130306 ΑΦΩΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ας το δούμε από την ανάποδη.

Τα παιδιά πρωταγωνιστούν.

Μια παρέα φοιτητών, κάπου, σε μια χώρα φανταστική, όπου οι πολίτες της απολαμβάνουν την ευημερία και την ανάπτυξη και μπορούν να ζουν με όλα τα καλά που τους παρέχει η οικονομική ευμάρεια.

Τα παιδιά γιορτάζουν.

Ο πατέρας του ενός πήρε ένα γενναίο εφάπαξ και, την άλλη μέρα, έκανε δώρο στον γιο του ένα ολοκαίνουργιο νεανικό αυτοκίνητο, από εκείνα που τρέχουν σαν βολίδες και ανεβάζουν την αδρεναλίνη (ημών των μεγαλυτέρων) στα ύψη.

Τα παιδιά το ρίχνουν έξω.

Στη σχολή έχουν κατάληψη. Κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει τα έτη που μπορεί κάποιος να φοιτά στον διπλάσιο αριθμό από τα χρόνια που προβλέπει το πρόγραμμα σπουδών.

Θέλουν να παραμείνει ως έχει και να «σπουδάζεις» όσα χρόνια τραβάει η ψυχή σου.

Τα παιδιά απολαμβάνουν.

Όλα τα πλεονεκτήματα της πλούσιας ζωής σε μια ευημερούσα χώρα είναι στη διάθεσή τους.

Παίρνουν στα γρήγορα ένα διακοποδάνειο και αποφασίζουν, εκμεταλλευόμενα την απουσία μαθημάτων, να πάνε ένα μικρό ταξιδάκι.

Τα παιδιά επικοινωνούν.

Κλείνουν εισιτήρια στο καράβι από το τελευταίας τεχνολογίας κινητό, που μόλις αγόρασε ένας, κάνοντας μια μικρή υπερανάληψη από την «χρυσή κάρτα» που του έχει διαθέσει η μητέρα του.

Τα παιδιά καθυστερούν.

Κάποιοι αγρότες έχουν κλείσει συμβολικά το δρόμο, απαιτώντας να συνεχιστούν οι επιδοτήσεις που λαμβάνουν χρόνια τώρα, χωρίς ουσιαστικά να καλλιεργούν τίποτε, ούτε να ενδιαφέρονται για την παραγωγή τους, παρά μόνο μένοντας σταθεροί στο ετήσιο ραντεβού των μπλόκων.

Τα παιδιά δεν μασάνε.

Το τελευταίας τεχνολογίας πανάκριβο κινητό αξίζει τα λεφτά του. Τους δίνει αμέσως εναλλακτική διαδρομή και τους ενημερώνει πως, άμα γκαζώσουν λίγο, θα βρίσκονται στο λιμάνι εγκαίρως.

Τα παιδιά σκοτώνονται!

Το άλλο πουλάκι:

Τι να πεις για τον θάνατο;

Τι να πεις για τον χαμό μιας ανθρώπινης ζωής, πόσο μάλλον για τον θάνατο νέων ανθρώπων που είναι πάντοτε, μα πάντοτε, άδικος.

Κυρίως τι να πεις στους γονείς τους, στις μανούλες τους, που θα πρέπει στο εξής να ζήσουν με ένα τεράστιο «γιατί» στην αγκαλιά.

Ένα «γιατί» δίπλα σε χιλιάδες αν!

Αν δεν μας έδιναν εγκαίρως το εφάπαξ… Αν δεν τους αγοράζαμε αυτοκίνητο… Αν οι φοιτητές δεν είχαν κατάληψη… Αν η τράπεζα δεν τους έδινε δάνειο… Αν οι αγρότες δεν έκλειναν τον δρόμο… Αν δεν είχαν αυτό το ρημαδοκινητό…

Έτσι συμβαίνει στη ζωή μας. Η κάθε μας μέρα είναι μια σειρά από τυχαία γεγονότα, από αποφάσεις που παίρνονται χωρίς πολύ σκέψη, από διαδρομές που επιλέγονται κατά λάθος, από συμπτώσεις που διαδέχονται η μία την άλλη.

