160406 ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αυτό δεν το ήξερα.

Σας εκπλήσσει κι εσάς, φαντάζομαι, το ίδιο το γεγονός ότι υπάρχουν πράγματα που δεν τα ξέρουν ούτε εκείνοι που αναλαμβάνουν τον δημόσιο σχολιασμό.

Πάντως, εγώ δεν το ήξερα και το έμαθα μόλις χθες.

Με καθυστέρηση μιας μέρας, δηλαδή, που στον κόσμο της ταχύτατης ενημέρωσης στον οποίο ζούμε, ισοδυναμεί με έναν αιώνα.

Δεν πειράζει. Η αλήθεια που έρχεται να δέσει με την καθυστέρηση αυτή είναι πως είχα σκοπό να το σχολιάσω ούτως ή άλλως.

Γιατί το απέφευγα και το τρέναρα τόσο καιρό; Επειδή, για το συγκεκριμένο θέμα, δεν έχω κάποια πρόταση! Μπορώ να κάνω μόνο διαπιστώσεις.

Με τις διαπιστώσεις δεν γίνεται και τίποτε, διότι και ο άλλος, που είναι υπεύθυνος για τη λύση του προβλήματος, θα σου πει «ευχαριστώ πολύ».

«Έχεις δίκιο», θα συνεχίσει, «αλλά, δεν υπάρχει λύση. Πες μου εσύ τι να κάνω και θα το κάνω. Έχω όλη την καλή διάθεση, αλλά το πρόβλημα με ξεπερνάει».

Πώς είπατε; Τι έκανα; Δεν σας είπα ακόμη για ποιο πράγμα μιλάω;

Με συγχωρείτε. Μιλάω για τα αδέσποτα σκυλιά της πόλης μας. Τα οποία, μαζί με όλα τα αδέσποτα του κόσμου, «γιόρταζαν» προχθές, στις 4 Απριλίου, που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων.

Δεν ξέρω πώς το εισπράττετε εσείς, εμείς όμως ακούμε πάρα πολλά παράπονα από συμπολίτες μας, γιατί «το πρόβλημα έχει παραγίνει».

Φαίνεται όμως πως το πράγμα αφορά όχι μόνον την πόλη μας, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη, εξ ου και η Παγκόσμια Ημέρα.

Η οποία είναι σχετικά πρόσφατη, μόλις το 2010 αποφασίστηκε η καθιέρωσή της από Δανούς φιλόζωους, οι οποίοι μας καλούν «να πάρουμε μέρος σε δράσεις για την προστασία και τη βελτίωση συνθηκών ζωής των εξακοσίων εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που διαβιούν στον πλανήτη, κάτω από άθλιες συνθήκες».

Είδα και το σχετικό τρίλεπτο βιντεάκι το οποίο δημιούργησαν ευαισθητοποιημένοι καλλιτέχνες της χώρας μας και στο οποίο πρωταγωνιστούν κάτι «αδέσποτα» καλοταϊσμένα και με καλογυαλισμένη τρίχα, που είναι να τα ζηλεύεις.

Το άλλο πουλάκι:

Όπως και τα αδέσποτα της Δράμας!

Διότι, δεν ξέρω τι εικόνα έχουν οι Δανοί φιλόζωοι, όμως εγώ τα αδέσποτα που κυκλοφορούν στην πόλη τα βλέπω να είναι όλα… θρεφτάρια. Πολλά έχουν γίνει τόσο υπέρβαρα που τα συναντάς μονίμως ξαπλωμένα στα πεζοδρόμια του κέντρου, αδύναμα να κινηθούν από το βάρος.

