140530 ΚΕΝΤΡΟΚΕΝΤΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγε η μπάλα;

Η μπάλα χάθηκε, όπου μπάλα εννοείται η περίφημη Κεντροαριστερά, που στις εκλογές έπαθε τη μεγαλύτερη ζημιά, πάρα τα όσα θέλουν να πιστεύουν κάποιοι εκεί.

Δεν μιλάω μόνο για τη ΔΗΜΑΡ η οποία εξαφανίστηκε κυριολεκτικά, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ που έχασε περίπου το 30% της δύναμής του.

Αυτοί βεβαίως πανηγυρίζουν, όμως, στην πραγματικότητα, διαπράττουν ένα λογικό άλμα, μια σημαντική αντίφαση.

Όταν μιλάνε για τον ΣΥΡΙΖΑ (που ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο νικητής των ευρωεκλογών) συγκρίνουν το ποσοστό και τις ψήφους που με εκείνα των εκλογών του 2012.

Όταν όμως μιλάνε για τον εαυτό τους (λέγε με Ελιά) συγκρίνουν το ποσοστό που πήραν με εκείνο που τους έδιναν οι δημοσκοπήσεις.

Πονηρό, αλλά πολύ αντιφατικό, τόσο που να το καταλαβαίνουμε κι εμείς που δεν πιάνουμε και πουλιά στον αέρα, καθότι πουλάκια τα ίδια και μάλιστα καθόλου αρπακτικά.

Πού πήγαν, λοιπόν, οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι;

Κάτι τέτοιες στιγμές, εννοώ αμέσως μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, αναλογίζεται κανείς αναπόφευκτα το «μεγαλείο» του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε καταφέρει να στεγάσει κάτω από το ΠαΣοΚ, όλα αυτά τα «κομμάτια κι αποσπάσματα», που εμφανίζονται τώρα στην πολιτική σκηνή.

Από μετανοημένους Τροτσικστές, μέχρι πυροβολημένους «πατριώτες», από γνήσιους αγωνιστές, μέχρι λαμόγια επαναστάτες, από ανθρώπους του μέτρου και της λογικής, μέχρι ψώνια του νεοπλουτισμού και της αστακομαρανάδας….

Όλους τους χωρούσε το ΠαΣοΚ (του Ανδρέα) και, μόλις διαλύθηκε, είδαμε τι έγινε και πού πήγε αυτή η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».

Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι άλλο. Ότι, τις ένδοξες μέρες του ΠαΣοΚ, λεφτά υπήρχαν άφθονα και το δανεικό χρήμα μπορούσε να βουλώσει πολλά στόματα, τα οποία άνοιγαν μόνο για δωδεκάρια ουίσκι και ακριβά πούρα. (Σας θυμίζω ότι τις ξένοιαστες μέρες του χρηματιστηρίου, τα περίπτερα της Δράμας πουλούσαν πούρα Αβάνας, αυτό κι αν είναι καλή παγκοσμιοποίηση!)

Βέβαια, το ΠαΣοΚ του «Γιωργάκη» και του Βενιζέλου υποχρεώθηκε πριν από τρία χρόνια να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Να μην αφήσει να γίνουμε Αργεντινή, όπως εύχονταν κάποιοι, ή να μην περάσουμε την ψυχρολουσία που πέρασαν οι Κύπριοι, όπως συμβούλευαν κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι ανήκοντας και στις δύο περιπτώσεις «κάποιων».

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρισκόμαστε τώρα;

Εννοώ πού βρίσκεται η Κεντροαριστερά, μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Βρίσκεται εκεί που έχει ξαναβρεθεί και άλλες φορές, δηλαδή στη «συζήτηση για την… ανασυγκρότηση του χώρου».

Το θέμα είναι ότι ένα τμήμα της προσπαθεί να ξαναμπεί στην συζήτηση αυτή με πολύ χειρότερους όρους απ’ ό,τι πριν τις εκλογές.

Είναι άλλο να πηγαίνεις να συζητάς όταν έχεις μια (εκλογική) υπόσταση και αξιοπρέπεια και άλλο να το κάνεις με κατεβασμένα αφτιά.

Βέβαια εδώ συναντάμε για άλλη μια φορά την αλαζονεία και την υπερφίαλη συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων, αλλά και άλλων παρατάξεων, όταν παίρνουν τα μυαλά τους αέρα.

Τότε αρχίζουν να θέτουν όρους, να κάνουν αποκλεισμούς, να φέρνουν δηλαδή σε δύσκολη θέση τους συνομιλητές τους από τους οποίους όμως ζητούν ίση μεταχείριση, όταν τα πράγματα αλλάζουν κι έρχεται η κάτω βόλτα.

Αυτός ο μικρομεγαλισμός είναι μια πληγή, της Αριστεράς κυρίως, η οποία άλλωστε ποτέ δεν έχει απαλλαγεί πραγματικά από το μικρόβιο του δογματισμού και της αποκλειστικότητα της ορθότητας.

Πριν ξεκινήσουν όμως καν οι όποιες συζητήσεις, καλό θα είναι να αναρωτηθούν όλοι –κι εμείς μαζί τους- αν υπάρχει πράγματι η ανάγκη ύπαρξης ενός κεντροαριστερού πόλου στην πολιτική σκηνή.

Διότι δεν αποκλείεται η ιδέα αυτή να πηγάζει απλώς και μόνο από ένα στοιχείο αυτοαναφορικότητας, ή από την ανάγκη ύπαρξης των κεντροαριστερών που απέμειναν και βλέπουν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται.

Υπάρχει, δηλαδή, στην κοινωνία ένας κόσμος που θεωρεί τον εαυτό του κεντροαριστερό, αλλά δεν βρίσκει κάποιο σχήμα του να τον εκφράζει πολιτικά;

Ή έχουν πάει όλοι στην (όποια) Αριστερά και στη Δεξιά, μια που δεν φαίνεται να υπάρχει (υπό τον Σαμαρά, τουλάχιστον) αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Κεντροδεξιά;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος θα μας το πει;

Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πρωθύστερο σχήμα.

Το πού τοποθετεί ο πολίτης τον εαυτό του υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το καταλάβουμε. Όχι από αυτά που λέει στα καφενεία, ούτε από όσα τουιτάρει στο διαδίκτυο, αλλά από αυτό που ψηφίζει.

Δηλαδή, δεν μπορεί να λέει ο άλλος «είμαι κεντροαριστερός αλλά ψηφίζω ΑΝΕΛ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που δεν παίρνει εντολές από ξένα κέντρα».

Ή «είμαι κεντροαριστερός αλλά ψηφίζω ΚΚΕ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που είπε την αλήθεια για το ρόλο της Ευρώπης».

Καταλάβατε πού βρίσκεται το πρόβλημα;

Στο γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες ψηφίζουμε με κριτήρια πολύ διαφορετικά από αυτά που θα έπρεπε.

Στη θέση, ας πούμε, της κοινωνικής (για να μην πω «ταξικής) προέλευσης βάζουμε την οικογενειακή παράδοση. Στη θέση της λογικής ανάλυσης, το συναίσθημα. Στη θέση της κομματικής προτίμησης, την ομάδα που υποστηρίζουμε.

Έτσι όμως δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη.

Αν εγώ είμαι μικρομεσαίος, ζω σαν μικροαστός, ονειρεύομαι να έχω μεγαλύτερη καταναλωτική ικανότητα, όμως φαντασιώνομαι ότι είμαι λαϊκός επαναστάτης και στις εκλογές ψηφίζω… ΠΑΟΚ, ε τότε κάπου τα έχω μπερδέψει.

Η συζήτηση είναι
η συνέχιση της ψηφοφορίας
με άλλα μέσα!

