170620 ΕΚΛΕΚΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς τους επιλέγει;

Είναι ένα ερώτημα που είναι αδύνατον να απαντηθεί, χωρίς να διολισθήσουμε σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες. Και ξέρετε πόσο προσπαθούμε να το αποφεύγουμε αυτό, όταν κάνουμε πολιτική συζήτηση.

Είναι όμως πολιτική αυτή η συζήτηση; Είναι το ερώτημα που θέσαμε πολιτικό, απλώς και μόνον επειδή αφορά στον Πρωθυπουργό της χώρας; Ή μήπως πρόκειται μόνο για τη διερεύνηση μιας ανθρώπινης ικανότητας;

Όμως έτσι τίθεται ένα άλλο ερώτημα προς απάντηση: Δεν είναι οι απλές ανθρώπινες ικανότητες που διαθέτουν οι πολιτικοί, σε όποιο βαθμό τις διαθέτει ο καθένας, εκείνες που συμβάλλουν στην υλοποίηση του έργου τους;

Αν ναι, έχουν πολιτική διάσταση! Ικανότητες όπως το να συμπεριφέρεσαι σωστά στους συνομιλητές σου, να ιεραρχείς τις προτεραιότητες μιας υπόθεσης, ή να… επιλέγεις συνεργάτες. Αν όμως ισχύει αυτό, τότε μπερδεύεται ξανά η συζήτηση.

Για να την ξεμπλέξουμε, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τις τελευταίες μέρες γίναμε πάλι (και πάλι, και πάλι…) μάρτυρες απαράδεκτων συμπεριφορών από συνεργάτες-προσωπικές επιλογές τού ίδιου του πρωθυπουργού.

Μιλάμε για τις γνωστές «παρεμβάσεις» στον δημόσιο λόγο, μέσα από αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αποκάλυψαν (λες και ήταν καλυμμένες) πλευρές της προσωπικότητάς τους.

Πλευρές που θεωρήθηκαν απαράδεκτες, ή, εν πάση περιπτώσει προβληματικές, αφού και οι ίδιοι αναγκάστηκαν είτε να αποσύρουν τα όσα «ανέβασαν», είτε να δικαιολογηθούν γι’ αυτά, λέγοντας ότι έγινε κάποιο λάθος. 

Επομένως, μη βιαστεί κανείς να μας κατηγορήσει ότι κρίνουμε αυστηρά την κυρία Ραχήλ Μακρή, τον κύριο Καμμένο ή τον κύριο Παππά. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που εκτίθενται οι ίδιοι και εκθέτουν και τον άνθρωπο που τους επέλεξε.

Το αρχικό ερώτημα, λοιπόν, παραμένει. Με τι κριτήρια τους επιλέγει ο Πρωθυπουργός; Και δεν μιλάμε μόνο γι’ αυτούς, αλλά και για μια μεγάλη γκάμα «στενών συνεργατών» και ανθρώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του.

Από τον Πρόεδρο Πάκη μέχρι τον Γιάνη, από τον συγκυβερνήτη Καμμένο μέχρι την Ραχήλ Μακρή και από τον Καρανίκα μέχρι τη Ζωή, οι σημαντικότερες επιλογές που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκαν… «μη χειρότερα».

Το άλλο πουλάκι:

Μα, όλες!

Στην τύχη να διάλεγε και να τοποθετούσε ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, «από τον σωρό να έπαιρνε», όπως έλεγαν και οι παλιοί, τόσο χάλια δεν θα του έβγαιναν οι επιλογές του. Πώς εξηγείται κάτι τέτοιο;

Είπαμε πως δεν είναι σωστό να καταφεύγουμε σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες, όταν μιλάμε πολιτικά. Επομένως πρέπει να σκεφτούμε κάτι άλλο, προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημά μας.

Το πρώτο που μας έρχεται στον νου είναι «αυτούς είχε, αυτούς διάλεξε». Όντας υποχρεωμένος να επιλέξει από έναν συγκεκριμένο «χώρο», απέδειξε περίτρανα πως «αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει»!

