171031 ΚΑΡΙΕΡΙΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κανόνας;

Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πόσοι είναι εκείνοι που πέφτουν από τα σύννεφα, μόλις αρχίζουν οι αποκαλύψεις. Εξίσου ενδιαφέρον όμως να γνωρίζεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς γνώριζαν, αλλά σφύριζαν αδιάφορα.

Έτσι γεννιέται το ερώτημα περί ύπαρξης ή μη ενός σχετικού κανόνα. Αν δηλαδή όλα αυτά που συζητάμε μεταξύ μας ισχύουν, τότε κακώς πέφτουμε από τα σύννεφα. Διαφορετικά, μιλάμε για ένα φαινόμενο που συμβαίνει μόνο περιστασιακά.

Θα μου πείτε και το περιστασιακό λίγο είναι; Θυμάμαι πάντοτε έναν καθηγητή της Στατιστικής που έλεγε πως ποσοστό 1% είναι… 100% για εκείνον που τον αφορά. Επειδή όμως φοβάμαι ότι σας μπέρδεψα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι το εξής: Πόσο απαραίτητο για την εξέλιξη μιας καλλιτεχνικής πορείας είναι το να περάσει κάποιος από το κρεβάτι ανθρώπων που θα μπορούσαν να τον… βοηθήσουν;

Αν τολμούσαμε να απαντήσουμε, σίγουρα αυτό θα γινόταν με βάση τους μύθους και τους θρύλους που κυκλοφορούν γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Και αυτό διότι εμείς τουλάχιστον, και απ’ όσο γνωρίζω και εσείς, δεν έχουμε άμεση εμπειρία.

Δεν ανήκουμε στον καλλιτεχνικό κύκλο, ούτε ασχολούμαστε με τον χώρο του θεάματος. Οι λίγες προσωπικές γνωριμίες που πιθανόν έχουμε από τέτοιους χώρους δεν μπορούν να αποτελέσουν «κανόνα».

Επομένως, αν θέλουμε να είμαστε «αντικειμενικοί» θα πρέπει να ακολουθήσουμε την επιστημονική μεθοδολογία που διέπει το… κουτσομπολιό: Άκουσα από κάποιον, που το έμαθε από έναν φίλο του, ο οποίος είχε κάποιον γνωστό που ήξερε…

Κάπως έτσι σχηματίζεται μια εικόνα στον… γενικό πληθυσμό, σ’ εμάς δηλαδή που συζητάμε στα καφενεία, για το τι «ακριβώς» συμβαίνει στον χώρο της σόου μπιζ, της εθνικής αλλά και της παγκόσμιας.

Και οι εικόνα αυτή δεν είναι και η καλύτερη. Για να πάει κάποιος μπροστά θα πρέπει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από το να «φιλήσει κατουρημένες ποδιές», όπως λέγανε παλαιότερα.

Το άλλο πουλάκι:

Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα.

Διότι κάποιοι (κυρίως κάποιες) θυμήθηκαν ότι, πριν από πολλά χρόνια, στην αρχή της καριέρας τους, βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να δεχτούν προκλήσεις ή/και κανονικές επιθέσεις από μερακλήδες του «χώρου».

Παραγωγούς, σκηνοθέτες, καλλιτεχνικούς διευθυντές και γενικά ανθρώπους που έχουν τον τρόπο να σπρώξουν μια καριέρα, ή να την κρατήσουν πολύ χαμηλά, κλείνοντας στην ουσία τον δρόμο κάποιου καλλιτέχνη.

Το περίεργο είναι ότι δεν μιλάμε μόνο για μικρούς ή νεαρούς καλλιτέχνες, άντρες και γυναίκες. Μιλάμε (δηλαδή οι ίδιοι μιλούν) και για φτασμένους, όταν πλέον η καριέρα τους είχε πάρει την ανιούσα.