140529 ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος μας φταίει;

Ευτυχώς έρχονται οι εκλογές για να μας δικαιώσουν!

Διότι, τόσα χρόνια φωνάζουμε από εδώ ότι ο «κυρίαρχος λαός» είναι υπεύθυνος για την μοίρα του, όμως πολλοί εξακολουθούν να μην το δέχονται αυτό και να λένε τα δικά τους.

Φταίει η Μέρκελ, ο διεθνής Σιωνισμός, οι εξωγήινοι, όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς που ψηφίζουμε και εκλέγουμε τους ανθρώπους που θα κατευθύνουν τις τύχες του τόπου.

Στην καλύτερη περίπτωση, όλοι εκείνοι που δίνουν συγχωροχάρτι στον «κυρίαρχο λαό» θα σου πουν ότι αυτός κατευθύνεται από τα Μέσα, επομένως δεν είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.

Πράγμα που αναιρείται από τα γεγονότα.

Πόση προβολή από τα Μέσα είχε, ας πούμε, το «Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση-Κυνήγι-Ψάρεμα-Παράδοση)» στον Δήμο Κάτω Νευροκοπίου, όπου έλαβε ποσοστό 8,31% και αναδείχθηκε τέταρτη δύναμη;

Ή τι είδους προβολή είχαν από τα Μέσα οι θέσεις της ΔΗΜΑΡ και της Χρυσής Αυγής, ώστε οι ψηφοφόροι να γυρίσουν την πλάτη στους πρώτους υποψήφιους και να «αγκαλιάσουν» τους δεύτερους.

Αυτά είναι δικαιολογίες. Στις εκλογές υπάρχει «ατομική ευθύνη», όπως άλλωστε και σε πάρα πολλά ζητήματα στην ζωή.

Όλοι έχουμε στη διάθεσή μας τις ίδιες εφημερίδες, τα ίδια κανάλια και το ίδιο διαδίκτυο για να ενημερωνόμαστε.

Το πώς «μεταφράζουμε» αυτή την ενημέρωση και πώς τη μετασχηματίζουμε σε πολιτική πράξη, ψήφο, είναι προσωπική μας υπόθεση.

Προσέξτε!

Δεν λέω εδώ ότι άλλοι ψηφίζουν «σωστά» και άλλοι «λάθος», παρ’ όλο που η δημοκρατία επιβάλλει οι αποφάσεις του «κυρίαρχου λαού» να είναι σεβαστές, όχι όμως υπεράνω κριτικής.

Ωστόσο εγώ δεν θέλω να κρίνω ή να κατακρίνω την απόφαση κάποιου άλλου, όταν τουλάχιστον γίνεται με πολιτικά κριτήρια και όχι για προσωπικό όφελος, με βάση κάποια συναλλαγή.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε άλλους για την πορεία του τόπου και της χώρας, τη στιγμή που έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε τις επιλογές μας μέσω των εκλογών.

Κρατάω μια σοβαρή επιφύλαξη για εκείνους που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και το κάνουν τρίτη συνεχόμενη φορά.

Ναι, την ψήφο αυτών των ανθρώπων μπορώ να την κατακρίνω και να τη χαρακτηρίσω, όπως και τους ίδιους.

Το άλλο πουλάκι:

Ένας ενδιαφέρων διάλογος.

Σας παρουσιάζω παρακάτω έναν διάλογο που διαμείφθηκε σε ιστοσελίδα εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας.

Ο συντάκτης-σχολιαστής της εφημερίδας γράφει τη γνώμη του και κάποιος αναγνώστης του απαντά. Διαβάζω:

«…Το κτήνος υπάρχει μέσα στον καθένα μας, δεν είναι απαραίτητο να φορά κάποιος μαύρο μπλουζάκι και παντελόνι παραλλαγής. Δεν είναι φασίστας κάποιος επειδή κάνει μια επιλογή φασιστική. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η επιλογή την οποία έκανε είναι φασιστική.

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι τι κάνει ο καθένας μα με το κτήνος μέσα του: πώς το τιθασεύει και πώς το ελέγχει. Ακόμη κι αν η ψηφοφόρος της Χ. Α. είναι μια αξιοπρεπής και ευυπόληπτη ώριμη κυρία που κατοικεί στο Κολωνάκι, μέσα της έχει κάτι από Λαγό ή Παναγιώταρο, από τη στιγμή που δεν την ενοχλεί αισθητικά ότι επιλέγει αυτούς να την εκπροσωπήσουν.

Έχει μέσα της επίσης κάτι από τη δήθεν σοφία του καφενόβιου που αποφαίνεται ότι “μόνο μια δικτατορία μπορεί να μας βάλει μυαλό”. Κυρίως, έχει μέσα της άγνοια της Ιστορίας: άγνοια του τι ακριβώς ήταν ο ναζισμός και πώς επιβλήθηκε στην ευρωπαϊκή χώρα με το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου…»

Το σχόλιο του αναγνώστη:

«Κύριε μου, ιστορία γνωρίζουν και άλλοι, κάποιοι καλύτερα από εσάς. Αντί να λοιδορείτε εμπαθώς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής σκεφθείτε πως η ψήφος ενός νοήμονος ανθρώπου (όχι κάποιου που ψηφίζει με πελατειακά κριτήρια) είναι τακτική επιλογή, ανάλογα με το τι θεωρεί συμφέρον για τη χώρα, όχι κατ’ ανάγκη απότοκος ιδεολογικής συμφωνίας!

Εν προκειμένω, υπέρτατο συμφέρον της πατρίδος, σημαντικότερο ακόμη και από την χρεοκοπία, είναι η αποτροπή της κατακτήσεώς της από τριτοκοσμικούς λαθροεισβολείς. Πρέπει να υπάρχει αυστηρή φρούρηση των συνόρων από τον στρατό, άμεση σύλληψη των λαθροεισβολέων και περιορισμός τους σε στρατόπεδα σε ξερονήσια, μέχρι να αποκαλύψουν τα στοιχεία τους και να απελαθούν.

Και μαζική σκούπα στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, σύλληψη όλων των παράνομων εισβολέων και άμεσος περιορισμός σε στρατόπεδα μέχρι την ταχεία απέλαση.

Να περάσει το μήνυμα στα εκατομμύρια που περιμένουν να εισβάλλουν πως κανείς δεν θα κυκλοφορεί ελεύθερος στην Ελλάδα, τους περιμένει σύλληψη και στρατόπεδο μέχρι την απέλαση! Μόνο τότε θα σταματήσουν και θα σωθεί η χώρα. Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα, άρα η απέλαση των εισβολέων δεν είναι ρατσισμός. Είναι καθήκον προς την πατρίδα!

Μόνο η Χρυσή Αυγή δείχνει να το καταλαβαίνει αυτό (γι’ αυτό ομολογώ ότι κι εγώ ένιωσα τον πειρασμό να την ενισχύσω, αλλά επικράτησε η αμεσότερη πιεστική ανάγκη της κυβερνητικής σταθερότητας). Ο αρθρογράφος κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, κάνει πως δεν βλέπει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, γιατί έχει αποδειχθεί την αναπόφευκτη απώλεια της πατρίδας μα, την αντιστροφή της επαναστάσεως του 1821, και δεν δίνει δεκάρα.

[…] Μακάρι να υπήρχε ένα αστικό φίλο ευρωπαϊκό κόμμα υπέρ των μαζικών απελάσεων, άλλωστε είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα οι λαθραίοι. Μακάρι να απελαθούν όλοι, ώστε να ξαναπάει η Χρυσή Αυγή στο 0,29% του 2009…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κύριε, ελέησον!

