140626 ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Παίξανε σαν Έλληνες.

Η αλήθεια είναι ότι, όταν το είδα στην τηλεόραση, λίγο πριν από το ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «καλά, είναι ανάγκη»;

Επρόκειτο για συνέντευξη με κάποιον διεθνή μας, στην οθόνη ήταν η φωτογραφία του και από κάτω «σηκωμένη» μια δήλωσή του: Θα παίξουμε σαν Έλληνες.

Γιατί, ρε παιδιά; Αναρωτήθηκα απογοητευμένος.

Γιατί σαν Έλληνες; Παίξτε σαν… -δεν λέω Βραζιλιάνοι- παίξτε σαν Ολλανδοί, παίξτε σαν Γερμανοί. Είναι ανάγκη σαν Έλληνες;

Κι όμως, έγινε η ανατροπή. Όχι στο σκορ, αυτό είναι το λιγότερο. Έγινε η ανατροπή σε όσα σας λέγαμε προχθές για την εθνική μας ομάδα. Ότι παίζει το χειρότερο ποδόσφαιρο… Ότι μπαίνει στο γήπεδο χωρίς στόχους… Ότι το μόνο όπλο της είναι η πολυδιαφημιζόμενη «ελληνική ψυχή»…

Θα κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση για να εκφράσω ένα παράπονο.

Δεν είναι το ποδόσφαιρο το άθλημα στο οποίο διακρινόμαστε. Υπάρχουν άλλα αθλήματα, από το βόλεϊ και το πόλο, μέχρι το μπάσκετ, στα οποία οι εθνικές μας ομάδες τα πάνε πολύ καλύτερα και έχουν καταξιωθεί με μεγάλες επιτυχίες στο διεθνές στερέωμα.

Κι όμως, δεν έχουμε δει να γίνονται τέτοιες αναφορές, τόσα αφιερώματα στην πορεία και στους παίκτες εκείνων των εθνικών ομάδων.

Θα μου πείτε το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι του λαού. Είναι αυτό που μπορεί να το παίξει ο καθένας, δεν χρειάζεται ειδικές εγκαταστάσεις, έχει απλούς και εύκολα κατανοητούς κανόνες, «ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μας».

Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα ποτέ. Γιατί το ποδόσφαιρο ειδικά ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα;

Έχω μια ερμηνεία, που ασφαλώς είναι αυθαίρετη, όμως αιτιολογεί όχι μόνο την ψυχοσύνθεση του Έλληνα, αλλά και του Βραζιλιάνου και του Κολομβιανού και του κάθε πικραμένου γενικότερα. Θα σας την πω, γιατί, ειδικά στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, μοιάζει να επαληθεύεται.

Το ποδόσφαιρο έχει ανατροπές.

Για να καταλάβατε τι εννοώ, θα σας πω ότι στο βόλεϊ αποκλείεται να παίξεις καλύτερα από τον αντίπαλο και να ηττηθείς. Στο μπάσκετ συμβαίνει καμιά φορά να μην νικάει αυτός που έπαιξε καλύτερα, θα πρέπει όμως να υπάρξουν ειδικές συνθήκες. Ε, στο ποδόσφαιρο μπορεί ο άλλος να μονοπωλεί τις φάσεις και στο τέλος, από μια κουτουράδα, να χάσει.

Το άλλο πουλάκι:

Ή και να νικήσει!

Γι’ αυτό αναφέρθηκα στον προχθεσινό ιστορικό (πλέον) αγώνα της Εθνικής μας που οδήγησε στην πρόκριση στους 16 του παγκοσμίου κυπέλλου. Εμείς είχαμε τις φάσεις. Είχαμε την πρωτοβουλία σε όλο το παιχνίδι και όμως, ο κανονικός αγώνας τελείωσε χωρίς να προκριθούμε, όπως το αξίζαμε.

Ώσπου ήρθε μια ακόμη από τις ομορφιές αυτού του αθλήματος, ο… από μηχανής θεός, να δώσει τη «δίκαιη λύση», εκεί που όλα φαινόταν ότι είχαν τελειώσει.

