120920 ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Περισσότερη «επανάσταση»!

Συνάντησα κάποιον φίλο και μου εξέφρασε τα παράπονά του για τα σχόλια που κάνουμε, ειδικά για το κείμενο με το οποίο ανοίξαμε τη σεζόν.

«Πολύ υποτονικά», ήταν η φράση με την οποία τα περιέγραψε.

«Τι εννοείς»; τον ρώτησα, για να πάρω μια απάντηση που, λίγο πολύ, την περίμενα: «Εδώ ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια μας και συ μας λες να κάνουμε παρέες, εκδηλώσεις και να δραστηριοποιηθούμε μέσα από συλλόγους;»

«Και τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή; Προχθές είχε μια απεργία και συμμετείχαν πέντε άνθρωποι. Την προηγούμενη μια διαμαρτυρία στο διοικητήριο και συμμετείχαν άλλοι τόσοι. Να κάθομαι και να λέω πως πρέπει να γίνει επανάσταση ενάντια στα μέτρα, την Τρόικα και την κυβέρνηση που τους υποστηρίζει;»

Ξεκίνησε έτσι μια κουβέντα με μεγάλο ενδιαφέρον, όπου ο καθένας μας υποστήριξε τι νομίζει ότι πρέπει ή μπορεί να γίνει, ώστε να αλλάξει η κατάσταση.

Ο φίλος υποστήριξε, και με το δίκιο του, πως όλοι αυτοί που μας οδήγησαν εδώ πρέπει να φύγουν, πρέπει ο λαός να τους διώξει.

Στην ερώτηση «γιατί δεν το κάνει», απάντησε πως δεν ήρθε ακόμη η ώρα, αν όμως συνεχιστεί το κακό, δεν μπορεί, κάποια στιγμή το καζάνι που βράζει θα τιναχτεί.

«Τότε», του είπαμε, «εμάς, ως λαϊκό κίνημα, μας συμφέρουν τα μέτρα του μνημονίου. Διότι, όσο χειροτερεύουν τα μέτρα, τόσο περισσότερες ελπίδες υπάρχουν για μια λαϊκή εξέγερση. Αν σταματήσουν εδώ, τότε απλώς την πατήσαμε και δεν κάναμε τίποτε».

Ο φίλος κατάλαβε την αντίφαση, η οποία άλλωστε ήταν και μια άποψη των παλιών κομμουνιστών, πως οι προλετάριοι θα συνειδητοποιήσουν την κατάσταση μέσα από την εξαθλίωση και τότε μπορεί να ξεσηκωθούν.

Το άλλο πουλάκι:

Μιλήσαμε και για την «ουτοπία».

Είπαμε πως αν και είναι εξίσου απίθανο να συμβούν αυτό που λέμε εμείς και αυτό που θα ήθελε εκείνος, ωστόσο η δική μας «ουτοπία» είναι προτιμότερη.

Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως μπορεί όλοι να εύχονται για μια εξέγερση που θα «διώξει όσους μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι», ποτέ όμως δεν είμαστε σίγουροι προς τα πού θα οδηγήσει μια εξέγερση. Δείτε ποιους έφεραν στο προσκήνιο οι «πλατείες» και δείτε πώς κατάντησαν διάφορες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, για τις οποίες πολλοί καμάρωναν.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως αυτό που προτείνουμε εμείς η δική μας «ουτοπία» μπορεί να επιτευχθεί και σταδιακά, με μικρά βήματα, με μικρές «νίκες».

Τι είναι όμως αυτό που λέμε εμείς και που, όπως φαίνεται, δεν μπορέσαμε να το κάνουμε κατανοητό για όλους;

Λέμε μια πολύ παλιά αλήθεια. Πως ο κόσμος αλλάζει αν αλλάξουμε όλοι μας, έστω και λίγο.

Να σας το μεταφέρω όπως προσπαθήσαμε να το εξηγήσουμε στον φίλο μέσα από τη συζήτηση.

Πρώτα πρώτα του εξηγήσαμε πως εντάσσουμε τους εαυτούς μας στη γενιά της ήττας. Στη νέα γενιά της νέας ήττας.

Δηλαδή πως πιστεύουμε ότι όλοι εμείς που αγωνιστήκαμε για έναν καλύτερο κόσμο, άλλοι μέσα από κόμματα, άλλοι μέσα από τον συνδικαλισμό, άλλοι από διάφορους κοινωνικούς ή πολιτικούς φορείς, απλώς… χάσαμε!

Αυτό, όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο περισσότερα έχουμε να κερδίσουμε.

Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα που… χάσαμε;

Δύο πράγματα: Πρώτα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε φρασεολογία, επιχειρήματα αλλά και πρακτικές της δεκαετίας του ‘70. Έπειτα πρέπει να προσπαθήσουμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μεγάλη κουβέντα!

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην «ουτοπία».

Είπαμε, λοιπόν, στον φίλο πως πάψαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Τώρα βλέπουμε ότι έχει περισσότερο νόημα να προσπαθούμε απλώς να αλλάξουμε τον κόσμο ΜΑΣ.

Μέχρι εκεί, δηλαδή, που φτάνουν τα όρια της καθημερινότητάς μας. Πώς θα τον αλλάξουμε και πόσο; Πολύ δύσκολα και, πιθανότατα, καθόλου.

Διότι, πολύ απλά, προσπαθώντας να κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τη δουλειά μας, παίζοντας όσο καλύτερα τον ρόλο μας στην κοινωνία, βελτιώνοντας απλά, μικρά πράγματα στην ζωή της κάθε μέρας, θα συνεχίσουμε πάντα να παλεύουμε με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας, άλλοτε καταφέρνοντας κάτι μικρό και άλλοτε ξαναγυρνώντας εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Καταλαβαίνετε όμως τώρα γιατί μια τέτοια «ουτοπία» είναι προτιμότερη από την άλλη της εξέγερσης;

Κατ’ αρχάς σίγουρα στοχεύει προς κάτι θετικό κι όχι κάτι που, στο δρόμο, μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτικό.

Άσε το άλλο. Η βελτίωση της καθημερινότητας μπορεί και να σου επιβληθεί. Δηλαδή το να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένοι φορολογούμενοι ή πιο σωστοί οδηγοί, πιο ευαίσθητοι με το περιβάλλον ή πιο συνεπείς στην εργασία μας, ακόμη και καλύτεροι γονείς, είναι πράγματα που μπορεί και να μας τα φορέσουν σαν κουστούμι.

Ενώ το να μας κάνει σωστούς «επαναστάτες», ούτε ο Λαζόπουλος το έχει καταφέρει!

Διάλογος!