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι οι κάτοικοι ορισμένων περιοχών της Αθήνας έχουν (που έχουν) τέτοιες προσλαμβάνουσες, τι είναι εκείνο που οδηγεί στην «αγκαλιά» της Χρυσής Αυγής ψηφοφόρους στη Δράμα, την Άρτα, τα νησιά;

Βλέπετε, καλοί οι «κακοί ξένοι», όμως δεν απαντούν σε όλα τα ερωτήματα!

Λαϊκή Κυριαρχία!

140528 ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κανείς δεν είναι δεδομένος.

Ένα μεγάλο δίδαγμα που βγαίνει από τις εκλογές στον δήμο Δράμας, όχι μόνο αυτή τη φορά, αλλά και το 2010, είναι πως κανείς δεν μπορεί να πιστεύει ότι έχει τους ψηφοφόρους στο τσεπάκι του.

Ο άλλος μπορεί να σε ψηφίσει την πρώτη Κυριακή και τη δεύτερη να σου γυρίσει την πλάτη.

Έτσι είναι αυτό το σύστημα με την εκλογή δημάρχου σε δύο γύρους και την απαίτηση για το 50% συν μία ψήφο.

Το πρόβλημα, παρατηρημένο αυτό, το έχουν κυρίως τα «ισχυρά» ψηφοδέλτια, εκείνα δηλαδή που διαθέτουν στον συνδυασμό τους συμβούλους με δυνατότητα να πάρουν πολλούς προσωπικούς σταυρούς.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι το πρόβλημα για εκείνα τα ψηφοδέλτια που είναι «πολυσυλλεκτικά», που διαθέτουν δηλαδή υποψήφιους από πολλούς πολιτικούς χώρους και δεν έχουν έναν σαφή προσανατολισμό.

Τον παλιό καλό καιρό, τα ψηφοδέλτια ήταν κομματικά.

Ο σύμβουλος που δεν εκλέγονταν έτρεχε την άλλη Κυριακή για το καλό της παράταξης (μία είναι η παράταξη), ώστε η νίκη να αποδοθεί στο κόμμα και να χαρούν όλοι κι αυτός μαζί. Τώρα τα ψηφοδέλτια είναι «υπερκομματικά» και να τα χαΐρια τους.

Όλα αυτά μαζί τι μας λένε;

Ότι μπορεί ένα ψηφοδέλτιο, ας πούμε του Χαρακίδη, να έχασε ακόμη και τις ψήφους κάποιων… δημοτικών συμβούλων. Υποψήφιων εννοώ, και μάλιστα από εκείνους που δεν θα εκλέγονταν ακόμη και  αν η παράταξη νικούσε. Γιατί οι άλλοι όλοι είχαν κάθε λόγο να τρέξουν.

Το θεωρείτε απίθανο;

Ξέρω πολύ καλά τι σας λέω. Μέσα σε κάθε ψηφοδέλτιο υπάρχουν αντιπαλότητες και δυσαρέσκειες, οι οποίες εκδηλώνονται πολύ έντονα, κυρίως από κάποιους που θεωρούν τους εαυτούς τους «ριγμένους».

«Έτσι είστε;» σκέφτεται ο άλλος που πιστεύει ότι βρέθηκε στις τελευταίες, τις μη εκλόγιμες θέσεις, εξαιτίας παιχνιδιών που παίχτηκαν εις βάρος του, ή επειδή κάποιος στην παράταξη ακολούθησαν –πώς να το πω;- προσωπικές τακτικές.

«Δεν βγήκα εγώ, αλλά δεν θα βγείτε ούτε κι εσείς».

Το άλλο πουλάκι:

Και τι κάνει;

Όχι μόνο δεν τρέχει, αλλά ούτε ψηφίζει το ψηφοδέλτιο στο οποίο ήταν υποψήφιος.

Θα μου πείτε, λογικά αυτό όμως μπορεί να συμβεί και στους δύο μονομάχους του δεύτερου γύρου. Άρα, κάποιος θα φύγει από εδώ, κάποιος από εκεί, πάλι το παιχνίδι γίνεται επί ίσοις όροις.

Ε, γι αυτό μιλήσαμε για ομοιογενή και πολυσυλλεκτικά ψηφοδέλτια, γι αυτό μιλήσαμε και για το ρόλο που παίζουν τα κόμματα και οι παρατάξεις, όχι μόνο αυτές που μπήκαν στον δεύτερο γύρο. Δείτε λίγο προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών άλλων κομμάτων και θα καταλάβετε πολλά. Τόσα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια δεν έπεσαν από τον ουρανό!

Προς Θεού, δεν θέλω να δημιουργήσω θέμα και να αρχίσουν όλοι να κοιτάζονται μεταξύ τους με καχυποψία, ψάχνοντας να βρούνε ποιοι είναι εκείνοι που την έκαναν.

Θέλω απλώς να πω ότι αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, πόσω μάλλον σε μια «οικογένεια» που είναι ευκαιριακά σχηματισμένη και ενωμένη με κάποιους στόχους, όχι κατ’ ανάγκη κοινούς.

Όλα τα παραπάνω δεν εξηγούν βεβαίως το συμβάν της αποτυχίας του Κυριάκου Χαρακίδη στον δεύτερο γύρο, παρά μόνο κατά ένα μέρος, ίσως μάλιστα μικρό.

Το γιατί δεν πείστηκαν οι ψηφοφόροι να δώσουν και μια δεύτερη ευκαιρία στον συνδυασμό και την «ομάδα Χαρακίδη» είναι κάτι που θέλει πολύ μεγαλύτερη ανάλυση.

Ας πούμε μια ματιά στα εκλογικά τμήματα, τόσο της πόλης όσο και των χωριών, μπορεί να δώσει κάποια κοινωνικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων που ήθελαν τη συνέχιση της προηγούμενης δημοτικής αρχής και εκείνων που στήριξαν «αλλαγή».

Όσοι έχετε τέτοιου είδους ερευνητική διάθεση, δείτε τα αποτελέσματα ανά τμήμα στο φύλλο των ΧΡΟΝΙΚΩΝ της Δευτέρας και από εκεί θα πάρετε μια καλή εικόνα.

Από τα 10, ας πούμε, εκλογικά διαμερίσματα (43^ο-52^ο) που ψηφίζουν στο 2^ο Λύκειο, ο Κυριάκος Χαρακίδης προηγήθηκε του Χριστόδουλου Μαμσάκου στα 7, παίρνοντας συνολικά 222 περισσότερες ψήφους.

Αντίθετα, από τα 10 εκλογικά διαμερίσματα (89^ο-98^ο) που ψηφίζουν στο 10^ο και το 7^ο Δημοτικό Σχολείο (μπρος και πίσω από τον Σταθμό), στα 7 προηγείται ο Χριστόδουλος Μαμσάκος, παίρνοντας 295 περισσότερες ψήφους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καθόλου τυχαίο, όπως καταλαβαίνετε.

Ο μεγάλος χαμός όμως γίνεται στα χωριά. Από εκεί μπορούν επίσης να βγουν πολλά συμπεράσματα. Δεν θα σας δώσουμε τώρα όλα τα συγκριτικά στοιχεία. Ψάξτε κάτι και μόνοι σας.

Εκείνο που αξίζει να αναρωτηθούμε είναι με τι κριτήριο τελικά ψηφίζει ο κόσμος, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται ξεκάθαρα, ούτε το έργο, ούτε το πρόγραμμα κάθε παράταξης είναι αυτά που τους συγκινούν.