Ας έρθουμε όμως στο πρόβλημα, διότι όλα τα αδέσποτα δεν είναι έτσι. Υπάρχουν και άλλα που κυκλοφορούν και… οπλοφορούν, που γίνονται δηλαδή επικίνδυνα για τους περαστικούς, πεζούς ή εποχούμενους.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον υπερήλικα γονιό φίλων που τον έριξαν κάτω δυο φορές; Το παιδάκι που το έτρεχαν οι γονείς του στο νοσοκομείο δαγκωμένο από ένα «χαριτωμένο» αδέσποτο, που «ήθελε να παίξει»; Ή τον άτυχο οδηγό που κατέστρεψε το αυτοκίνητό του και κινδύνεψε να σκοτωθεί στην προσπάθειά του να αποφύγει μια αγέλη που βρέθηκε εμπρός του;

Εμένα τον ίδιο με δάγκωσε, ευτυχώς ελαφριά, ένα μεγάλο σκυλί, καθώς περπατούσα αμέριμνος σε κεντρικό δρόμο. Ήρθε, κυριολεκτικά στα καλά καθούμενα, από την άκρη του δρόμου όπου καθόταν, μου έριξε μια φευγαλέα δαγκωνιά και ξαναγύρισε στη θέση του.

Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι η… τρομοκρατία που ασκείται στους πολίτες.

Βλέπετε εγώ, ακόμη και μετά τη δαγκωνιά, εξακολουθώ να μην τα φοβάμαι, εκτός πια κι αν πέσω πάνω σε καμιά από τις αγέλες που σας περιέγραψα πριν.

Υπάρχουν όμως άλλοι που κυριολεκτικά φοβούνται να κυκλοφορήσουν. Και δεν εννοώ από εκείνους που βγαίνουν για περπάτημα στα προάστια και τις εξοχές, κρατώντας οι περισσότεροι μια μαγκούρα. Μια φίλη μού έλεγε πρόσφατα πόσο πολύ θα της άρεσε να κατεβαίνει με τα πόδια στο κέντρο της πόλης, όμως δεν το κάνει, γιατί φοβάται τα σκυλιά. (Το έχει λάβει αυτό υπόψη του ο Εμπορικός Σύλλογος της Δράμας;)

Το χειρότερο είναι, όπως μου εξομολογήθηκε, ότι φοβάται να… εκφράσει μπροστά σε «φιλόζωους» αυτόν τον φόβο της, γιατί θα θεωρηθεί απολίτιστη και εχθρός των αδέσποτων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δικαίωμα στον φόβο!

Ναι, παιδιά, μπορεί να έχουν τα αδέσποτα δικαιώματα, έχει όμως και ο κάθε πολίτης το… δικαίωμα να φοβάται. Διότι ο φόβος δεν είναι κάτι που μπορείς να το ξεπεράσεις με τη λογική. Ιδιαίτερα όταν έχεις και ένα σωρό παραδείγματα επιθέσεων από «αθώα» αδέσποτα.

Φαντάζεστε έναν τέτοιο άνθρωπο, που πάει να κάνει μια βόλτα στην πόλη, να τον ακολουθούν καταπόδας δυο τρία (είπαμε, δεν μιλάμε για κάποια από τις αγέλες) σκυλιά; Ή να αναγκάζεται κάθε δέκα μέτρα να αλλάζει πεζοδρόμιο, για να μην πέσει σε κάποιο από τα αραχτά που είπαμε πριν;

Ποιος πληρώνει την «ψυχική οδύνη» αυτού του πολίτη; Γιατί να μην μπορεί να κυκλοφορήσει αμέριμνος στην ίδια του την πόλη; Και, για να έρθουμε στην ουσία του θέματος, ποιος είναι υπεύθυνος να τον προστατέψει και να τον ηρεμήσει;

Όσοι δηλώνουν γενικώς και αορίστως φιλόζωοι και τον καθησυχάζουν λέγοντάς του «μη φοβάσαι, δεν πειράζουν, τα καημένα»; Οι φιλοζωικές οργανώσεις του… φέισμπουκ που μας μιλούν για «γλυκούλια» και «χνουδωτά αγγελούδια» που ψάχνουν κάποιον να τα φροντίσει;

Όπως σας είπαμε στην αρχή, δεν έχουμε πρόταση για το θέμα; Μήπως όμως έχουν καμιά, εκεί στον Δήμο; Μήπως θα έπρεπε τουλάχιστον να το συζητήσουν σοβαρά σε κάποιο δημοτικό συμβούλιο;

Τώρα, που ανοίγει ο καιρός…

Αδέσποτος φόβος!