Κι έγινε ανάσταση!

Αυτά, λοιπόν, τα στοιχεία του ποδοσφαίρου είναι που ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση κάθε πικραμένου, ο οποίος στηρίζεται περισσότερο στο παραμύθι και λιγότερο στην πραγματικότητα.

Γιατί αυτή δεν τον βολεύει καθόλου. Γιατί στο παραμύθι μπορεί να ελπίζει. Εκεί όλα γίνονται, κάθε απίθανη ανατροπή μπορεί να συμβεί και ο καλός, φτωχός πλην τίμιος ήρωας να δικαιωθεί στο τέλος.

Δεν είναι τυχαίο ότι, εκτός από το ποδόσφαιρο, στην ψυχοσύνθεσή μας ταιριάζουν και οι παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπου συμβαίνουν τέτοιες ανατροπές.

Και οι οποίες είναι φτιαγμένες με πολύ μεράκι, με αρκετό ταλέντο, αλλά με ελάχιστη δουλειά, στο πόδι, στοιχεία ακριβώς κι αυτά της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα.

Όλα αυτά τα διέθετε ο αγώνας της Τρίτης. Ο καλός ήρωας  που αγωνιζόταν απέναντι στους κακούς, η μοίρα που στην αρχή του φέρθηκε καλά, για να του κόψει αργότερα τα φτερά, οι «αδικίες» και οι ατυχίες που δεν άφηναν τις προσπάθειές του να ολοκληρωθούν και να δώσουν καρπούς και ο από μηχανής θεός που έφτασε την ύστατη ώρα για να τον λυτρώσει.

Δεν ξέρουμε πόσο μακριά θα φτάσει η ομάδα μας σ’ αυτό το μουντιάλ, με τον αγώνα της όμως ενάντια στην Ακτή Ελεφαντοστού έγραψε ήδη ιστορία και έδωσε το δικαίωμα να μιλάνε γι’ αυτήν οι επόμενες γενιές, όπως είδαμε πρόσφατα, στα αφιερώματα που έπαιξαν αυτό το διάστημα, να γίνεται με παλαιότερες στιγμές της εθνικής, πολύ πιο ασήμαντες από την πρόσφατη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τελικά έπαιξαν σαν Έλληνες.

Δεν λέω για τους δικούς μας παίκτες, για εκείνους της Ακτής Ελεφαντοστού λέω, οι οποίοι μπήκαν πράγματι στο γήπεδο χωρίς να ξέρουν τι θέλουν και πώς να το κατακτήσουν.

Δεν τους ξύπνησε ούτε και το γκολ που δέχτηκαν και τους οδηγούσε στον αποκλεισμό.

Με μισή ευκαιρία βρέθηκαν να παίρνουν το αποτέλεσμα που ήθελαν και, αν δεν συνέβαιναν όσα έγιναν στις καθυστερήσεις, θα ήταν αυτοί που θα μιλούσαν για μια ηρωική και ιστορική πρόκριση, όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς, κάθε φορά που η ομάδα μας περνάει επειδή… «ο Θεός κοιμήθηκε».

Έπαιξαν σαν Έλληνες και αποκλείστηκαν σαν τέτοιοι.

Αντιθέτως, εμείς παίξαμε σαν κάποιοι άλλοι, σαν ομάδα που είχε στόχους και ήταν προσηλωμένη σε αυτούς, σαν ομάδα με επιμονή και επιμονή, αρετές που στον αθλητισμό επιβραβεύονται.

Συνήθως.

Τώρα πάμε για άλλα. Αφού δικαιώθηκαν όσοι έλεγαν πως ο διαιτητής που απέβαλε τον Κατσουράνη έκανε το καλύτερο δώρο στην ομάδα.

Μόνο να μη δικαιωθούν και οι άλλοι που υποστήριζαν πως το δυστύχημα, αν προκριθούμε, είναι πως θα ξαναπαίξει ο Κατσουράνης.

Θα δούμε.

Ελληνική ψυχή!