Εδώ θα επικαλεστώ τη γνώμη ενός πολύ έμπειρου στα εκλογικά ανθρώπου, που κατάφερε να διοικήσει μια πόλη πολλές τετραετίες, χωρίς να διαθέτει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

«Οι πολίτες δεν θέλουν έργο», είχε πει. «Αυτό που θέλουν είναι τρίμηνα, πεντάμηνα, διάφορα προγράμματα που θα τους απασχολούν για λίγο και θα δίνουν μια οικονομική ανάσα».

Αυτά σε εποχές προ κρίσης.

Φανταστείτε τώρα. Τώρα που δεν υπάρχει και η δυνατότητα για τόσους πολλούς «διορισμούς» και που, όταν υπάρχει, έναν ικανοποιείς και δέκα αφήνεις δυσαρεστημένους.

Αυτά, για να μην ξεχνάμε όμως και την κυριότερη παράμετρο:

Πως η Δράμα είναι και παραμένει μια «δεξιά», μια «καραδεξιά» πόλη.

Χωρίς ζωή.

Πιο ψύχραιμη ματιά!

140527 ΕΚΠΛΗΚΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Έτσι είναι οι εκλογές.

Μ’ άλλον δήμαρχο κοιμάσαι, μ’ άλλον δήμαρχο ξυπνάς!

Ξέρετε ποιο είναι το πιο ιδιόρρυθμο στοιχείο που έχουν οι εκλογές; Ότι για να εκλεγείς χρειάζεται να πάρεις ψήφους, να σε προτιμήσουν οι ψηφοφόροι.

Αυτό όμως δεν φτάνει.

Θα πρέπει να πάρεις περισσότερες ψήφους από τον αντίπαλο κι εδώ βρίσκεται  η μεγαλύτερη δυσκολία του πράγματος. Διότι μπορεί εσύ να πάρεις πολλές, πάρα πολλές ψήφους, αν όμως ο άλλος πάρει μία παραπάνω είναι σαν να μην πήρες τίποτα.

Ας σοβαρευτούμε κι ας προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα τα αποτελέσματα, ξεκινώντας –από πού αλλού- από το τον Δήμο της Δράμας.

Οι δημότες ψήφισαν αλλαγή. Όσοι ψήφισαν και όσοι από αυτούς δεν «σφύριξαν αδιάφορα» για το τι συμβαίνει στην πόλη τους.

Μια πρώτη ματιά, λοιπόν, στα αποτελέσματα, μας λέει ότι ενώ την προηγούμενη Κυριακή ψήφισαν 31.596 ψηφοφόροι, προχθές προσήλθαν 30.057, δηλαδή ψήφισαν 1539 λιγότεροι. Το συνολικό ποσοστό αποχής άγγιξε το 42%, πολύ μικρό αν το συγκρίνουμε με εκείνο στις δημοτικές εκλογές του 2010 που ήταν κοντά στο 50%.

Τα άκυρα της πρώτης Κυριακής ήταν 802 και τα λευκά 333, δηλαδή συνολικά 1135 ψηφοδέλτια.

Στο δεύτερο γύρο ο αριθμός ανέβηκε πολύ: 1492 άκυρα και 1343 λευκά, συνολικά 2835 ψηφοδέλτια, δηλαδή 1700 περισσότερα. (Βλέπετε; Κάνω και τις πράξεις για να μας βάζω σε κόπο.)

Αν θέλουμε και πάλι να κάνουμε σύγκριση με τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές (μας αρέσουν οι συγκρίσεις, όπως θα καταλάβατε) τότε βλέπουμε ότι αυτή τη φορά το σύνολο ήταν πολύ μεγαλύτερο, 913 ψηφοδέλτια, αφού τότε είχαμε 970 άκυρα και 952 λευκά.

Τι σημαίνει αυτή η ανάγνωση; Πολύ απλά ότι ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων έκανε αυτό που σας είπαμε να μην κάνετε, στην κουβέντα μας την Παρασκευής.

Λέγαμε τότε: «Γιατί, ρε φίλε, λευκό και να πάνε να πνιγούν; Δηλαδή, εκτός από αυτόν που ψήφισες εσύ την προηγούμενη Κυριακή, όλοι οι άλλοι είναι “απλές οδοντόκρεμες”; Ή μήπως είναι τόσο ίδιοι που δεν αξίζει να μπεις στον κόπο να ψάξεις για διαφορές, να διακρίνεις ιδιαίτερα γνωρίσματα;»

Το άλλο πουλάκι:

Ας αφήσουμε τις παρατηρήσεις.

Διότι, σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν έχει και τόση αξία η περιγραφή των δεδομένων, όσο η εξαγωγή συμπερασμάτων.

Κι αυτή δεν πρέπει να την αφήνουμε μόνο στους διάφορους «μονομάχους» ή σε όσους συμμετέχουν στην εκλογική μάχη, αλλά να την κάνουμε και όλοι εμείς, ο καθένας για τον εαυτό του και για τον τόπο.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο μεγάλος κερδισμένος των δημοτικών εκλογών, έτσι όπως εξελίχθηκε η αναμέτρηση;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Σκεφθείτε λίγο. Τόσα χρόνια εδώ μαζί, έχουμε τουλάχιστον εξασκηθεί να μη στεκόμαστε στα προφανή και να προχωράμε σε βάθος.

Κατά την άποψή μας, μεγάλος νικητής είναι ο Ανέστης Τερζής, ο και «Νέστορας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης» αποκαλούμενος.

Θυμίζω ότι το όνομα Νέστωρ προέρχεται από το ρήμα νέομαι που σημαίνει έρχομαι, επιστρέφω (απ’ όπου και ο νόστος) και σημαίνει αυτός που επιστρέφει.

Ο Ανέστης, λοιπόν, πόνταρε στον αντι-Χαρακιδικό αγώνα και ενώ αρχικά φάνηκε να χάνει (την πρώτη Κυριακή κατετάγη 13^ος, παίρνοντας 494 σταυρούς) τελικά… του βγήκε.

Εξ ου και η μεγάλη χαρά και οι πανηγυρισμοί το βράδυ της νίκης.

Τώρα δεν έχει παρά να περιμένει να δρέψει και τους καρπούς της επιλογής του και  να μην πάει ο νους σας σε προσωπικά οφέλη, εννοώ το έργο για τη Δράμα που ήταν βέβαιος ότι οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον Χαρακίδη μπορούσε να το προσφέρει.

Δεύτερος  νικητής της αναμέτρησης, με εξίσου ανεπτυγμένο το πολιτικό ένστικτο (επιβίωσης;) ο Γρηγόρης Παπαεμμανουήλ, ο οποίος έκανε κι αυτός την κίνησή του το βράδυ της πρώτης Κυριακής και τώρα έχει κάθε λόγο να χαίρεται γι’ αυτήν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φυσικά και ο νέος Δήμαρχος!

Ο οποίος έδωσε τη μάχη, έχοντας μάλιστα πολλά προγνωστικά εις βάρος του, και νίκησε. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς όλη την πορεία του και τις αποφάσεις που πήρε κόντρα σε αντίξοες συνθήκες, τότε του αξίζουν περισσότερα συγχαρητήρια.

Το μεγάλο στοίχημα γι’ αυτόν όμως αρχίζει την 1^η Σεπτεμβρίου, διότι οι πολίτες που τον ψήφισαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, (τα δύο σύνολα δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκη) αλλά και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν να δουν έργο, τουλάχιστον ίσο με αυτό που άφησαν πίσω τους ο Κυριάκος Χαρακίδης και οι προκάτοχοί του.

Διότι, ασχέτως με τα κίνητρα τα οποία έχει κάποιος ψηφοφόρος, το έργο μετράει και είναι ένα από τα πρώτα κριτήριά του.

Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτό έχει ανάγκη ο τόπος. Διότι (υποτίθεται πως) το έργο του κάθε δημάρχου -το όποιο έργο- δεν γίνεται για να επανεκλεγεί ο ίδιος αλλά για να ωφεληθεί η πόλη και οι άνθρωποί της.

