180627 ΙΑΠΩΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται η είδηση;

Έχουμε συζητήσει πολλές φορές για το γεγονός ότι μια είδηση μπορεί να κρύβεται πίσω από ή ανάμεσα στις γραμμές ενός ρεπορτάζ, μιας ανταπόκρισης ή κάποιας πληροφορίας που μεταδίδεται από τα ΜΜΕ.

Πρέπει να έχεις ένα καλά εξασκημένο αισθητήριο για να μπορέσεις να την εντοπίσεις, διαφορετικά αφήνεις την ουσία να σου ξεφύγει και παραμένεις στην επιφάνια, η οποία μπορεί να εντυπωσιάζει, αλλά δεν λέει και πολλά. 

Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο. Διαβάζω προχθές ότι, στην μακρινή Ιαπωνία, ένας 64χρονος υπάλληλος της εταιρείας ύδρευσης, στην πόλη Κόμπε, τιμωρήθηκε με επίπληξη και πρόστιμο μισό ημερομίσθιο.

Ο λόγος; Είχε ξεκινήσει το διάλειμμά του τρία λεπτά πριν από την επίσημη έναρξη, που ήταν στις 13:00 το μεσημέρι ακριβώς. Το παράπτωμα έγινε αντιληπτό από τον ίδιο τον προϊστάμενό του.

Τον είδε από το παράθυρο του γραφείου του να μπαίνει στο απέναντι εστιατόριο για το μεσημεριανό του γεύμα· παρατήρησε την ακριβή ώρα, υπολόγισε τον χρόνο που χρειαζόταν για να φτάσει μέχρι εκεί…

Και βρήκε ότι, για να γίνει αυτό, έπρεπε να αφήσει το πόστο του τρία λεπτά πριν από την έναρξη του διαλείμματος. Η ποινή που του επιβλήθηκε ανακοινώθηκε δημοσίως από τους υπεύθυνους της εταιρείας.

Οι οποίοι, μετά το πέρας της ανακοίνωσης, σηκώθηκαν όρθιοι και υποκλίθηκαν στο κοινό, ζητώντας συγγνώμη, προφανώς για την συμπεριφορά του υπαλλήλου τους. Ή μήπως επειδή αναγκάστηκαν να τιμωρήσουν κάποιον;

Το ρεπορτάζ δεν αναφέρει τον ακριβή λόγο. Λέει όμως κάτι άλλο. Ότι στην Ιαπωνία υπάρχει ένα τεράστιο θέμα με την εργασιακή κουλτούρα, το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει το κράτος με μια σειρά από νομοθετήματα.

Πρόσφατα πέρασε έναν νόμο ο οποίος περιορίζει τις ώρες υπερωρίας που μπορεί να εργαστεί ένας εργαζόμενος σε κάτω από 100 τον μήνα! Αυτό σε μια προσπάθεια να περιοριστούν οι θάνατοι από το σύνδρομο «καρόσι».

Το άλλο πουλάκι:

Ξέρετε τι είναι αυτό;

Είναι το φαινόμενο να εργάζονται οι υπάλληλοι υπερβολικά, συχνά πολύ πάνω από τις αντοχές και τις δυνάμεις τους, μόνο και μόνο για να δείξουν τηn αφοσίωσή τους στη εταιρεία που τους δίνει δουλειά.

Οι τόσες ώρες, δηλαδή, υπερωρίας δεν επιβάλλονται, αλλά επιλέγονται από τους εργαζόμενους ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Αυτό όμως αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για την υγεία τους, για την ίδια τους τη ζωή.

Κυβερνητική έρευνα, που πραγματοποιήθηκε πριν από δύο χρόνια, έδειξε ότι ένας στους έξι εργαζόμενους αντιμετωπίζει κίνδυνο θανάτου, ξαναλέω κίνδυνο θανάτου, από την υπερβολική εργασία.

Πώς λέμε εμείς «σήμερα πέθανα στη δουλειά;» Ε, αυτοί το κάνουν πραγματικότητα. Ας επανέλθουμε όμως στον εργαζόμενο της ιστορίας μας, ο οποίος απολογήθηκε, λέγοντας πως έφυγε νωρίτερα επειδή χρειαζόταν μια αλλαγή στον ρυθμό.

