190205 ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ονομαστική ψηφοφορία!

Δεν ξέρω πώς γίνεται σήμερα, όμως στα ηρωικά χρόνια που ήμασταν εμείς μαθητές, οι καθηγητές μάς σήκωναν στο μάθημα με τον κατάλογο, και μάλιστα με αλφαβητική σειρά. Έτσι ξέραμε πότε θα «σηκωθούμε».

Να, πώς ήξερε η Βουγιουκλάκη ότι ο καθηγητής θα την «βγάλει», επειδή την προηγούμενη φορά είχε σταματήσει τον κατάλογο στο όνομα της μαθήτριας που ήταν αμέσως πριν από εκείνη; Κάπως έτσι.

Ας κάνω όμως μια απαραίτητη παρένθεση. Γιατί «ηρωικά» τα μαθητικά μας χρόνια; Απλώς επειδή, πάντοτε, τα περασμένα έχουν ένα άρωμα νοσταλγίας, που, μαζί με τις δυσκολίες του παρελθόντος, τους προσδίδει και μια ηρωική διάσταση;

Μπορεί. Η αλήθεια είναι ότι τότε που ήμασταν εμείς μαθητές υπήρχε μια (άλλου είδους) δυσκολία στο… άθλημα. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Ας περιοριστούμε στο γεγονός ότι δεν είχαμε κανένα απολύτως δικαίωμα!

Μπορούσαν να μας προσβάλουν, μπορούσαν να μας βρίσουν, να μας ξυλοφορτώσουν, να μας στείλουν για κούρεμα, να μας αποβάλουν, να μας «χαλάσουν τη διαγωγή», να μας αφήσουν στην ίδια τάξη, χωρίς πούμε κουβέντα.

Αν τολμούσαμε να αντιμιλήσουμε, τα πράγματα γινόταν χειρότερα για μας. Αν, δε, κάναμε το λάθος να μεταφέρουμε τα παράπονά μας στο σπίτι, τότε ήταν που μας έπαιρνε και μας σήκωνε.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Εξάλλου έχουν γραφεί τόσα και έχουν γυριστεί τόσες ταινίες και σίριαλ με αυτό το θέμα, που απλώς θα χάσουμε τον χρόνο μας. Θα σας αναφέρω μόνο ένα στιγμιότυπο.

Υπήρχαν περιπτώσεις που ένας μαθητής ζούσε πραγματικά τραγικές στιγμές. Ήταν όταν καταλάβαινε πως ερχόταν η σειρά του να σηκωθεί, δεν είχε διαβάσει (φυσικά) και δεν είχε άλλες απουσίες για να «κάνει Νταμπλατζά».

Θυμάμαι, λοιπόν, χαρακτηριστικά να ακούγεται ψιθυριστά από πίσω μας, καθώς ο καθηγητής των Ελληνικών έψαχνε τον κατάλογο και γύριζε σαδιστικά τις σελίδες πίσω μπρος: «Μη Λευτέρης, μη Λευτέρης, μη Λευτέρης, μη…»

«Ελευθέριος!» Ήταν το συνήθειό του να μας αποκαλεί όπως ακριβώς ήταν το βαφτιστικό μας.

Ο Λευτέρης το ίδιο χαμηλόφωνα: «Φτου, να πάρει ο διάλος». Και με στεντόρεια φωνή: «Δεν διάβασα, κύριε καθηγητά!»

Στο διάλειμμα έπεσε δούλεμα: «Άλλη φορά να λες “μη Ελευθέριος”», τον κολλήσαμε εμείς. Για να πάρουμε πληρωμένη απάντηση: «Τι λέτε, ρε άσχετοι; Άμα πεις “μη Ελευθέριος”, δεν ταιριάζει… το μέτρο!»

Το άλλο πουλάκι:

Θυμάμαι και τον Γιάννη.

Το έκανε για πλάκα βέβαια, αλλά μας γυρνούσε -φοιτητές πλέον- στα μαθητικά μας χρόνια. Κάθε φορά που ήταν να αποφασίσουμε κάτι και δεν ήθελε να πάρει θέση, έσκυβε και έκανε ότι ψάχνει γύρω γύρω.

