180920 ΜΟΡΙΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχει ενδιαφέρον!

Διάβασα με προσοχή την πρόταση που παρουσίασε το «Project Δράμα 2020» για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να χρηματοδοτούνται από τον Δήμο οι πολιτιστικοί σύλλογοι που δραστηριοποιούνται εντός των ορίων του.

Κατ’ αρχάς, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει ένας τέτοιος κανονισμός, ο οποίος να προβλέπει κριτήρια μοριοδότησης, έτσι που η ετήσια χρηματοδότηση των συλλόγων αυτών να γίνεται με δικαιότερο τρόπο.

Και σίγουρα είναι θετικό το ότι κάποιοι στρώθηκαν, έβαλαν κάτω ορισμένα δεδομένα και έκαναν μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση. Δεν έμειναν δηλαδή σε ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, στην πρόταση μιας… πρότασης.

Άδικο έχω; Αυτό που βλέπουμε συνήθως είναι να υποβάλλονται προτάσεις για να συσταθεί μια επιτροπή, η οποία θα μελετήσει το θέμα και θα… προτείνει. Πρακτική που σχεδόν πάντα σταματά στην σύσταση της επιτροπής.

Αν, παρ’ ελπίδα, προχωρήσει λίγο παρακάτω, εκείνο στο οποίο καταλήγουμε είναι όχι μία αλλά δυο, τρεις ή και περισσότερες διαφορετικές προτάσεις, ανάλογα με την εκπροσώπηση των παρατάξεων στην επιτροπή.

Έτσι, όταν αυτές οι προτάσεις φτάνουν στην ολομέλεια, είναι αδύνατον να συζητηθούν επί της ουσίας. Ψηφίζεται εκείνη που υπέβαλαν τα μέλη της επιτροπής που ανήκουν στην πλειοψηφούσα παράταξη και τέλος.

Ψηφίζεται, μετά από καβγάδες και σκληρή αντιπαράθεση, μέσα σε προσωπικές επιθέσεις, σε διακοπές τής συνεδρίασης, σε αποχωρήσεις μελών τής αντιπολίτευσης και γενικά σε όλο αυτό το κλίμα που χαρακτηρίζει τον πολιτικό μας πολιτισμό.

Ειδικά αν μιλάμε για προεκλογική περίοδο, όπου τα πνεύματα είναι περισσότερο οξυμένα και όπου ο κάθε υποψήφιος ψάχνει να βρει τρόπους να συγκεντρώσει, για λίγο, πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.

Έστω και φωνάζοντας χωρίς λόγο. Έστω και δημιουργώντας κλίμα έντασης. Έστω και μη λέγοντας τίποτε περισσότερο από το «είμαι κι εγώ εδώ», όχι ως πολιτική, αλλά ως φυσική παρουσία.

Αν νομίζετε ότι αδικώ κάποιους με την εικόνα που δίνω, έχετε απόλυτο δίκιο˙ το κάνω. Διότι, ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις που, δυστυχώς, δεν επαρκούν για να ανασκευάσουν τη συνολική εικόνα.

Το επίπεδο της οποίας, ας μη γελιόμαστε, δείχνει και η εικόνα, καθώς και η πορεία του έρημου αυτού τόπου. Δεν είναι όμως εδώ το θέμα μας˙ έχουμε καιρό για τέτοια μέχρι τις εκλογές για την αυτοδιοίκηση.

Το άλλο πουλάκι:

Έτοιμη δουλειά!

Όταν έχεις να εργαστείς πάνω σε μια ολοκληρωμένη πρόταση, όπως αυτή που κατέθεσε το «Project Δράμα 2020», είναι το έργο σου πιο εύκολο. Αρκεί βέβαια να συμφωνείς με τη γενική φιλοσοφία.

Η οποία, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η ανάγκη να υπάρξει ένας αντικειμενικός -όσο γίνεται- άρα και πιο δίκαιος τρόπος χρηματοδότησης των πολιτιστικών συλλόγων. Το θέλουν όλοι αυτό; 

Κανονικά θα έπρεπε, όμως μην βάζετε και το χέρι σας στη φωτιά. Μπορεί μια τέτοια πρόταση να γλιτώνει τις εκάστοτε δημοτικές αρχές από τις πιέσεις που δέχονται, στην πράξη όμως τους δένει και τα χέρια.