Θα περιμένουμε, λοιπόν. Ο νέος δήμαρχος έχει μπροστά του μία ολόκληρη πενταετία, μάλιστα μέσα σε ένα πλαίσιο (ελπίζουμε) καλύτερο από αυτό που είχε να κινηθεί η προηγούμενη δημοτική αρχή.

Αν η οικονομία της χώρας πάει καλύτερα και η Δράμα εκμεταλλευτεί όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν, ε, τότε τι άλλο να ζητήσουμε.

Γεροί να είμαστε και να καμαρώνουμε.

Ενώνουμε, γενικώς!

140526 ΤΥΦΛΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Τι θα θυμάμαι από τις εκλογές;

Έχετε προσέξει ότι ελάχιστα πράγματα θυμόμαστε από περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις;

Δε μιλώ για τα εκλογικά αποτελέσματα, αυτά τα θυμόμαστε, αφού τα ζούμε, αν και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει παραλλαγμένη η ρήση του Γιάννη Ιωαννίδη «ο πρώτος τα παίρνει όλα, ο δεύτερος τίποτε».

Δηλαδή μπορεί  να θυμόμαστε ποιος ήταν ο νικητής των εκλογών, άντε και με ποιον «χτυπήθηκε» για την πρώτη θέση, όμως από τους παρακάτω ελάχιστα πράγματα μας μένουν.

Οι εκλογές έρχονται και παρέρχονται, παίρνουν μαζί τους και τις προεκλογικές περιόδους, αφήνοντάς μας ελάχιστες αναμνήσεις, μόνο κάποιες θολές εικόνες που είναι δύσκολο να τους δώσουμε συγκεκριμένο σχήμα και να τις τοποθετήσουμε χρονικά με ακρίβεια.

Ας πούμε, από τις «ιστορικές» εκλογές του 1981, θυμάμαι τις αφίσες του ΠΑΣΟΚ, ίσως όμως επειδή ο Ηλίας τις είχε κάνει πόστερ και στόλιζε μ’ αυτές το φοιτητικό του δωμάτιο για ένα δύο χρόνια μετά.

Όσο για τα πολιτικά συνθήματα ή τις πολιτικές ατάκες των εκλογών πολύ λίγα θυμόμαστε, κυρίως εκείνα που συζητήθηκαν πολύ, αφού πέρασε η προεκλογικά περίοδος, περισσότερο ως ντοκουμέντα παραπλάνησης των ψηφοφόρων από κομματικούς αρχηγούς.

Οι φράσεις «Καραμανλής ή τανκς», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», αλλά και αργότερα, η «επανίδρυση του κράτους» και το «λεφτά υπάρχουν» θα μείνουν στην συλλογική μας μνήμη επειδή επάνω τους οικοδομήθηκε μια μετεκλογική ρητορική κι όχι επειδή επηρέασαν τόσο το εκλογικό σώμα.

Συνέβαλαν, αλλά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με στοιχεία ότι ήταν καθοριστικά για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Μπορούμε να πούμε περισσότερο ότι επέδρασαν στο βαθμό που ήρθαν να εκφράσουν και να κωδικοποιήσουν το αίσθημα ή τις απαιτήσεις του λαού, κι όχι επειδή τον κατηύθυναν κάπου, όπου δεν θα πήγαινε αν δεν υπήρχαν αυτά. Θα το έκανε ούτως ή άλλως.

Από την προεκλογική περίοδο που μόλις τελείωσε, τι θα θυμόμαστε; Ποιο ήταν το στοιχείο εκείνο που «έκανε τη διαφορά» και άφησε κάποιο στίγμα;

Το άλλο πουλάκι:

Όχι βέβαια τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.

Αυτά είναι εκτός συναγωνισμού επειδή δεν έχουν σχέση με την προεκλογική περίοδο.

Αν συζητήθηκαν προεκλογικά την δεύτερη Κυριακή αυτό έγινε ως αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της πρώτης.

Η συζήτηση για το αν οι ψήφοι που πήραν οι υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής ήταν ψήφοι φασιστών ή φασιζόντων και όχι ψήφοι «αποπλανημένων δημοκρατών» καθόρισε τη δεύτερη εβδομάδα την προεκλογική διαμάχη, όμως δεν ήταν αυθεντικά προεκλογική.

Το θέμα τέθηκε πολύ έντεχνα σε λάθος βάση, αφού προφανώς «κάθε ψήφος που φεύγει από τη Χρυσή Αυγή είναι θετικό πράγμα για τη Δημοκρατία», όπως δήλωσε ο κ Πάνος Σκουρλέτης.

Όμως οι «φευγάτοι» ψήφοι που πήγε να ψαρέψει ήταν απλώς ψήφοι σε περιοχές που δεν υπήρχε υποψήφιος της Χρυσής Αυγής, οπότε το επιχείρημά του ορθώς εκλήφθηκε ως αλιεία σε θολά νερά.

Σε αντίθεση με άλλους εκπροσώπους κομμάτων οι οποίοι δήλωσαν ξεκάθαρα πως δεν επιθυμούν ούτε μία ψήφο από εκείνες που την πρώτη Κυριακή πήγαν στη Χρυσή Αυγή.

Όχι πως κι αυτοί δεν έριξαν τα εκλογικά τους δίχτυα, όμως το έκαναν προς άλλη κατεύθυνση και προς πιο καθαρά νερά.

Κοντεύουμε όμως να τελειώσουμε την κουβέντα μας χωρίς να πούμε τι ήταν εκείνο που θα θυμόμαστε από αυτές τις εκλογές.

Ε, λοιπόν, θα θυμόμαστε τη διαφήμιση με την «πρώτη φορά», που συζητήθηκε όσο καμιά άλλη κι έφεραν «το ποτάμι» στο επίκεντρο μιας ιδεολογικής και αισθητικής διαμάχης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν «σεξιστική» όπως κατηγορήθηκε;

Για να απαντήσουμε θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στον ορισμό της λέξης. Στα παλιά λεξικά όπως του Δημητράκου, δεν υπάρχει καθόλου.

Στο «λεξικό των –ισμών», του Αντώνη Διαμαντίδη, βλέπουμε ως σεξισμό την «επιθετική συμπεριφορά με σεξουαλικά κίνητρα, που μπορεί να εκδηλώνεται είτε ως επίθεση με προοπτική τον βιασμό, είτε με σεξουαλικές χειρονομίες ή λεκτικά υπονοούμενα και βρισιές, συνήθως από τον άνδρα προς τη γυναίκα».

Προφανώς η διαφήμιση δεν περιείχε, ούτε υπονοούσε κάτι τέτοιο.

Στο «ευαγγέλιο» (του Μπαμπινιώτη, ντε) διαβάζουμε: «σεξισμός (ο) η συμπεριφορά που βασίζεται στην πεποίθηση ότι ένα από τα δύο φύλλα είναι κατώτερο από το άλλο, (ειδικοτ.) η υποτιμητική μεταχείριση γυναικών από άλλες».

Αυτό σας φαίνεται πιο σχετικό με την διαφήμιση της «πρώτης φοράς»; Η αγγλοσάξονες, από τους οποίους πήραμε τον όρο, θέλουν τον σεξισμό ως «προκαταλήψεις και διακρίσεις με βάση το φύλο» και ως «συμπεριφορά, συνθήκες ή συνήθειες που ευνοούν τα στερεότυπα των κοινωνικών ρόλων με βάση το φύλο».

Κάπου εδώ κινήθηκε η διαφήμιση και ίσως για τέτοια «συμπεριφορά» κατηγορήθηκε.

