141201 ΟΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ατυχές παράδειγμα.

Διάβαζα προχθές στην ΑΥΓΗ (έκπληξη;) ένα άρθρο του Θανάση Καρτερού με τίτλο «Περί ηρώων και συμμάχων», στο οποίο προσπαθούσε να μας πει πως δεν πρέπει να κοιτάμε τον… πρότερο βίο κάποιων ανθρώπων οι οποίοι εντάσσονται στις γραμμές της Αριστεράς, ιδιαίτερα αν αυτός δεν είναι και τόσο έντιμος.

Της «όλης Αριστεράς», όπως χαρακτηριστικά λέει, αφού τα παραδείγματα που φέρνει αναφέρονται στο παρελθόν, όταν τα πράγματα ήταν πιο… ενωτικά.

Πιάνει, λοιπόν, «σκόρπια μερικά ονόματα που η Ιστορία έγραφε στα κιτάπια της όλης Αριστεράς» και η οποία Αριστερά «σεμνύνεται που άνθρωποι σαν κι αυτούς βρέθηκαν κάποια στιγμή στις γραμμές της, ή στο πλάι της».

Αναφέρει πέντε τέτοιους ανθρώπους. Τον Ευρυπίδη Μπακιρτζή, τον Δημήτρη Γληνό, τον Γιάννη Πασαλίδη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Δήμο Καραλίβανο.

Και οι πέντε, πριν βρεθούν «στις γραμμές ή στο πλάι» της Αριστεράς, είχαν δραστηριοποιηθεί σε χώρους έξω από αυτήν, σε χώρους που ίσως θεωρούνταν και «εχθρικοί» ή, πιο σωστά, αντίπαλοι.

Καλύτερα όμως να σας τα διαβάσω από το άρθρο, για να μην μπαίνετε στον κόπο:

«Ο Δημήτρης Γληνός ήταν επί σειρά ετών στέλεχος των κυβερνήσεων του Βενιζέλου, γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας. Σ’ αυτόν το αστικό κράτος εμπιστεύτηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Ο Γιάννης Πασαλίδης ήταν μενσεβίκος και αντίπαλος των μπολσεβίκων. Έγινε υπουργός Εξωτερικών όταν η Γεωργία κέρδισε για λίγο την ανεξαρτησία της και ύστερα έφυγε στη Γερμανία όταν οι μπολσεβίκοι επικράτησαν και στην τότε πατρίδα του.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν εξαιρετικός γιατρός, ο οποίος στην κατοχή, χωρίς να συμμετέχει στο ΕΑΜ ή στον ΕΛΑΣ, ίδρυσε την Ένωση Ελλήνων Αθλητών, που οργάνωνε αγώνες και έδινε τα έσοδα για την ενίσχυση των λαϊκών συσσιτίων. Αργότερα, το μαύρο 1950 των διωγμών, όταν χιλιάδες κομμουνιστές και δημοκράτες έφτυναν αίμα σε φυλακές και ξερονήσια, αυτός έγινε υφηγητής στο πανεπιστήμιο.

Ο Δήμος Καραλίβανος ήταν ληστής, επικεφαλής της συμμορίας των διαβόητων Καραλιβαναίων. Ο Άρης τον στρατολόγησε στον ΕΛΑΣ, όπου με τη γενναιότητά του αναδείχτηκε σε καπετάνιο.

Λοιπόν: Ο Μπακιρτζής έγινε ο πρώτος πρόεδρος της κυβέρνησης του βουνού. Ο Γληνός μέλος του Π. Γ. του ΚΚΕ. Ο Πασαλίδης πρόεδρος της ΕΔΑ. Ο Λαμπράκης συνεργαζόμενος βουλευτής της Αριστεράς και παγκόσμιο σύμβολο. Και ο Καραλίβανος μια από τις πιο ηρωικές μορφές της Αντίστασης.

Που πάει να πει όχι ότι το παρελθόν οποιουδήποτε μπορεί να παραγραφεί. Αλλά ότι οι εθνικές, κοινωνικές και πολιτικές σεισμικές δονήσεις σπρώχνουν τους ανθρώπους σε δρόμους που ούτε οι ίδιοι ίσως περίμεναν ότι θα πάρουν.

