131009 ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Παντού τα ίδια.

Πράγματα και καταστάσεις που είχαν στηθεί σε λάθος βάσεις, και που επί χρόνια δεν απασχολούσαν κανέναν, έρχονται να «διορθωθούν» με λάθος, επίσης, τρόπο.

Κι έτσι πάμε από το ένα άκρο στο άλλο.

Το πρόβλημα είναι ότι και τότε, στα «καλά χρόνια», βολεύονταν κάποιοι ελέω γνωριμιών, κομματικών προελεύσεων, ή άλλων «μέσων», και σήμερα, στον καιρό της κρίσης, πάλι βρέχει περικοπές και απολύσεις επί δικαίων και αδίκων, όμως αυτοί κρατάνε ομπρέλα.

Συμβαίνουν που συμβαίνουν όλα αυτά, θα ήταν ίσως μια ευκαιρία να ισιάξουν κάποια στραβά, να διορθωθούν ορισμένα λάθη και να αρθούν οι αδικίες του παρελθόντος.

Και όμως τίποτε από τα παραπάνω, καμιά βελτίωση δεν επέρχεται.

Θα τολμήσω να πω πως μερίδιο της ευθύνης έχουν και πάλι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες που τους εκπροσωπούν.

Αρνούμενοι να δουν την κατάσταση κατάματα, αρνούμενοι να «συνεργαστούν» με οποιοδήποτε μέτρο, αφήνουν μια ανίκανη κυβέρνηση να κάνει παιχνίδι μόνη της, με αποτέλεσμα νέες, χειρότερες αδικίες.

Θυμίζω πως η συνεργασία στον τρόπο εφαρμογής ενός αναγκαστικού μέτρου, ενός μέτρου που πρέπει να παρθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν είναι προδοσία.

Πολλοί πατριώτες, που είχαν κάποιες άκρες, που περνούσε ο λόγος τους, φρόντιζαν ώστε τα αντίποινα των κατακτητών να μην πλήττουν συγκεκριμένες οικογένειες αποκλειστικά και προσπαθούσαν να γλιτώσουν, ακόμη και από το εκτελεστικό απόσπασμα, όσους μπορούσαν.

Σήμερα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων (προσέξτε- ακόμα κι εκείνοι που, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις συμφωνούν με τη  λήψη κάποιων μέτρων) αρνούνται οποιαδήποτε συμμετοχή και συζήτηση, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις να λαμβάνονται αποκλειστικά από μανδαρίνους των υπουργείων και ένα σκληρό μέτρο να μετατρέπεται ταυτοχρόνως και σε άδικο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά.

Διότι σήμερα λήγει η προθεσμία εντός της οποίας οφείλουν τα ΑΕΙ να στείλουν στο υπουργείο Παιδείας ονομαστικές καταστάσεις για τη διαθεσιμότητα συνολικά 1343 διοικητικών υπαλλήλων.

Ας πούμε ότι δεν θα το κάνει κανείς, με κίνδυνο οι πρυτάνεις και οι προϊστάμενοι των αρμόδιων διοικητικών υπηρεσιών να διωχθούν για παράβαση καθήκοντος.

Είναι όμως αυτή η «ηρωική» στάση η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος;

Το άλλο πουλάκι:

Σοβαρό το ερώτημα.

Αν πρόκειται η άρνηση συνεργασίας να αποτρέψει τη διαθεσιμότητα έχει καλώς. (Κρατείστε το αυτό, γιατί θα το δούμε στη συνέχεια).

Αν όμως το μόνο που θα καταφέρει είναι οι ονομαστικοί κατάλογοι να συνταχθούν από το υπουργείο, τότε υπάρχει σφάλμα.

Ας δούμε όμως και κάποιες παραμέτρους του προβλήματος.

Από τους 6.171 διοικητικούς υπαλλήλους, που υπηρετούν στα 22 Πανεπιστήμια της χώρας οι 4.232 έχουν μονιμοποιηθεί ως συμβασιούχοι Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ), χωρίς εννοείται, ΑΣΕΠ και χωρίς καμιά άλλη αξιολόγηση.

Το περίεργο είναι ότι οι συμβασιούχοι αυτοί διοικητικοί υπάλληλοι δεν είναι καν… διοικητικοί υπάλληλοι.

Ήταν (και είναι) ερευνητές, οι οποίοι εργάζονταν επί χρόνια στα πανεπιστήμια και οι πρόσληψή τους σε θέσεις διοικητικών υπαλλήλων ήταν ένα τέχνασμα που χρησιμοποιήθηκε από τα ιδρύματα για να μονιμοποιηθούν.

Όπως είναι φυσικό (ΧΑ!) ανάμεσα σ’ αυτούς υπήρχαν ερευνητές που είχαν «τρουπώσει», χάρη στις γνωριμίες τους με καθηγητές, χάρη σε συγγενικούς δεσμούς μ’ αυτούς ή χάρη στις κομματικές του περγαμηνές.

Δεν τα λέω εγώ, όλοι ξέρουμε ή έχουμε ακούσει ποιο καθεστώς επικρατεί στα πανεπιστήμια, χωρίς να γενικεύουμε, διότι πράγματι υπάρχουν και πολλοί άξιοι και εργατικοί ερευνητές που δεν έχουν ανάγκη κανένα μέσον για να κάνουν τη δουλειά τους.

Αν σας ενδιαφέρει και η ιστορία, να σας πω ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ερευνητές μετατράπηκαν σε διοικητικούς υπαλλήλους ΙΔΑΧ με προεδρικά διατάγματα επί υπουργίας Αν. Πεπονή, Βάσως Παπανδρέου και φυσικά, Πρ. Παυλόπουλου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θυμόσαστε το… «καλώς»;

Το θέμα, όπως έχουμε όλοι καταλάβει, είναι πολύ γενικότερο από τη διαθεσιμότητα κάποιων (πολλών) υπαλλήλων.

Υπάρχει μια αντίφαση που είναι η εξής. Όποιον να ρωτήσεις, θα σου πει πως στο δημόσιο υπάρχουν πολλοί υπάλληλοι, κάποιοι έχουν μπει καλύπτοντας πραγματικές ανάγκες και κάποιοι άλλοι είναι απλώς αργόσχολοι.

Αν όμως έρθει η στιγμή να φύγουν, να μεταταγούν ή να απολυθούν ορισμένοι, τότε αυτοί όλοι θεωρούνται απολύτως απαραίτητοι και ο όποιον να ρωτήσεις θα σου πει ότι είναι άδικο να απολυθούν.

Αν μπορούμε να τους πληρώνουμε όλους, ας το κάνουμε, εν γνώσει μας. Αν όμως όχι, τότε πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις. Διότι είναι άδικο να χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα και κάποιοι που «τρούπωσαν» στο δημόσιο να είναι μονίμως στο απυρόβλητο και να πληρώνονται με τους φόρους των πρώτων.

Είναι επίσης άδικο να τίθενται σε διαθεσιμότητα ή να απολύονται εκείνοι που εργάζονται σκληρά, όμως δεν έχουν κανένα ισχυρό μέσο πίεσης για να αποτρέψουν τις δυσμενείς γι’ αυτούς εξελίξεις.

Ας το ξεκαθαρίσουμε.

Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να χάνει τη δουλειά του. Η εργασία είναι δικαίωμα.

Σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι υποχρέωση του κράτους να την παρέχει με τη μορφή διορισμών αργόσχολων υπαλλήλων.

Όχι τυφλά χτυπήματα!