Αυτά για το ιδεολογικό. Για το αισθησιακό «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Δυο παρατηρήσεις μόνο από εμάς.

Η πρώτη: Πολλοί από αυτούς που την κατηγόρησαν ως σεξιστική γελούν με τα αστεία, τις χειρονομίες και τις βρισιές του παρ’ ολίγον (υποψηφίου) ευρωβουλευτή Λάκη.

Η δεύτερη: Αν είχα ένα κορίτσι, θα ήθελα κάποιος να του μιλήσει κάπως έτσι για την πρώτη της φορά.

Το ίδιο θα κάνω με το γιο μου.

Μνήμη και Λήθη!

140523 ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Και τώρα τι κάνουμε;

Είναι το ερώτημα που πολλοί ψηφοφόροι θέτουν σε εαυτούς και αλλήλους (τους οποίους θεωρούν ίδιους με τους εαυτούς τους και ας μην είναι), μπροστά στην κάλπη της δεύτερης Κυριακής.

«Έλα μωρέ, θα ρίξω ένα λευκό και να πάνε να πνιγούν όλοι τους».

Το ακούσατε κι εσείς; Προσωπικά το άκουσα από αρκετούς με τους οποίους αξίζει να μιλήσει κανείς για να δει το σκεπτικό τους και, αν μπορέσει, να το ανατρέψει.

Γιατί, ρε φίλε, λευκό και να πάνε να πνιγούν;

Δηλαδή, εκτός από αυτόν που  ψήφισες εσύ την προηγούμενη Κυριακή, όλοι οι άλλοι είναι «απλές οδοντόκρεμες»;

Ή μήπως είναι τόσο ίδιοι που δεν αξίζει να μπεις στον κόπο να ψάξεις για διαφορές, να διακρίνεις ιδιαίτερα γνωρίσματα.

Και το λες εσύ, που την προηγούμενη Κυριακή, καλούσες τον κόσμο να προσέλθει στις κάλπες, να μην πάει στις παραλίες, να μην αφήσει τους άλλους να αποφασίσουν για την τύχη του;

Δηλαδή, τι εννοούσες; Να έρθουν όλοι στις κάλπες, για να ψηφίσουν αυτόν που ψήφισες κι εσύ;

Και αφού δεν το κάνανε, αφού δεν έχουν μάτια να δουν πού είναι το καλύτερο για τον τόπο, τώρα τους αφήνεις να πάνε να… βγάλουν τα μάτια τους;

Για να έχεις μετά εσύ κάθε δικαίωμα να γκρινιάζεις και να βρίζεις που ο τόπος δεν πάει μπροστά;

Δεν είναι όμως έτσι, φίλοι μου.

Καλώς ή κακώς ο εκλογικός νόμος επιβάλλει την αναμέτρηση των δύο επικρατέστερων σε δεύτερο γύρο.

Θα μπορούσε να αφήσει την ευθύνη στο δημοτικό συμβούλιο, το οποίο θα ήταν υποχρεωμένο να προχωρά σε συνεργασίες για κάθε θέμα, προκειμένου να παρθεί η παραμικρή απόφαση.

Τότε όμως τα δημοτικά συμβούλια θα έμοιαζαν με τα συνδικαλιστικά σωματεία, στα οποία, όσοι έχουν σχετική πείρα, ξέρουν πολύ καλά πώς επιτυγχάνουν οι ισορροπίες.

Και να σκεφθείτε ότι εκείνα αποφασίζουν για εκδηλώσεις και απεργίες, όχι για έργα, αναθέσεις και προσλήψεις.

Το άλλο πουλάκι:

Δεύτερη Κυριακή, λοιπόν.

Και είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο.

Δεν είναι ίδιοι, δεν είναι όμοιοι, για τον απλούστατο λόγο ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι ίδιοι, πόσο μάλλον δυο «συνδυασμοί» ανθρώπων.

Διότι, μη ξεχνάμε, εκτός από δήμαρχο, επιλέγουμε και μια ομάδα ανθρώπων που θα είναι στο τιμόνι του δήμου τα επόμενα πέντε χρόνια.

Άρα έχουμε ένα σωρό κριτήρια στη διάθεσή μας και δικαιολογίες δεν υπάρχουν.

Το μόνο δύσκολο σημείο είναι ότι η μία ομάδα δοκιμάστηκε, επί τρία και κάτι χρόνια, ενώ η άλλη -ως ομάδα, όχι ως επικεφαλής- δεν έχει σχετική εμπειρία.

Αυτό όμως ίσως και να διευκολύνει κάποιους, αφού ένα ακόμη κριτήριο είναι το αν είδαν έργο ή όχι, αν είναι ευχαριστημένοι από τη διοίκηση του δήμου ή όχι και επιθυμούν κάποια αλλαγή.

Γι’ αυτά δεν μπορούμε να σας πούμε περισσότερα, ο καθένας κρίνει με τα δικά του μάτια (πολλά είπαμε σήμερα για μάτια) και τις δικές του απαιτήσεις.

Εξάλλου, δεν έχουμε όλοι τα ίδια μάτια (να τα, πάλι). Άλλος βλέπει τα τεκταινόμενα στο δήμο από το σπίτι του και τη γειτονιά του. Άλλος μέσα από τη δουλειά του. Άλλος από το χωριό στο οποίο μένει, από το σχολείο στο οποίο πηγαίνει το παιδί του, από τον σύλλογο στον οποίο δραστηριοποιείται ή από τον κάδο απορριμμάτων που έχει στη γειτονιά του.

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να υποδείξει στους άλλους τα καλά ή τα κακά ενός δήμου και μιας δημοτικής αρχής. Ο κάθε δημότης (οφείλει να) κρίνει με βάση τις δικές του εμπειρίες αλλά και τις προσδοκίες.

Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να παίξουμε όλοι το εκλογικό παιχνίδι σωστά και όχι να κρίνουμε με βάση προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, κομματικές «φιλίες» ή έχθρες, ιδεολογικά στερεότυπα και προκαταλήψεις.

Στο κάτω κάτω, έχουμε και τις ευρωεκλογές για να βγάλουμε το μεράκι μας, όσοι θεωρούν ότι οι ευρωεκλογές προσφέρονται για κάτι τέτοιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αλήθεια, γι’ αυτές δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου.

Θεωρήσαμε πως, τουλάχιστον για τους ψηφοφόρους της περιφέρειάς μας και ειδικότερα της Δράμας, το θέμα είναι λυμένο.

Αν δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που να τους αναγκάζει να κάνουν άλλη επιλογή, υπάρχει ο «δικός μας άνθρωπος», ο οποίος έχει τα προσόντα να εκπροσωπήσει την περιοχή, αν όχι καλύτερα, τουλάχιστον εξίσου καλά με οποιονδήποτε άλλο.

Τι ιδιαίτερους λόγους όμως μπορεί να επικαλεστεί κάποιος;

Ο «δικός μας άνθρωπος» κατεβαίνει με ένα κόμμα, που αν μη τι άλλο, είναι από τα πλέον φιλοευρωπαϊκά, με την έννοια ότι έχει ξεκαθαρίσει από πολύ νωρίς πως η θέση της χώρας μας είναι στο ευρωπαϊκό περιβάλλον από το οποίο, με κατάλληλες πολιτικές και άξιους ανθρώπους, μπορούμε να ευνοηθούμε πολύ.

Τώρα, αν μπούμε στη λογική να ψηφίσουμε για να πέσει η κυβέρνηση ή να στηριχθεί η κυβέρνηση, για να τιμωρήσουμε τον Βενιζέλο ή να ενισχύσουμε το ΠΑΣΟΚ, για να πούμε «όχι» στην Ευρώπη ή να ευχαριστήσουμε τη Μέρκελ, είμαστε  σε λάθος δρόμο.

