180613 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο σημαντικές είναι οι εξετάσεις;

Η απάντηση είναι εύκολη, αν προηγουμένως θέσεις μια διευκρινιστική ερώτηση. Για ποιους; Για τους μαθητές; Για τους γονείς τους; Για τους φροντιστές ή για όσους καθηγητές στέκονται στο πλευρό των υποψηφίων;

Ακόμη όμως κι αν πάρεις μια πρώτη απάντηση, πάλι είναι δύσκολο να δώσεις τη δική σου. Διότι οι κατηγορίες δεν είναι μόνο αυτές που είπαμε, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλές… ενδιάμεσες.

Ας πάρουμε τους μαθητές. Βρίσκονται όλοι στον ίδιο… παρονομαστή; Πώς να είναι για όλους το ίδιο σημαντικές οι εξετάσεις, όταν αυτοί δεν εκκινούν με το ίδιο ενδιαφέρον, ούτε έχοντας την ίδια προετοιμασία; 

Και δεν μιλώ για το «μορφωτικό κεφάλαιο» που κουβαλάει ο καθένας από την οικογένειά του, αλλά για το πώς αυτό αξιοποιείται από τον κάθε μαθητή ξεχωριστά, ο οποίος καταβάλλει μικρή ή μεγαλύτερη προσπάθεια.

Λέγαμε και παλαιότερα για τους μαθητές-τουρίστες. «Το περίεργο δεν είναι ότι υπάρχουν τέτοιοι μαθητές. Το περίεργο δεν είναι ότι τελειώνουν το Λύκειο και δίνουν Πανελλαδικές Εξετάσεις, ενώ κανονικά θα έπρεπε να… σκαλώσουν κάπου στο Γυμνάσιο, για να μην πω στο Δημοτικό.

Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι μαθητές θα μπουν και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα κάποιοι θα την τελειώσουν παίρνοντας ένα πτυχίο. […] Πολλοί δεν ξέρουν να κάνουν τις τέσσερις πράξεις. Και δεν εννοώ με το μολύβι. Αυτό είναι αδιανόητο.

Ακόμη και με το κομπιουτεράκι όμως κάνουν λάθος. Βρίσκουν σε μια διαίρεση ότι, για παράδειγμα, 13,72 διά 2,8 κάνει 49 και δεν μπορούν να σκεφτούν ότι αυτό δεν είναι λογικό, αλλά κάπου έκαναν λάθος στην υποδιαστολή.

Αυτά, λοιπόν, τα παιδιά, και άλλα πολλά στην ίδια κατάσταση, θα πάνε να “σπουδάσουν” κάπου και η πολιτεία θα πληρώσει κτήρια, εργαστήρια, καθηγητές, συγγράμματα, δωρεάν φαγητό και μετακινήσεις, προκειμένου να τους δώσει μια μόρφωση και ένα πτυχίο.

Το ίδιο και οι γονείς τους. Θα κάνουν ένα σωρό έξοδα, συχνά από το υστέρημά τους, θα χρεωθούν πιθανότατα, προκειμένου να μη στερήσουν τα παιδιά τους από… τις ευκαιρίες που έχουν άλλοι συνομήλικοί τους.

 Χωρίς να σκεφτούν και αυτοί και πολλοί άλλοι ότι οι ίσες ευκαιρίες είναι δικαίωμα ενός νέου, το οποίο όμως συνεπάγεται και κάποιες υποχρεώσεις.

Χωρίς να σκεφτούν ακόμη πως υποχρέωση της πολιτείας είναι να δίνει ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά, όχι όμως τις ίδιες, αλλά ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός και, οπωσδήποτε, ανάλογα με την προσπάθεια που προτίθεται να καταβάλει».

Το άλλο πουλάκι:

Να πάνε να σπουδάσουν…

Πού και με ποια προοπτική; Με την πιθανότητα να κατατριβούν  με κάτι που δεν πρόκειται να τους χρησιμεύσει σε τίποτε, ούτε να το ξανασυναντήσουν στη υπόλοιπη ζωή τους. Να περάσουν απλώς σε μια σχολή!