«Εγώ έχασα τη σβήστρα μου», έλεγε, κάνοντάς μας να γελάσουμε και αφήνοντας να εννοηθεί ότι δυσκολεύεται να πει τη γνώμη του για το θέμα. Όπως ο αδιάβαστος μαθητής που πίστευε ότι θα τη γλιτώσει σκύβοντας κάτω από το θρανίο.

Τον σκεφτόμουν έντονα αυτές τις μέρες, καθώς διάβαζα για τις γελοιότητες στη Βουλή. Όπου, μεγάλοι άνθρωποι, και εκλεγμένοι για να παίρνουν  θέση σε κάθε θέμα, προβάλλουν αστείες δικαιολογίες για να μην το κάνουν.

Ο ένας ήπιε γκαζόζα και αναγκάστηκε να πάει στην τουαλέτα, οπότε έχασε την ψηφοφορία. Ο άλλος δεν πρόλαβε να πάει να παραιτηθεί, όπως είχε υποσχεθεί ότι θα κάνει, επειδή χάλασε το αυτοκίνητό του!

Άλλοι ψηφίζουν άλλα από εκείνα που ήθελαν, επειδή δεν κατάλαβαν πότε έπρεπε να σηκώσουν το χέρι. Άλλους τους εξηγούν επί ώρα τη διαδικασία της ψηφοφορίας και πάλι κάνουν λάθος επιλογή…

Γενικά, οι εθνοπατέρες μάς δίνουν την εικόνα ότι παιδιαρίζουν, ότι συμπεριφέρονται σαν μαθητούδια, σαν τον Λευτέρη που παρακαλούσε να μην τον φωνάξει ο καθηγητής, επειδή δεν ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του.

Αυτό όμως είναι η πιο αθώα πλευρά του πράγματος. Διότι υπάρχει και η άλλη που λέει ότι πίσω από τις φτηνές, παιδικές δικαιολογίες κρύβονται συμφέροντα και γίνονται δοσοληψίες πολύ σοβαρές.

Είναι προφανές, για παράδειγμα, ότι ο Καμμένος εκβιάζει την κυβέρνηση, προκειμένου να μην χάσει τα προνόμια που του δίνει η ύπαρξη κοινοβουλευτικής ομάδας, έτσι και του φύγει και άλλος βουλευτής.

Ο εκβιασμός, μάλιστα φαίνεται να πιάνει, αφού η κυβέρνηση εκδήλωσε την πρόθεσή της να αλλάξει τον κανονισμό της βουλής προκειμένου να μην συμβεί το μοιραίο και τα πάρει ο Καμμένος και γίνει απρόβλεπτος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εγώ ζω με μιαν ελπίδα.

Ότι οι πολίτες τα βλέπουν όλα αυτά, τα κρίνουν, και, όταν έρθει η δική τους ώρα θα φερθούν όπως σε όλους αυτούς τους απίστευτους τύπους όπως ακριβώς τους αξίζει. Και πως αυτή τη φορά θα προσέξουν καλά ποιους θα στείλουν στη βουλή.

Και δεν μιλώ μόνον για τους Καμμένους, αλλά και για όλους τους άλλους, και εκείνους τους πιο σοβαρούς, υποτίθεται, όλους όσους εκλέχτηκαν έχοντας ως στόχο να αναμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό.

Και να φέρουν νέα ήθη στον πολιτικό μας βίο! Τους είδαμε τους ίδιους, τα είδαμε και τα ήθη τους. Όλα για την καρέκλα. Τίποτα, ούτε αξίες, ούτε θεσμοί, δεν υπολογίζεται μπροστά στο ατομικό πολιτικό τους μέλλον.

Κάτι μου λέει όμως πως η ελπίδα μου αυτή θα παραμείνει όνειρο απατηλό. Άλλωστε δεν είναι μόνο η κεντρική πολιτική σκηνή, τέτοια έργα τα έχουμε ξαναδεί και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο.

Η εξήγηση είναι απλή: όσους εκλέγουμε είναι… σαρξ εκ της σαρκός μας!

 Θεσμοί στο μπόι τους!