Μια τέτοια αιτιολόγηση θα ταίριαζε απόλυτα και με την εικόνα που έχουμε όλοι μας για τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τα ξέρουμε και από τις τοπικές κοινωνίες, τους χώρους εργασία κ.λπ.

Για να μην γενικεύω και αδικώ, υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι, όμως ο κανόνας πως επιπλέουν πάντοτε οι πλέον «ελαφρείς» (λέγονται και ελαφριοί, αλλά και φελλοί) νομίζω πως βρίσκει κι εδώ την εφαρμογή του.

Η αιτιολόγηση αυτή όμως κάπου χάνει, αφού πολλές από τις προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού Αλέξη δεν προέρχονται από… «αυτή τη στάνη», αλλά από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Το «γάλα» όμως αποδείχθηκε ίδιο.

Εκτός εάν…

Εκτός αν θεωρήσουμε ως «στάνη» όχι τον στενό κομματικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έναν ευρύτερο, εκείνον που αυτοχαρακτηρίστηκε αντιμνημονιακός.

Αν παρατηρήσουμε ότι οι επιλογές του πρωθυπουργού προέρχονται όλες από τον χώρο αυτόν, τότε μπορεί να υπάρχει μια λογική εξήγηση. Και πάλι όμως δεν εξηγείται το τεράστιο ποσοστό… επιτυχίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διότι εδώ μιλάμε για 100%!

Είμαστε υποχρεωμένοι, λοιπόν, να δεχτούμε πως οι επιλογές αυτές είχαν και κάποια άλλα (κοινά) χαρακτηριστικά που τράβηξαν την προσοχή του Αλέξη Τσίπρα, ώστε να τους καλέσει κοντά του.

Δείτε τους έναν έναν (ή μία μία, για να μην είμαστε και σεξιστές). Το πρώτο πράγμα που τους διακρίνει είναι ένα υπέρμετρος ναρκισσισμός. Πέρα από τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, τρέφονται όλοι από τη δημόσια εικόνα τους.

Έπειτα είναι ο έντονος αμοραλισμός. Οι άνθρωποι αυτοί είναι διατεθειμένοι να πουν και να κάνουν -χωρίς κανέναν ενδοιασμό- πράγματα που έρχονται σε αντίθεση ακόμη και με όσα διατείνονταν ότι πιστεύουν οι ίδιοι.

Αυτά τα δυο χαρακτηριστικά, συνδυασμένα μάλιστα, είναι που έκαναν τις βασικές αυτές επιλογές του Αλέξη Τσίπρα να ξεχωρίσουν μέσα από το μεγάλο αντιμνημονιακό πλήθος και να τραβήξουν την προσοχή του.

Βέβαια και εκείνοι δεν είδαν στο πρόσωπό του απλώς τον άνθρωπο που τους δίνει την ευκαιρία να πραγματώσουν το όνειρό τους για κατάληψη μιας θέσης και αντίστοιχη προβολή, αλλά και κάποιον που μπορούσε να τους εμπνεύσει.

Διότι ο Αλέξης, μην το ξεχνάμε, είναι το «αμερικάνικο όνειρο» κάθε ιδεοληπτικού αμοραλιστή. Ο οποίος, ενώ πριν από την κρίση ήταν καταδικασμένος να παραμένει στο περιθώριο τώρα πια μπορεί και να… περιμένει μια ευκαιρία.

Να περιμένει ένα νεύμα ή μια ανοιχτή αγκαλιά από τον ίδιο τον άνθρωπο που, καβαλώντας πρώτος το κύμα του διχασμού, της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού, κατάφερε να πραγματώσει το όνειρό του.

Και να γίνει ο πρωθυπουργός που επέλεξε προσωπικά και επέβαλε στην χώρα όλον αυτόν τον θίασο που καμαρώνουμε καθημερινά επί σκηνής.

 Όμοιος ομοίω…