Να γίνουν «φοιτητές» σε κάποιο από τα πολλά Πανεπιστήμια (έτσι δεν τα λένε όλα τώρα;) της χώρας, τα οποία δεν έχουν ως στόχο να καλύψουν τις ανάγκες για μόρφωση των νέων παιδιών, αλλά κάτι ξένο προς την εκπαίδευση.

Είναι γνωστό ότι ιδρύονται και λειτουργούν για να καλύψουν οικονομικές ανάγκες των κοινωνιών μέσα στις οποίες… φυτεύονται. Για να νοικιαστούν σπίτια, να δουλέψουν μαγαζιά, να κυκλοφορήσει το εισαγόμενο από άλλες πόλεις χρήμα.

Οι οποίες κοινωνίες, με τη σειρά τους, περιμένουν να έρθει οικονομική «ανάπτυξη» από τους φοιτητές που θα καταφτάσουν στα μέρη τους και θα ξοδέψουν εκεί τα χρήματα των γονιών τους. Και ζητούν ολοένα και περισσότερες σχολές.

Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Μην του δίνετε σημασία. Απλώς σκεφτείτε ότι, στην πράξη, αλλάζουμε μεταξύ μας τα λεφτά μας και αυτό λέγεται εκπαιδευτική πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση των νέων.

Ασφαλώς και υπάρχουν και αξιόλογα Πανεπιστήμια και πολύ καλές σχολές. Αυτά όμως χρειάζονται ελάχιστους φοιτητές, σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες των υποψηφίων που απλώς ψάχνουν να… «σκαλώσουν» κάπου.

Επομένως, το αρχικό μας ερώτημα μπορεί πλέον να διαμορφωθεί ως εξής. Για ποιους από τους υποψηφίους είναι κρίσιμες οι εξετάσεις; Για ποιους αποτελούν πραγματικά την «μητέρα των μαχών»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα παιδιά είναι παιδιά!

Επωμίζονται τις ευθύνες και το άγχος που τους φορτώνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, που ακουμπά στις πλάτες τους η κοινωνία, χωρίς να έχουν ούτε την εμπειρία, ούτε τις αντοχές, ούτε το κουράγιο που χρειάζεται γι’ αυτό.

Σχολιάζαμε παλαιότερα: Με τίνος ευθύνη έφτασε αυτός ο θεσμός να είναι ισότιμος με φυσική καταστροφή μεγάλης έκτασης ή με πόλεμο; Να κινείται γύρω του με ρυθμούς εξω-φρενικούς ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας;

«Έρως, θέρος, πόλεμος», έλεγαν οι παλαιότεροι για τις τρεις αυτές καταστάσεις που συγκλονίζουν τον «άνθρωπο», τον κινητοποιούν ψυχή τε και σώματι και απαιτούν όλες του τις δυνάμεις. Σήμερα θα προσθέταμε και πανελλαδικές εξετάσεις.

Μόνον εμείς όμως, οι Έλληνες. Δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος του κόσμου που η προσπάθεια των μαθητών για την είσοδό τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός που επηρεάζει τη λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας.

Είναι σημαντικές, λοιπόν, οι εξετάσεις για όλους! Καταφέραμε ακόμη και αυτό. Να μπαίνει στο παιχνίδι του άγχους αυτός που πράγματι επενδύει πολλά στην επιτυχία, αλλά και ο άλλος που δίνει από χαβαλέ.

Ο γονιός του μαθητή που προσπαθεί χρόνια και εκείνου που… πέρασε από το Σχολείο και δεν ακούμπησε. Και τώρα «προσπαθεί» για την είσοδό του σε μια σχολή, να πει κι αυτός ότι πέρασε, να γίνει κι αυτός φοιτητής…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αγχωνόμαστε μέχρι κι εμείς!

 Άγχος για το άγχος!