Έκανε άραγε λάθος η όλη Αριστερά, που ιδιαίτερα σε εποχές τέτοιων δονήσεων ήταν ανοιχτή και σε "μεμπτού" παρελθόντος ανθρώπους; Και λέει κάτι αυτό για το τεκτονικό σήμερα;»

Το άλλο πουλάκι:

Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Προφανώς προσπαθεί να απαντήσει στις κατηγορίες που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει μετατραπεί σε «καταφύγιο» όλων εκείνων που απογοητεύτηκαν από το ΠαΣοΚ ή εκείνων έχουν μυριστεί εξουσία και έτρεξαν να πιάσουν στασίδι. (Τα δύο σύνολα δεν είναι ξένα μεταξύ τους.)

Προσοχή! Ασφαλώς η όλη κουβέντα δεν γίνεται για ένα μεγάλο πλήθος πολιτών που έστρεψαν την προσοχή τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε επειδή γοητεύτηκαν από τις ιδέες και τις προτάσεις του, είτε –και κυρίως- επειδή απογοητεύτηκαν από τα κόμματα τα οποία ψήφιζαν μέχρι τώρα.

Αυτό είναι φυσιολογικό. Πάντοτε τα κόμματα εξουσίας ήταν πολυσυλλεκτικά, μάζευαν κόσμο από άλλους χώρους και λειτουργούσαν σαν ένα μεγάλο χωνευτήρι. Μέσα από το μεγάλο πλήθος ξεπηδούσαν και πολλά από τα κατοπινά στελέχη του κόμματος. Πώς αλλιώς μπορούσε να γίνει;

Προφανώς όμως το κείμενο του κ. Κρατερού δεν γράφτηκε για όλους αυτούς, αλλά για μια μεγάλη ομάδα επώνυμων στελεχών, αλλά και απλών ψηφοφόρων, άλλων κομμάτων οι οποίοι δεν πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, απλώς και μόνο επειδή… είδαν φως και μπήκαν. Μιλάει για εκείνους για τους οποίους το κόμμα τις αξιωματικής αντιπολίτευσης δέχεται μομφές ακόμη και από δικά του στελέχη.

Δεν πρέπει, λέει το κείμενο, να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τις πόρτες του κλειστές σε όλους αυτούς, γιατί ανάμεσα τους θα μεταπηδήσουν οι νέοι Γληνοί και οι νέοι Λαμπράκηδες, για τους οποίους αργότερα το κόμμα θα μπορεί να σεμνύνεται που τους είχε στις γραμμές του ή στο πλάι του.

Είναι όμως έτσι; Ας σκεφτούμε λίγο. Οι άνθρωποι που φέρνει ως παράδειγμα εντάχθηκαν στην Αριστερά ή συνοδοιπόρησαν μαζί της, όταν εκείνη ήταν υπό διωγμό, όταν, όντας αριστερός, έβαζες το κεφάλι σου στον ντορβά και σε περιπέτειες όλη την οικογένειά σου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι σήμερα ίδιες οι συνθήκες;

Όσο κι αν ο κύριος Καρτερός επιχειρεί να κάνει έναν παραλληλισμό, μιλώντας για «εποχές δονήσεων» του παρελθόντος και το «τεκτονικό σήμερα», καταλαβαίνουμε όλοι πως το να καταφύγεις στον ΣΥΡΙΖΑ το 2014 δεν είναι το ίδιο με το να δηλώνεις αριστερός τη δεκαετία του ’30, του ‘40 ή του ‘50.

Ούτε αυτό όμως είναι το σημαντικό.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι μια μεγάλη μάζα κατέφυγε στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας πως εκεί θα ξαναβρεί το… ΠαΣοΚ που έχασε. Πως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναφέρει τις ξένοιαστες μέρες της δήθεν «κοινωνικής πολιτικής», δηλαδή των επιδομάτων, της αργομισθίας, των ειδικών προνομίων και όλων εκείνων των πρακτικών που οδήγησαν (όχι βέβαια μόνες τους) στη χρεοκοπία.

Αυτά για ένα μεγάλο μέρος νεόκοπων «αριστερών». Το χειρότερο είναι πως υπάρχουν και πολλά στελέχη που έπαψαν να βρίσκουν… στέγη, τροφή και προστασία στα κόμματα που ήταν πριν και τα αναζητούν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, στην προσπάθειά του να γίνει κυβέρνηση, τους τα παρέχει.

Και μετά ψάχνει για δικαιολογίες, βαφτίζοντας τα λαμόγια… Λαμπράκηδες.

Λίγη ντροπή!

Προετοιμασία εδάφους για υποδοχή!