Θα έρθει η ώρα και γι’ αυτά. Προς το παρόν ένα πράγμα ας σκεφτούμε σοβαρά, όλοι όσοι είμαστε υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της ισότητας των φύλων, των εργατικών κεκτημένων, τον σεβασμό της διαφορετικότητας, την ελευθερία έκφρασης κ.λπ.

Πουθενά στον κόσμο όλα αυτά δεν υφίστανται και δεν γίνονται σεβαστά στο βαθμό που συμβαίνει στην Ευρώπη.

Μπορεί όχι στο βαθμό που θα θέλαμε εμείς, όμως γι’ αυτό –και γι’ αυτό- γίνονται οι ευρωεκλογές!

Καλό βόλι.

Ψήφος, όχι αστεία!

140522 ΠΡΟΠΟΤΖΗΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Καλά τους κάνουν.

Όλοι αυτοί που κοροϊδεύουν τις δημοσκοπήσεις κάνουν πολύ καλά, διότι έτσι μπερδεύεται η τράπουλα και το παιχνίδι γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Βεβαίως χάνεται ένα πολύτιμο εργαλείο, όμως τι μας νοιάζει, άλλοι το χρησιμοποιούν, όχι εμείς.

Είδατε τι έγινε με τα exit polls;

Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ήταν οι ηττημένοι των εκλογών και αυτό εμάς μας χαροποίησε ιδιαίτερα για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι αποδείχθηκε περίτρανα πως οι δημοσκοπήσεις δεν είναι κατευθυνόμενες από τα «μνημονιακά μέσα», όπως (θέλουν να) πιστεύουν κάποιοι. Για να το καταλάβουμε αυτό θα πρέπει να δούμε λίγο την κατάσταση ανεστραμμένη. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν τα exit polls έκαναν το ίδιο σφάλμα δείχνοντας όμως ανεβασμένους τους κυβερνητικούς υποψήφιους;

Φαντάζεστε ας πούμε να έδιναν επτά μονάδες πάνω απ’ ό,τι έπιασε τον κύριο Σγουρό; Το άλλο πρωί θα «έπεφτε η κυβέρνηση».

Ποιος θα άκουγε τότε όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι οι δημοσκοπικές μετρήσεις γίνονται έτσι ώστε τα αποτελέσματα να κατευθύνουν την κοινή γνώμη όπου θέλουν κάποιοι.

Προσοχή, όμως!

Διότι τώρα κινδυνεύουν να πέσουν στο ίδιο σφάλμα και όσοι μέχρι προχθές βρισκόταν στην άλλη πλευρά.

«Και ποιος μου λέει εμένα ότι αυτοί δεν είδαν πώς πάει ο ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισαν να ποντάρουν επάνω του;» ρώτησε ένας καχύποπτος.

Και ξέρετε τι υποστήριξε κάποιος άλλος; Πως πίσω από αυτό το σφάλμα των exit polls υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο, το εξής:

Οι ξένες εφημερίδες, στηριζόμενες στα αποτελέσματα που έδωσαν τα exit polls, έγραψαν για μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές.

Ε, αυτό το βλέπουν κάποιες δικές μας, το αναπαράγουν για ένα διάστημα μέχρι να «διορθωθούν» τα λάθη, κι έτσι διαμορφώνεται η κοινή γνώμη.

Κάποιος άλλος είπε ότι «πληροφορίες για το αποτέλεσμα, των exit polls κυκλοφορούσαν στην Αθήνα από πολύ νωρίς και αυτό διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα».

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ ίσως έχει δίκιο.

Πάντοτε κυκλοφορούν τέτοιες «φήμες», είτε στηριγμένες σε κάποιες δημοσκοπήσεις, είτε βασισμένες στο ένστικτο ή την επιθυμία κάποιων εμπειριών στις εκλογικές μάχες.

Αυτό που «πάμε καλά», όμως, γιατί μπορεί να ενισχύσει αυτούς που «πάνε καλά κι όχι τους άλλους που «δεν πάνε καλά», οι οποίοι θα κινητοποιηθούν εντός της ημέρας και θα ξεσηκώσουν και κάποιοι από τις καφετέριες και τις παραλίες να ψηφίσουν;

Αλήθεια, πόσο μας αρέσουν εμάς τους Έλληνες οι συνωμοσίες!

Τις περισσότερες φορές όμως η πραγματικότητα είναι πιο απλή, είναι αυτή που φαίνεται κι όχι αυτή που έχουμε εμείς στο μυαλό μας.

Διότι κι εμείς δεν είμαστε αθώοι. Συνήθως χρησιμοποιούμε τις συνωμοσίες ως εύκολες λύσεις, προκειμένου να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας και να ρίξουμε τις ευθύνες σε άλλους.

Είναι πολύ βολικό να υποστηρίζεις πως, όταν δε «τραβάει» η παράταξη, φταίνε κάποιοι άλλοι που «στήνουν» δημοσκοπήσεις, τον παραπλανούν τους ψηφοφόρους, που δεν προβάλλουν τις θέσεις και τα πρόσωπα του ψηφοδελτίου.

Το πιο απίθανο όμως είναι οι ψηφοφόροι να είδαν τις θέσεις και τα πρόσωπα και να έστρεψαν αλλού την προσοχή τους, γεγονός που αποτυπώθηκε και στις δημοσκοπήσεις.

Εξάλλου, όπως πολύ σωστά ισχυρίστηκε ένας εκπρόσωπος δημοσκοπικής εταιρίας, τα eixt polls δεν πραγματοποιούνται για να μάθουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, αυτό έτσι κι αλλιώς θα γίνει γνωστό.

Τα exit polls έχουν στόχο να διερευνήσουν ένα σωρό στοιχεία γύρω από το «προφίλ» των ψηφοφόρων.

Ποιες κοινωνικές, ηλικιακές ή άλλες ομάδες προτιμούν το κάθε ψηφοδέλτιο, τι περιμένουν από την εκλογική τους συμπεριφορά και ένα σωρό άλλα πολύτιμα για τα κόμματα και τις παρατάξεις στοιχεία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και για τους βιαστικούς;

Ε, γι αυτούς υπάρχει άλλος τρόπος, ο οποίος εφαρμόζεται σε πολλές χώρες, όχι όμως στη δική μας.

Σε κάποια επιλεγμένα εκλογικά τμήματα οι κάλπες κλείνουν πιο νωρίς από τις υπόλοιπες, ώστε να γίνει η καταμέτρηση μέχρι να ολοκληρωθεί η εκλογική διαδικασία.

Έτσι μπορούν και δίνουν «προγνωστικά» για την εικόνα των εκλογικών αποτελεσμάτων με ελάχιστα ποσοστά σφάλματος.

Βασίζονται δηλαδή σ αυτό που πραγματικά ψήφισαν οι πολίτες και όχι, σε ό,τι δήλωσαν έξω, στις δημοσκοπικές εταιρίες.

Στις οποίες, συμειωτέον οι πολίτες προσέρχονται αυτοβούλως και αυτό είναι ένα στοιχείο που αλλοιώνει το δείγμα, όπως δηλαδή συμβαίνει και στις δημοσκοπήσεις που κάνουν διάφορες σελίδες στο διαδίκτυο. Αυτός που απαντά έχει συνήθως έναν ισχυρό λόγο να το κάνει, ενώ ο άλλος, ο αδιάφορος, το προσπερνά.

Θα μου πείτε αυτά δεν τα ξέρουν οι κυρίες εταιρίες που κάνουν τα exit polls; Τώρα πιο συνειδητοποιούν αυτό; Τι σόι επιστημονικές είναι. Έτσι, μπακαλίστικα, να σου βγάλω κι εγώ ένα σωρό «προγνωστικά».

