130214 ΑΝΑΡΧΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εικοσάχρονοι «τρομοκράτες».

Υπάρχει ένα θέμα ουσίας και ένα θέμα τυπικό ή διαδικαστικό.

Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Πρώτα το… διαδικαστικό.

Για να φτάσεις είκοσι χρονών να έχεις ένα ολόκληρο οπλοστάσιο και να διατηρείς ένα δίκτυο από κρησφύγετα, «γιάφκες», σημαίνει πως μ’ αυτή τη δουλειά ασχολείσαι από δεκαπέντε χρονών.

Σημαίνει επίσης πως πίσω σου ή, καλύτερα, εμπρός σου, υπάρχουν άλλοι πιο έμπειροι, μπασμένοι χρόνια στη δουλειά, που ξέρουν τα κόλπα κι έχουν διασυνδέσεις.

Άκουγα σε μια συζήτηση πως είναι, λέει, πολύ εύκολο να προμηθευτείς ένα καλάζνικοφ. Συμφωνούσαν όλοι και έδιναν την εντύπωση ότι υπάρχει μια πιάτσα, όπου πας, συναντάς διάφορους εμπόρους όπλων και παζαρεύεις αυτό που θέλεις να αγοράσεις.

Λεφτά υπάρχουν!

Ήξερα ότι κάτι τέτοιο γίνεται με τα ναρκωτικά! Καταλαβαίνω επίσης ότι, για λόγους τακτικής, η αστυνομία δεν μπορεί να πιάνει το κάθε βαποράκι, που είναι και πιθανός χρήστης, αλλά (υποτίθεται ότι) κυνηγάει τους μεγάλους εμπόρους.

Είναι όμως το ίδιο με τα όπλα!

Δηλαδή μπορούν εικοσάχρονα παιδιά να προμηθεύονται ολόκληρο οπλοστάσιο και η αστυνομία δεν μπορεί να βρει ποιοι διακινούν αυτά τα όπλα!

Θεωρώ ότι από μόνο του είναι ένα τεράστιο θέμα για τον ίδιο τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Και μη μου πείτε πως όλη η διακίνηση γίνεται μέσω Κρήτης, όπου  υπάρχει ένα άλλο κράτος, και πως αρκεί να πάει κανείς για διακοπές στα Χανιά και να γυρίσει με τις βαλίτσες γεμάτες καλάζνικοφ.

Ας αφήσουμε όμως το διαδικαστικό, όπως το ονομάσαμε, θέμα κι ας έρθουμε στο άλλο, το πιο ουσιαστικό.

Πώς γίνεται δεκαπεντάχρονα, άντε και εικοσάχρονα παιδιά να έχουν τόση έχθρα για κάτι –τι ακριβώς, θα το δούμε στη συνέχεια- ώστε να παίρνουν τα όπλα και να βγαίνουν στο κλαρί;

Το άλλο πουλάκι:

Γίνονται «αναρχικοί».

Δηλαδή;

Την ώρα που οι συμμαθητές τους πηγαίνουν στο σχολείο ή το φροντιστήριο, την ώρα που όλα (λέμε, τώρα) τα παιδιά της ηλικίας τους διαβάζουν τα μαθήματά τους, αυτοί διαβάζουν Μπακούνιν και τον Τσελεμεντέ του Αναρχικού;

Αντί για ιστορία δέσμης μαθαίνουν την ιστορία των αναρχοσυνδικαλισμού και των Διεθνών Ταξιαρχιών;

Αφήστε πάλι τα εργαστήρια! Κατασκευή εκρηκτικού μηχανισμού και «λύση-αρμολόγηση» Καλάζνικοφ.

Μοιραία γεννιέται το ερώτημα: ποιος τους έκανε έτσι; Ποιος τους φούσκωσε τα μυαλά. Ποιος απενοχοποίησε στα μάτια τους τη χρήση βίας; Ποιος τους είπε ότι με τα Καλάζνικοφ θα οδηγηθούμε στην αταξική κοινωνία;

Κάποτε, στα νιάτα μας, μας προβλημάτιζε η «ψυχολογία του βασανιστή». Λέγαμε πως είναι δυνατόν να φιλάει κάποιος το πρωί τα παιδιά του και να πηγαίνει να βασανίσει ανθρώπους, μητέρες, μικρά παιδιά!

Ποτέ δεν σκεφτήκαμε την ψυχολογία του αναρχικού.

Φιλάει τη μητέρα του ή το κορίτσι του και πάει να βάλει μια βόμβα σε εμπορικό κέντρο ή παίρνει το όπλο να αφαιρέσει ζωές.

Τι είναι αυτό που οδηγεί τα παιδιά σε τέτοιες «λύσεις»;

Κάποιοι θα πούνε η κοινωνία των μεγάλων. Η αδικία που βλέπουν γύρω τους. Η οικονομική κρίση. Η ανεργία των γονιών τους. Το μέλλον τους που διαγράφεται δύσκολο…

Συμφωνώ πως όλα αυτά μπορούν  να σε κάνουν ανήσυχο ή κοινωνικά ευαίσθητο. Μπορούν να σε οδηγήσουν σε έναν αγώνα για καλύτερο κόσμο.

Όμως αυτό από το να σου οπλίσουν δολοφονικά το χέρι έχει τεράστια διαφορά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άκουσα κάτι ενδιαφέρον.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος σε μια συζήτηση είπε το εξής: Πάντα το θύμα της βίας θα πιστεύει ότι η βία που δέχεται είναι άδικη. Και πάντα ο θύτης θα είναι βέβαιος ότι ασκεί δίκαιη, άρα νόμιμη βία. Επομένως δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να «πείσουμε» με την καταστολή τον δεύτερο, πως η βία είναι κακό πράγμα.

Σωστό! Το να προσπαθήσεις να πείσεις αυτόν που καταφεύγει στη βία πως έχει άδικο είναι ματαιοπονία.

Το ζήτημα είναι να πειστούμε, ως κοινωνία, πως η βία δεν πρέπει να είναι μέσα στις δυνατές επιλογές μας, όταν διαφωνούμε για κάτι ή όταν επιχειρούμε μια αλλαγή.

Αυτό είναι το ζητούμενο. Πώς θα αφαιρέσεις από τη φαρέτρα του άλλου αυτή την εναλλακτική λύση, που, πολλές φορές, δεν είναι και εναλλακτική αλλά η πρώτη που του περνάει από το μυαλό;

Κι εδώ η κοινωνία μπορεί να κάνει πολλά. Που, δυστυχώς, δεν τα έχει κάνει και τώρα κλαίει για τα παιδιά της.

Κύριο αίτιο, το έχουμε ξαναπεί, είναι η ατιμωρησία. Ξέρετε τι ειπώθηκε στην ίδια συζήτηση; «Κι εμείς στα χρόνια μας κάναμε κατάληψη, ξέραμε όμως ότι θα πάρουμε τις απουσίες, θα πάρουμε αποβολές και ίσως χάσουμε τη χρονιά».

Να ένα απλό παράδειγμα που δείχνει πού βρίσκεται το λάθος.

Όπως τόσα άλλα πράγματα που αντιγράψαμε στραβά, έτσι μεταφράσαμε στη χώρα μας την «αντιαυταρχική αγωγή» ως αγωγή χωρίς όρια και κανόνες. Κυρίως χωρίς καμιά συνέπεια για τις πράξεις των παιδιών.

Ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος…

Πυρ κατά βούληση!