Όταν συμβεί κάτι τραγικό, κάτι που αναπάντεχα σημαδεύει τη ζωή μας, τότε αρχίζουμε και σκεφτόμαστε όλες αυτές τις συμπτώσεις και τις τυχαίες επιλογές και μπροστά από κάθε μια βάζουμε ένα τεράστιο αν.

Αν δεν γινόταν έτσι…

Και όμως έγινε.

Πάντοτε έτσι ακριβώς γίνεται, όπως χρειάζεται για να συμβεί το κακό.

Και τότε ο άνθρωπος, μέσα στον πόνο του, ψάχνει πολλές φορές για υπαίτιους, για κάποιους που θα μπορούσαν ίσως να είχαν αλλάξει κάτι από την τεράστια αυτή σειρά των συμπτωματικών γεγονότων, κάτι ελάχιστο που θα οδηγούσε στην αποφυγή του τραγικού συμβάντος.

Ο άνθρωπος, στον πόνο του, ναι.

Μπορεί, έχει το δικαίωμα, να σκεφτεί οτιδήποτε θα τον ανακουφίσει, θα απαλύνει λίγο τον σπαραγμό του, θα τον βοηθήσει να αντέξει, να σταθεί κάπως στα πόδια του…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο πονεμένος, ναι.

Εμείς, όμως, οι άλλοι;

Εμείς που μπορεί να συγκλονιστήκαμε προς στιγμής από μια «ξένη» τραγωδία, που γρήγορα όμως θα την προσπεράσουμε, μέσα στην καθημερινότητα και στις προσωπικές μας σκοτούρες, εμείς έχουμε το δικαίωμα να αναζητούμε «ηθικούς αυτουργούς», κάνοντας ό,τι χειρότερο μπροστά σε ένα συγκλονιστικά τραγικό γεγονός, κάνοντας… πολιτική;

Τα παιδιά στη Λάρισα κρύωναν. Χιλιάδες συμπατριώτες μας κρυώνουν, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Τα παιδιά δεν γνώριζαν τι κίνδυνος υπάρχει από ένα αναμμένο μαγκάλι μέσα σ’ ένα δωμάτιο.

«Φταίει το μνημόνιο» βιάστηκαν να αποφασίσουν κάποιοι. «Φταίει ο ίδιος ο Στουρνάρας» είπαν οι πιο θερμόαιμοι.

Τότε, στην ιστορία τη δική μας ποιος φταίει; Ο αντίστοιχος υπουργός οικονομικών που φροντίζει για την ευμάρεια της χώρας του; Μήπως ο υπουργός παιδείας ή οι φοιτητές που αντέδρασαν στο νομοσχέδιό του; Οι αγρότες ή ο υπουργός γεωργίας που τους αρνείται τις επιδοτήσεις; Οι γονείς που παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους ή οι τραπεζίτες;

«Ήταν για να γίνει», θα έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου.

Οι μεγάλες τραγωδίες, φίλοι μου, μας δίνουν αφορμές να επανεξετάσουμε πράγματα, να αλλάξουμε θεσμούς, δομές, μέτρα προστασίας και τρόπους πρόληψης, να ξανασκεφτούμε, ίσως, πού βαδίζουμε.

Αν υπάρχουν υπεύθυνοι, ασφαλώς και πρέπει να αναζητούνται.

Προς Θεού, όμως, όχι και να αναζητούμε ηθικούς αυτουργούς εκεί που δεν υπάρχουν και, κυρίως, όχι να κάνουμε πολιτική πάνω από πτώματα.

Ας σεβαστούμε τη μνήμη τους και τον πόνο των γονιών τους.

Σεβασμός!