Τι να πω;

Φαίνεται πως κι αυτές τώρα μαθαίνουν, από τα λάθη τους, όπως όλοι μας. Ας ελπίσουμε πως στο μέλλον θα μειώσουν τις πιθανότητες σφάλματος.

Ως τότε, εκείνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να κρατάμε μικρό καλάθι και να τα βάζουμε την επιστημονική τους αξιοπιστία κι όχι με την «ηθική τους».

Μπλοφάραμε!

140521 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πώς ψηφίσαμε στις εκλογές της Κυριακής;

Είναι αλήθεια ότι οι δημοτικές εκλογές δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για εξαγωγή γενικότερων πολιτικών συμπερασμάτων.

Ούτε είναι στην πρόθεσή μας κάτι τέτοιο, αφού –υποτίθεται πώς- ψηφίσαμε με «αυτοδιοικητικά κριτήρια».

Έτσι, θα σας προτείνω να δούμε το θέμα από την άλλη σκοπιά, με βάση αυτό που η ψυχολογία ονομάζει ενσυναίσθηση.

Πώς είδαν, άραγε, τα αποτελέσματα όλοι όσοι προσπάθησαν να θέσουν στις εκλογές της Κυριακής διλήμματα γενικότερης πολιτικής;

Τι να σκέφτονται εκείνοι που κάλεσαν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν αντιμνημονιακά και να μη στηρίξουν όσους υποψήφιους συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση;

Τι να σκέφτονται εκείνοι που –όπως παλιά- θεώρησαν τις δημοτικές εκλογές μια καλή ευκαιρία για να κάνουν καταγραφή της δύναμής τους και να περιχαρακώσουν τους ψηφοφόρους τους, ώστε να τους έχουν έτοιμους σε κάθε χρήση;

Φαντάζομαι πως θα ψάχνουν να βρουν μια καλή δικαιολογία που οι ψηφοφόροι τούς γύρισαν την πλάτη.

Ωχ! Μου ξέφυγε. Χωρίς να θέλω κατέληξα σε ένα γενικότερο πολιτικό συμπέρασμα, με βάση τις δημοτικές εκλογές.

Είδατε τι κάνει η πολλή ενσυναίσθηση; Τώρα, αν πω ότι οι πολίτες ψήφισαν πρόσωπα και δημοτικές παρατάξεις κι όχι κόμματα και εθνικές πολιτικές θα είναι από δική μου εκτίμηση ή θα προέρχεται από την ενσυναίσθηση και την προσπάθεια να αιτιολογήσουμε το… κακό αποτέλεσμα;

Καλύτερα να αλλάξουμε γήπεδο.

Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα να αντικατοπτρίζουν  κάπως –κάπως, έτσι;- τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, θα ήταν καλύτερα να ρίξουμε μια ματιά στις περιφερειακές εκλογές.

Ξέχασα να πω πως αναφερόμαστε αποκλειστικά στο νομό Δράμας κι όχι σε άλλους δήμους ή άλλους νομούς, αφού δεν έχουμε συγκριτικά στοιχεία για εκεί.

Ενώ εδώ κάτι κάνουμε.

Το άλλο πουλάκι:

Ας δούμε, λοιπόν, τα στοιχεία.

Φυσικά, δεν έχει κανένα νόημα να συγκρίνουμε τα προχθεσινά αποτελέσματα με εκείνα των προηγούμενων περιφερειακών εκλογών του 2010.

Για να είμαστε στοιχειωδώς κοντά στην πραγματικότητα, θα πρέπει να λάβουμε ως μέτρο σύγκρισης τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του 2012.

Βεβαίως θα συμβουλευτούμε και τις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές, γιατί αλλιώς θα πέσουμε πολύ έξω. Πρώτα πρώτα βλέποντας το πόσοι ψήφισαν και πόσα ψηφοδέλτια ήταν έγκυρα. Αν συγκρίνουμε τα προχθεσινά αποτελέσματα μόνο με τις βουλευτικές εκλογές θα μείνουμε έκπληκτοι.

Μάιος 2014: Γραμμένοι 118.241, ψήφισαν 68.152, άκυρα 3.141, λευκά 3.308, έγκυρα 61.703.

Ιούνιος 2012: Γραμμένοι 118.626, ψήφισαν 66.031, άκυρα 422, λευκά 287 έγκυρα 65.322.

Είδατε; Αμέσως μπορεί να πει κανείς ότι η αποχή στις βουλευτικές ήταν μεγαλύτερη, και ότι τότε δεν υπήρχαν τόσα πολλά άκυρα και λευκά.

Δείτε όμως και τις περιφερειακές εκλογές του 2010.

Γραμμένοι 117.879, ψήφισαν 72.563, άκυρα 4.421, λευκά 3.524, έγκυρα 64.618.

Δηλαδή τα άκυρα και τα λευκά ήταν περίπου 1,5% περισσότερα τότε (από 10,94% των ψηφισάντων έπεσαν στο 9,46% φέτος).

Ελάτε, λοιπόν, να δούμε ενδεικτικά κάποια αποτελέσματα και να τα συγκρίνουμε. Ο καθένας μας μετά ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Η «Περιφερειακή Αναγέννηση» είχε πάρει το 2010 ποσοστό 41,45%, ενώ τώρα έπιασε το 27,61%.

Η «Κοινωνική Συμμαχία» από το 40,19% του 2010, έφτασε στο 27,39%. Είπαμε όμως πως θα θυμόμαστε και τις βουλευτικές του 2012, όπου στο νομό μας η Νέα Δημοκρατία πήρε 35,81% και το ΠΑΣΟΚ 17,43%.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Παρακάτω έχει ενδιαφέρον.

ΤΟ ΚΚΕ είχε πάρει στις βουλευτικές 2,23% ενώ η «Λαϊκή Συσπείρωση» έφτασε στο 6,45%. Επιτυχία θα πει κανείς. Αν όμως σκεφτούμε ότι το 2010 η παράταξη είχε πιάσει 8,66% τότε ίσως απογοητευτούμε.

Αντίθετα το 13,74% που πήρε προχθές η «Ριζοσπαστική Αυτοδιοίκηση», ίσως φαίνεται τεράστιο μπροστά στο 4,61% που είχε η αντίστοιχη παράταξη στις περιφερειακές εκλογές του 2010, όμως είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ όλο να θα ρίχνουν κάποιες ματιές στο 17,45% που πήρε το κόμμα στις βουλευτικές εκλογές.

Βλέπετε; Τα αποτελέσματα προσφέρονται για ποικίλους τρόπους αναλύσεων και εξαγωγής συμπερασμάτων.

Αν λάβουμε υπόψη μας πως στις βουλευτικές εκλογές υπήρχαν κι ένα σωρό άλλα κόμματα, ή ότι το 2010 δεν υπήρχε η παράταξη των ΑΝΕΛ η οποία πήρε προχθές ένα 10,45% (λίγο πιο πάνω από το 10,05% που είχε πάρει το κόμμα στις βουλευτικές), τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο.

Η ουσία είναι μία. Δεν μπορούμε να βγάλουμε έτσι άκρη. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως οι πολίτες ψήφισαν με δικά τους κριτήρια και δεν θέλησαν με την ψήφο τους να κάνουν υπαινιγμούς για τις κεντρικές πολιτικές ή να στείλουν μηνύματα προς την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, όπως τους προέτρεπαν σχεδόν όλοι.

Θα το κάνουν στις εκλογές της Κυριακής;

Κοντός ψαλμός αλληλούια!

Συμπεράσματα για (τα) κλάματα!