Ξέρετε όμως ότι στην σταδιοδρομία (όπως είναι ο ελληνικός όρος) ενός καλλιτέχνη ποτέ δεν υπάρχει κορυφή. Πάντοτε μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο, κάτι που θα το αναγνωρίσει μεγαλύτερο μέρος του κοινού.

Υπάρχει βεβαίως ένα μελανό σημείο στις καταγγελίες αυτές. Κάποιες κυρίες αποφάσισαν να προβούν σε αποκαλύψεις πολλά χρόνια μετά την «επίθεση», δηλαδή την παρενόχληση που δέχτηκαν.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, ενώ συνεργάστηκαν και πάλι με τον άνθρωπο που θέλησε να τις «βοηθήσει», υπό τον όρο να ανταποκριθούν στις προτάσεις που τους έκανε και να υποκύψουν στις ερωτικές ορέξεις του.

Δεν λέω, είναι πολύ δύσκολη απόφαση να βγει μια γυναίκα (όπως και ένας άντρας) μπροστά και να καταγγείλει σεξουαλική παρενόχληση, ιδιαίτερα όταν αυτή συμβεί στον χώρο εργασίας.

Όμως, όταν διστάζουν αναγνωρισμένες καλλιτέχνιδες, που έχουν και την οικονομική άνεση να αντιμετωπίσουν τις όποιες δικαστικές ή άλλες περιπέτειες προκύψουν, τότε τι να περιμένει κανείς από μια απλή εργαζόμενη γυναίκα;

Θεωρώ πως εκείνες και εκείνοι που έχουν τα «μέσα» φέρουν και την ευθύνη να αναδείξουν το φαινόμενο, ώστε να περιοριστεί όσο είναι δυνατόν. Διότι οι θρασείς τύποι, που εκμεταλλεύονται τη θέση τους, στηρίζονται κυρίως στον φόβο και τη σιωπή των θυμάτων τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού είναι τα χρόνια…

Διότι το φαινόμενο δεν είναι σημερινό, ούτε φυσικά περιορίζεται στον χώρο της λεγόμενης σόου μπιζ. Συμβαίνει (από) ανέκαθεν, καθώς πάντοτε υπάρχουν κάποιοι που αναζητούν ερωτική συντροφιά βασιζόμενοι στην θέση που κατέχουν.

Που μπορεί να είναι από θέση διευθυντή ή προϊσταμένου, μέχρι θέση σε… αστικό λεωφορείο. Σε κάθε περίπτωση όμως έχουν σύμμαχό τους τη σιωπή των θυμάτων. Τα οποία ξέρουν ότι, αν μιλήσουν, το πιο πιθανό είναι να επιβαρύνουν τη δική τους θέση.

Εκτός κι αν διαθέτουν «τσαγανό». Όπως μια κοπέλα που θυμήθηκα τώρα, σε αστικό λεωφορείο της Θεσσαλονίκης, σε ώρα αιχμής, την ώρα που προτιμούν αυτού του είδους οι… γόητες.

Κόσμος πολύς στο αστικό, «προχωρείτε στο διάδρομο» ο εισπράκτορας, και ο τύπος έχει κολλήσει στο κορίτσι και τρίβεται πάνω του. Στην αρχή ακολουθώντας το φρενάρισμα ή την επιτάχυνση του οχήματος και μετά στον… δικό του ρυθμό.

Η κοπέλα κρατιόταν από τη χειρολαβή και στο άλλο χέρι είχε την τσάντα της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αμυνθεί. Για να ξεφύγει ούτε λόγος, αφού οι επιβάτες ήταν ο ένας πάνω στον άλλο. Εγκλωβισμένη, λοιπόν!

Ή μήπως όχι; Γιατί σε μια στιγμή γυρίζει και λέει στον… επιβήτορα, με φωνή δυνατή που ακούστηκε σε όλο το αστικό:

«Εντάξει, μάστορα, έχυσες; Γιατί στην άλλη στάση κατεβαίνω».

Μετά τον περιέλαβαν οι συνεπιβάτες.

Με το ζόρι… καριέρα!