμμαχίες, που θα διαιωνίσουν το καθεστώς του προστατευτισμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι κυβερνήσεις πέφτουνε, όμως κάποια επαγγέλματα (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), ζουν και βασιλεύουν. Ούτε κρίση τους αγγίζει, ούτε διαρθρωτικές αλλαγές τους κάνουν τίποτα.

Πάμε όμως να ξεφύγουμε από το κυρίως θέμα του σχολίου μας που είναι η ενιαία τιμή στην πώληση του βιβλίου.

Όπως είπαμε και στην αρχή, εδώ πρέπει να γίνει μια εξαίρεση.

Το άλλο πουλάκι:

Για ποιον λόγο;

Το βιβλίο πράγματι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο προϊόν. Δεν χρειάζομαι ιδιαίτερα επιχειρήματα να σας πείσω γι’ αυτό. Αρκεί να σας πω πως είναι και «τροφή» και «φάρμακο» και «έργο τέχνης».

Πως είναι ευπαθές, αλλά και ανθεκτικό στο χρόνο. Πως μπορεί να είναι πολυτελέστατο, αλλά και τελείως απλό, χωρίς αυτό να καθορίζει την πραγματική του αξία. Πως έχει μαστοριά, όμως μπορεί να βγαίνει και φασόν. Πως απευθύνεται σε ευαίσθητη κοινωνικά ομάδα, σε ανθρώπους του περιθωρίου, αλλά χρησιμοποιείται και από τα επίσημα εκπαιδευτικά συστήματα. Πως έχει ένα σωρό ανταγωνιστές, οι οποίοι όμως έχουν εντελώς διαφορετική «υπόσταση», είναι άυλοι, σε αντίθεση με το βιβλίο που έχει σάρκα και οστά.

Χρειάζεστε κι άλλα;

Να σας πω ακόμη ότι το βιβλίο έχει πολλούς οπαδούς, πάρα πολλούς φίλους, όμως κανέναν εχθρό. Όχι στη χώρα μας, τώρα μιλάμε γενικώς.

Το βιβλίο το βλέπεις, το αγγίζεις, το μυρίζεις, το παίρνεις αγκαλιά, κοιμάσαι μαζί του, του διαλέγεις τόπο διαμονής, συντροφιά, το κρύβεις από το κακό μάτι, καμιά φορά -μετά φόβου Θεού- το δανείζεις και τότε εύχεσαι να το είχες χαρίσει…

Το βιβλίο σε αλλάζει, σε κάνει άλλο άνθρωπο, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει το ίδιο. Είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου. Το βρίσκεις πάντα εκεί που το άφησες, δεν ζητά να το βγάλεις βόλτα, δεν απαιτεί να το τρέφεις ή να το καθαρίζεις.

Θέλετε να μιλήσουμε και με ψυχρούς οικονομικούς όρους;

Το βιβλίο έχει ορισμένη τιμή, όχι όμως προκαθορισμένη αξία. Αυτή την παίρνει από τη σχέση του μαζί σας.

Η αξία του μάλιστα αυξάνεται με τη χρήση που του κάνετε. Ένα μεταχειρισμένο βιβλίο είναι συνήθως ένα «ακριβό» βιβλίο.

Έχει όμως και ακόμη μια διαφορά από τα άλλα προϊόντα. Κατά έναν παράξενο τρόπο, τα μεγαλύτερα κέρδη σ’ εκείνους που το παράγουν και το εμπορεύονται τα φέρνει η… σαβούρα.

Αυτό συμβαίνει, ακόμη κι όταν οι ίδιοι δεν το επιδιώκουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ βρίσκεται και το μυστικό της τιμής.

Αν η τιμή πάψει να είναι ενιαία, αν δηλαδή ο καθένας πουλάει όσο θέλει, ακόμα και με ζημία, προκειμένου να προσελκύσει το «ευρύ κοινό», αυτό δηλαδή που έχει μια… φυσική τάση προς τη σαβούρα, στο τέλος εκείνη θα επικρατήσει πλήρως.