Δεν πήγε να την κοπανίσει, δηλαδή, ο άνθρωπος. Το πιο πιθανόν είναι πως θα επέστρεφε πολύ νωρίτερα, απλώς ήθελε να κάνει το διάλειμμά του πριν από τους άλλους, έπεσε όμως στον… Ηρακλή Πουαρώ προϊστάμενό του!

Κι εδώ βρίσκεται η πρώτη είδηση για την οποία μιλούσαμε στην αρχή. Τι δουλειά είχε ο προϊστάμενος να χαζεύει έξω από το παράθυρό του ποιοι μπαίνουν στο απέναντι εστιατόριο και ποιοι βγαίνουν από αυτό;

Αυτού δεν πρέπει να του γίνει μια παρατήρηση; Αυτός δεν πρέπει να απολογηθεί για το γεγονός ότι αφήνει τη δουλειά του και παρακολουθεί την κίνηση στον δρόμο; Εκτός εάν είχε ήδη αρχίσει η ώρα διαλείμματος.

Αν και δεν φαντάζομαι οι προϊστάμενοι να έχουν διαλείμματα στην Ιαπωνία· δεν θα πρέπει αυτοί να δίνουν το καλό παράδειγμα; Ο εν λόγω κύριος, λοιπόν, βρέθηκε φάουλ (λόγω των ημερών) και απορώ πώς δεν το εντόπισε το… VAR.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει και άλλη είδηση!

Ο παραβάτης υπάλληλος ήταν λέει 64χρονος! Δεν ξέρω πότε άρχισαν τα μνημόνια για την Ιαπωνία, εμείς πάντως δεν έχουμε ακόμη 64χρονους υπαλλήλους σε εταιρείες ύδρευσης. Προσεχώς, πολύ πιθανόν.

Αν μάλιστα αρχίσουν να εφαρμόζονται όσα ισχύουν πλέον, εννοώ αν δεν σκίσουμε, στο μεταξύ, τα μνημόνια για να ξαναγυρίσουμε στις ένδοξες μέρες τού 2009, είμαι βέβαιος ότι κανείς 64χρονος δεν θα κάνει διάλλειμα το μεσημέρι.

Θα πηγαίνει στη δουλειά και θα φεύγει όποτε του κάνει κέφι και κανείς προϊστάμενος δεν θα βρεθεί να του κάνει παρατήρηση –όχι να του κόψει το μεροκάματο! Με δεδομένη και την (μη) αξιολόγηση των υπαλλήλων.

Βεβαίως, μια και καλό είναι να μην μένουμε σε διαπιστώσεις, αλλά να προχωράμε, αν είναι δυνατόν, και σε προτάσεις, εμείς έχουμε μία την οποία σας ζητάμε να δείτε σοβαρά. Η πρότασή μας αφορά τις δύο χώρες.

Οι οποίες θα είχαν να ωφεληθούν αμοιβαία από μια ανταλλαγή υπαλλήλων μεταξύ τους. Να στείλουμε δηλαδή εμείς εργαζόμενους στην Ιαπωνία και να έρθουν από εκεί κάποιοι να εργαστούν εδώ.

Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε στο να μπολιαστεί η εργασιακή κουλτούρα της κάθε χώρας με εκείνη της άλλης, ώστε να προκύψει ένα νέο παράδειγμα. Ούτε να πεθαίνουμε στη δουλειά, αλλά ούτε και να μας τρώει το καθισιό!

Μέτρον άριστον! Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με αυτή την ανταλλαγή που προτείνουμε. Τι λέτε, θα πιάσει; Αρκεί να βρεθούν εθελοντές από τις δύο χώρες. Πράγμα, εδώ που τα λέμε, λίγο δύσκολο.

Διότι, εντάξει· μπορεί κάποιοι Έλληνες να φιλοτιμηθούν και να δεχτούν να πάνε για εργασία την Ιαπωνία. Βλέπετε όμως εσείς κανένα Ιάπωνα πρόθυμο να βρεθεί στον «εργασιακό μεσαίωνα» της χώρας μας;

 Η δουλειά τρώει τον… εργαζόμενο!