Ένας αντικειμενικός τρόπος χρηματοδότησης δεν αφήνει περιθώρια για «παιχνίδια». Ούτε για πραγματικά ευνοϊκή μεταχείριση σε κάποιους, ούτε τη δυνατότητα να δίνεται η εντύπωση ότι κάτι τέτοιο ισχύει.

Τι θέλω να πω: όταν το πράγμα είναι χύμα, μπορεί η κάθε δημοτική αρχή να δίνει όσα χρήματα θέλει, όπου εκείνη κρίνει. Συγχρόνως όμως μπορεί να καλλιεργεί και ένα κλίμα υποχρέωσης απέναντί της. 

Είτε πάρεις πολλά, είτε λιγότερα, ακόμη και καθόλου, αισθάνεσαι υποχρεωμένος, αφού ό,τι πήρες (ή ό,τι σου υποσχέθηκαν) δεν το πήρες με βάση κάποια κριτήρια, αλλά επειδή έτσι θέλησαν οι «άρχοντες».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, ξεφύγαμε από το κυρίως θέμα μας που είναι η συζήτηση επί της πρότασης που κατέθεσε το «Project». Έχουμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις τις οποίες μπορούν να λάβουν υπόψη τους. Όποιοι θέλουν.

Πρώτα πρώτα σηκώνει μεγάλη συζήτηση η έννοια του «ενεργού μέλους» ενός συλλόγου, με μόνο αποδεικτικό το γεγονός ότι αυτό πληρώνει τη συνδρομή του. Θα μπορούσε ίσως να μπει και άλλη παράμετρος όπως η συμμετοχή στις εκλογές.

Συζήτηση επίσης σηκώνει η μοριοδότηση με βάση των αριθμό παιδιών ή ενηλίκων που εκπαιδεύει ένας σύλλογος. Ας μην ξεχνάμε ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εκπαιδευόμενοι πληρώνουν «δίδακτρα».

Αφήστε που σύλλογοι με πολύ αξιόλογη πολιτιστική παρουσία δεν έχουν, εκ της φύσης τους, καθόλου τέτοια τμήματα (ΣΦΓΤ). Έπειτα, υπάρχει ένα πρόβλημα και με την μοριοδότηση της συμμετοχής των συλλόγων σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει ένα πρόβλημα ορισμού.

Ας πούμε, ο ετήσιος χορός που κάνει κάθε σύλλογος, και από τον οποίο έχει πολλά έσοδα, αποτελεί πολιτιστική εκδήλωση και θα πρέπει να μοριοδοτείται; Αφήστε που, αν θέλουμε να ξεκινήσουμε σωστά, θα πρέπει να ορίσουμε ποιος είναι πολιτιστικός σύλλογος.

Ας πούμε, η Οικολογική Κίνηση, που πραγματοποιεί κάθε χρόνο μια σειρά προβολών θερινού κινηματογράφου, με ελεύθερη είσοδο, και μια σειρά συναντήσεων «για το ρεμπέτικο τραγούδι και τον κόσμο του», χωρίς καμιά επιβάρυνση για τους συμμετέχοντες, μπορεί να θεωρηθεί πολιτιστικό σωματείο;

Για να μην μακρηγορώ, άποψή μου είναι πως πρέπει να μοριοδοτούνται οι εκδηλώσεις εκείνες που δεν επιφέρουν έσοδα για τους διοργανωτές, όπως για παράδειγμα οι παρουσιάσεις βιβλίων από τον ΣΦΓΤ.

Τέλος, πρέπει να υπάρχει και μια παράμετρος που έχει να κάνει με το «οικολογικό αποτύπωμα» κάθε εκδήλωσης. Το αν, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται υλικά ανακυκλώσιμα ή όχι, μιας χρήσης ή περισσότερων, αν υπάρχει επιβάρυνση στο περιβάλλον κ.λπ.

 Να που αξίζει να συζητάμε!