Το βιβλίο που έχει τη δική του αξία, σιγά σιγά θα εκλείψει, διότι, απλούστατα, κανείς δε θα ενδιαφέρεται να το εκδώσει και να το πουλήσει.

Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και το λένε όσοι έχουν σχέση με το αντικείμενο, αλλά κι εμείς που κάνουμε, καμιά φορά την απιστία και πατάμε το πόδι μας σε κάποιο από τα λεγόμενα «μεγάλα» βιβλιοπωλεία.

Εκεί βλέπουμε τι λανσάρεται, τι «φεύγει» και πώς διαμορφώνονται οι τιμές, οι εκπτώσεις και οι «προσφορές» που κάνουν αυτά τα πολυκαταστήματα - βιβλιοπωλεία.

Δεν ξέρουμε αν η γνώμη μας ακούγεται από κάποιους, αρμόδιους πιθανότατα όχι.

Εσείς όμως που μας ακούτε, αν περνά από το χέρι σας, πείτε μια κουβέντα υπέρ του ειδικού αυτού προστατευτισμού.

Ίσως πιάσει τόπο.

Ήρθαμε διαβασμένοι!

140219 ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Σε αναζήτηση υποψηφίων…

Φαίνεται ότι ο σταυρός προτίμησης ανοίγει νέο πεδίο δόξης για τα κόμματα, που τώρα έχουν να επιλέξουν υποψήφιους που όχι μόνο θεωρούνται κατάλληλοι για την ευρωβουλή, αλλά «γράφουν και στο γυαλί».

Ξέρετε πώς γίνεται η επιλογή υποψηφίων από τις κομματικές γραφειοκρατίες, δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ.

Θυμήθηκα μόνο μια ιστορία, η οποία είναι σχετική και μας δείχνει το σκεπτικό, που, σε όλους τους χώρους, είναι παρόμοιο.

Πριν από πολλά χρόνια, σε εκλογές δημοσίων υπαλλήλων, με πλησιάζει μια ευπαρουσίαστη υποψηφία, γνωστή συνάδελφος και γνωστή για την σχέση της με συνδικαλιστικό χώρο του τότε δικομματισμού (που ήταν κακός, όχι όπως ο τωρινός!) και μου ανακοινώνει ότι είναι υποψήφια για το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ.

Τώρα που σας το λέω ντρέπομαι λίγο γι’ αυτό που έκανα, όμως ήταν άλλοι καιροί.

«Αν μου πεις τι σημαίνουν τα αρχικά ΑΔΕΔΥ, της λέω, σου υπόσχομαι εδώ, μπροστά σε όλους, να σε ψηφίσω».

Δεν ήξερε και ήμουν σίγουρος ότι δεν ήξερε, γι’ αυτό άλλωστε της έβαλα το «στοίχημα».

Το γύρισε στην πλάκα, λέγοντας πως δεν θέλει να αποσπάσει με δόλο την ψήφο μου και η κουβέντα έληξε εκεί.

Δύσκολο πράγμα η δημοκρατία, στριφνό πολίτευμα, όμως δεν έχουμε άλλο καλύτερο. Και η εκλογές, η κορυφαία, όπως λέγεται, διαδικασία αυτού του πολιτεύματος, ακόμα πιο δύσκολο.

Τι εννοείτε ρωτώντας με «γιατί όπως λέγεται»;

Διότι οι εκλογές κατάντησαν να είναι η κορυφαία διαδικασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, από τη στιγμή που οι πολίτες έπαψαν να ασχολούνται με τα κοινά και τα αναθέτουν σε επαγγελματίες του είδους.

Κανονικά, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας, η καθημερινή συμμετοχή του πολίτη σε δρώμενα της πόλης του, η ουσιαστική συμμετοχή του στα κοινά, κι όχι η εκλογική διαδικασία.

Ας τα αφήσουμε όμως τα ψιλά γράμματα και ας ξαναγυρίσουμε στον τρόπο με τον οποίο θα εκλέξουμε τους ευρωβουλευτές μας.

Το άλλο πουλάκι:

Ο σταυρός έσωσε πολλούς!

Κοιτάξτε, ας πούμε, τι έγινε στους Οικολόγους Πράσινους, ένα κόμμα που θέλει να λέει πως έχει ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες στην επιλογή των υποψηφίων.

Τον Δεκέμβριο παρουσίασαν ένα ευρωψηφοδέλτιο και είχαν κάνει ψηφοφορία για το ποιος θα βρίσκεται στην πρώτη θέση, εκείνη που οδηγεί στα ευρωβουλευτικά έδρανα.

Αν εκλέξουν κάποιον, έτσι;

Τι συνέβη, λοιπόν; Τα «πουλέν» του κινήματος δεν τα πήγαν όσο καλά περίμεναν.

Ο νυν ευρωβουλευτής Νίκος Χρυσόγελος βγήκε δεύτερος, ενώ ο προηγούμενος, ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, τέταρτος.

Πρώτος βγήκε ο πανελληνίως άγνωστος στο οικολογικό κίνημα Βαγγέλης Πίσσιας, τον οποίο οι άλλοι έπεσαν να τον φάνε.

Και για ποιο πράγμα δεν τον κατηγόρησαν; Ότι έστησε «ίντριγκες», ότι προσπάθησε να καλλιεργήσει «πελατειακές σχέσεις», ότι διαθέτει δικό του «μηχανισμό», ακόμη και ότι έχει κακό παρελθόν, αφού «ήρθε κατ’ ευθείαν από το ΠΑΣΠ».

Τι θα γίνει όμως τώρα, που τα ονόματα θα μπουν με αλφαβητική σειρά στο ψηφοδέλτιο και οι ψηφοφόροι θα καθορίσουν τη σειρά προτίμησης;

Πιθανότατα κάποιοι να… σωθούν, αυτό όμως θα εξαρτηθεί και από τη σχέση τους με το… εκλογικό κοινό.

Μια σχέση που, όπως είπαμε, καλλιεργείται μέσα από τα ΜΜΕ, κυρίως την τηλεόραση.

Θυμόσαστε όταν άρχισαν να πρωτοεμφανίζονται στο γυαλί διάφοροι Αβραμόπουλοι και να κερδίζουν ψήφους μη λέγοντας απολύτως τίποτα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε μιλούσαμε για παροδικό φαινόμενο.

Λέγαμε πως είναι ακόμη αρχές, πως το κοινό δεν έχει εξοικειωθεί με το μέσο, την τηλεόραση, και πως όταν με τον καιρό ωριμάσει, θα μπορέσει να διακρίνει εκείνους που «γράφουν στο γυαλί» από εκείνους που μπορούν να «γράψουν» στη ζωή.

Δυστυχώς η ωρίμανση αυτή δεν ήρθε ποτέ.

Ή, μάλλον, ήρθε με τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη, αφού τώρα το τηλεοπτικό κοινό εξακολουθεί να προτιμά τους τηλεοπτικούς αστέρες της πολιτικής, με τη χειρότερη όμως εκδοχή τους.

Διότι, αν στην αρχή θαύμαζαν τους διάφορους Αβραμόπουλους και Παναγιωτόπουλους που αγόρευαν και δεν έλεγαν τίποτε, τώρα θαυμάζουν εκείνους που βρίζουν θεούς και δαίμονες, κυρίως όμως όσους έχουν σχέση με αυτό που λέμε μνημόνιο, Έλληνες και ξένους.

Αυτό δηλαδή που περιμέναμε ως θετική εξέλιξη, τη μετατροπή της τηλεόρασης σε ένα πραγματικό βήμα διαλόγου, δεν έγινε ποτέ. Περάσαμε από το ένα άκρο, τον μη διάλογο, στο άλλο (τις βρισιές και τις απειλές).

Δεν πειράζει, καλώς ή κακώς αυτά τα πράγματα διορθώνονται μόνο με τη συνεχή εξάσκηση και, υπό αυτή την οπτική, ο σταυρός προτίμησης στις ευρωεκλογές έχει τα θετικά του.

Θα μαλώσουμε, θα βριστούμε, κάποια στιγμή θα μάθουμε και να μιλάμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι που αντιπαραθέτουν ιδέες και επιχειρήματα κι όχι απειλές και κατάρες.

Πού θα πάει;

Εξάσκηση!